Vikan - 05.01.1978, Blaðsíða 46

Ég er magur og taugaóstyrkur
með granna handleggi og langa
fætur og svo magalítill, að buxurn'-
ar siga stöðugt niður um mig. I
rauninni er ég algjör andstæða
þess. sem búist er við, að góður
vörubílstjóri sé.
Hafið þið nokkurntíma virt góðan
vörubílstjóra fyrir ykkur? Allir eru
þetta stórvaxnir náungar, breið-
axla, með vöðvamikla handleggi,
sterklegt bak og maga. Vegna þess
að vörubilstjóri treystir aðallega á
handleggina, hrygg og kvið: Á
handleggina til þess að snúa
stýrinu, sem á vörubilum er oft
handleggslengd í þvermál og oft
þarf að snúa í heilan hring á
fjallvegabeygjum, á hrygginn til að
standast þá raun að sitja stundum.í
sömu stellingu, án þess að fá verki
eða stífna, og loks á kviðinn, líkt og
jarðfastan klett til þess að halda sér
traustlega í sætinu.
Þetta er nú líkamlega hliðin.
Hvað viðkemur hinni andlegu, er ég
jafnvel enn verr i stakk búinn.
Vörubílstjóri ætti ekki að finna fyrir
taugaóstyrk, duttlungum, heimþrá
né annarri viðkvæmni. Að aka er
nógu ergjandi og þreytandi til að
ganga af uxa dauðum. Og hvað
konur snertir, ætti vörubilstjóri,
líkt og sjómaður, að hugsa sem
minnst um þær, annars yrði hann
alveg galinn af þessum sífelldu
komumogbrottförum. Ensjálfurer
ég sífellt að hugsa og bollaleggja og
er i eðli minu þunglyndur, og mér
geðjast vel að konum.
En þrátt fyrir að þetta starf
hentaði mér ekki, langaði mig til að
verða vörubílstjóri, og mér tókst að
ráða mig hjá flutningafyrirtæki.
Þeir létu mig hafa félaga, sem hét
Palombi og var i rauninni hinn
mesti labbakútur, ef satt skal segja.
Hann var einmitt hinn fullkomni
vörubílstjóri — ekki svo að skilja,
að vörubílstjórar séu ekki oft
greindir, en hann var svo heppinn
að vera heimskur og var þvi í fullu
samræmi við vörubilinn sinn. Þrátt
fyrir að hann var kominn yfir
þritugt, var eitthvað, sem líktist
ofvöxnum strák í fari hans, andlitið
þunglamalegt, kinnarnar bústnar,
augun litil undir lágu enni, og
munnurinn líktist einna helst rifu á
sparibauk. Hann talaði lítið, í
rauninni varla nokkuð og aðallega
með nokkurs konar urri. Það
lifnaði einungis yfir honum, þegar
um mat var að ræða. Ég man eitt
sinn, þegar við fórum þreyttir og
svangir inn i krá i Itri á leiðinni til
Napoli. Þar var ekkert að hafa
annað en baunir soðnar með fleski,
og ég snerti varla á þeim, því að mér
finnst þær ekki góðar. Palombi
gleypti í sig tvær skálar, hallaði sér
síðan aftur á bak í stólnum og horfði
um stund alvarlega á mig, eins og
hann væri í þann veginn að segja
eitthvað þýðingarmikið. Loks
strauk hann hendinni yfir magann
og gaf þessa yfirlýsingu: ,,Ég gæti
etið fjórar skálar i viðbót.” Þetta
var hin mikla hugsun, sem hafði
tekið hann svo langan tíma að tjá.
Ég þarf þvi ekki að taka fram,
hversu ánægður ég var yfir að vera
með svona rólegum félaga, þegar
við rákumst á ítalíu í fyrsta sinn.
Um það leyti ókum við á milli
Rómar og Napoli með alls kyns
flutning, múrsteina, brotajárn,
dagblaðapappír í rúllum, timbur,
ávexti og einstöku sinnum jafnvel
litla fjárhópa, sem verið var að
flytja á milli bithaga. Italía
stöðvaði okkur við Terracina og bað
um far til Rómar. Okkur hafði verið
bannað að taka nokkurn upp i, en
eftir að við höfðum litið á hana,
ákváðum við að virða það bann að
vettugi. Við bentum henni að koma
inn, og hún steig upp i bilinn,
þrælhress og sagði: „Þrefalt húrra
fyrir vörubilstjórum, þeir eru alltaf
svo góðir.”
ítalía var æsandi stúlka, það orð
hæfði henni best. Hún hafði
ótrúlega langt mitti og þar yfir
mjög útstandandi brjóst — alveg
ofsaleg — undir þröngri peysu, sem
hún var oftast í og náði henni niður
á mjaðmir. Hún hafði líka langan
háls og lítið, dökkleitt höfuð og tvö
stór, græn augu. Aftur á móti var
hún með stutta og fremur kreppta
fætur, svo að hún virtist ganga með
bogin hnén. Hún var í rauninni ekki
falleg, en hafði við sig eitthvað, sem
var betra en fegurð. Það sannfærð-
ist ég um í þessari fyrstu ferð, því
þegar við vorum komin til Cisterna
og Palombi ók, laumaði hún hendi
sinni i mina og þrýsti fast og hætti
þvi ekki, fyrr en við vorum komin
til Velletra og ég tók við af Palombi.
Þetta var að sumarlagi, um klukkan
fjögur siðdegis, þegar heitast er, og
hendurnar á okkur voru sleipar af
svita. En öðru hverju leit hún á mig
þessum grænu augum, og mér
fannst nú sem lífið, sem lengi hafði
ekki verið annað en malbikaður
borði, brosti við mér á ný. Ég hafði
fundið það, sem ég leitaði að, konu
að hugsa um. Á milli Cisterna og
Velletra stansaði Palombo og fór út
til þess að líta á hjólin, og ég notaði
mér það og kyssti hana. í Velletra
skipti ég fúslega við Palombi.
Handþrýstingin og einn koss var
nóg fyrir mig þann daginn.
Upp frá þessu fékk ítalía far með
okkur frá Róm til Terracina og aftur
til baka einu sinni eða tvisvar í
viku. Hún var vön að biða okkar á
morgnana, alltaf með sama böggul-
inn eða töskuna, og siðan, ef
Palombi ók, hélt hún í hönd mina
alla leið til Terracina. Þegar við
komum aftur frá Napoli, beið hún
eftir okkur í Terracina, kom upp i
bílinn, og svo byrjuðu handaþrýst-
ingarnar og levndu kossarnir —
jafnvel þó að hún vildi það ekki — á
þeim augnablikum, sem Palombi
gat ekki séð okkur. I stuttu máli
varð ég alvarlega ástfanginn,
sumpart vegna þess að svo langt
var síðan mér hafði þótt vænt um
kvenmann, að ég var kominn út úr
vaná. Og svo var ég hrifinn, að hún
þurfti nú ekki annað en að lita á mig
á vissan hátt, þá kom hún næstum
út á mér tárunum eins og á krakka.
Þetta voru blíðutár, en mér fannst
þau bera vott um veikleika, sem
ekki hæfði karlmanni, og árangurs-
laust reyndi ég með miklum erfiðis-
munum að halda aftur af þeim.
Meðan ég ók, töluðum við saman i
lágum hljóðum, notuðum okkúr, að
Palombi svaf. Ég man ekkert af
þvi, sem við sögðum, sem sannar,
að þétta voru smámunir, fyndni og
ástarhjal. Samt man ég,' að tíminn
leið fljótt. Jafnvel malbikaði borð-
inn frá Terracina, sem vanalega
virtist engan enda ætla að taka,
hvarf nú sem fyrir gjörningum. Ég
hægði venjulega á mér niður í
tuttugu, þrjátíu kilómetra á
klukkustund og leyfði öllum að fara
framúr, jafnvel næstum sveitakerr-
unum. Okkur tókst samt að ljúka
ferðinni nógu fljótt, og Italía steig
út. Á nóttunni var það jafnvel
betra, bíllinn virtist renna áfram af
sjálfu sér, meðan ég ók með aðra
hönd á stýrinu og hina um mittið á
ítalíu. Þegar Ijós annarra bíla
blikkuðu i fjarlægð í myrkrinu,
fannst mér ég svara merkjum þeirra
með því að láta mín eigin ljós
mynda orð, sem létu alla sjá hversu
ánægður ég var. Eins og t.d. ,,Ég
elska Italíu, og Italía elskar mig.”
En það er af Palombi að segja, að
annað hvort tók hann ekki eftir
neinu eða lést ekki gera það. I
rauninni mótmælti hann aldrei
nokkurn tíma þessum ferðalögum
ítalíu. Þegar hún kom inn, heilsaði
hann henni með einhvers konar urri
og færði sig svo til hliðar, svo að
hún gæti sest. Hún sat alltaf í
miðjunni, vegna þess að ég þurfti að
gefa gaum að veginum og láta
Palombi vita, hvort hann væri
auður framundan, ef hann ætlaði
fram úr öðrum bil. Palombi
mótmælti jafnvel ekki, þegar mig í
ástarblindni minni langaði til að
skrifa eitthvað um Italiu á fram-
rúðuna. Ég velti fyrir mér, hvað það
ætti að vera og skrifaði svo með
hvitum bókstöfum: „Viva l'Italía.”
En Palombi var svo heimskur, að
hann skildi aldrei tvöfalda merki-
ingu orðanna, fyrr en nokkrir aðrir
vörubílstjórar spurðu okkur í gríni,
Smásaga eftir
ALBERTO MORAVIA
Hún ítalía var æsandi stúlka með
ótrúlega langt mitti og ofsaleg brjóst,
og stór, græn augu. Hún var i
rauninni ekki falleg, en hafði við sig
eitthvað, sém var betra en fegurð. Ég
lifði fyrir stefnumót okkar á veginum
frá Róm til Terracina, lifði fyrir
handaþrýstinguna og leyndu kossana.
46VIKAN 1. TBL.