Vikan - 31.08.1978, Blaðsíða 6

LF.JÐTN
OKKAR
ALLRA
í þessari viku lýkur umfjöllun
okkar um hagi aldraðra í íslensku
nútímaþjöðfélagi.
Blaðamaður Vikunnar heimsótti
dvalarheimilið Hrafnistu í Hafnar-
firði og spjallaði þar við vistmenn
og eins eru aldraðir á förnum vegi
teknir tali.
Stefanía Einarsdóttir:
„Tek bókina langt
fram yfir sjón-
varpið."
Guðmundur Vigfússon,
gamail nemandi Jónínu, og kona
hans Stefanía Einarsdóttir ólu
mestan sinn starfsaldur i Vest-
mannaeyjum, þar sem Guð-
mundur rak eigin bát. Hafið á
enn sterk ítök i Guðmundi og
hann skreppur oft á veiðar.
Hann var einmitt að heiman í
slíkum leiðangri er blaðakonu
bar að garði.
Stefanía sagði að auðvitað
saknaði hún að vissu leyti gamla
heimilisins síns, það væri alltaf
viss tryggð bundin við þann
stað, sem fólk býr á meiri hluta
ævinnar. En hún var mjög
ánægð með dvölina að Hrafn-
istu. Stefanía les mikið, og tekur
bókina langt fram yfir sjónvarp-
ið. Fannst það bara kostur að
losna við það í einn mánuð á ári!
Sigriður A. Jónsdóttir,
forstöðukona:
„Starfsævinni er ekki
lokið
Dvalarheimilið að Hrafnistu í
Hafnarfirði tók til starfa í nóv-
ember 1977, og er því alveg nýtt
af nálinni. Hér eru nú 84 í heim-
ili, en þessi áfangi er bara sá
fyrsti af þremur. Erfitt er að
segja um hver heildartala vist-
manna verður að lokum, því í
áætluninni er bæði sjúkradeild,
heilsugæsla og sundlaug.
Hér er veitt margskonar þjón-
ustasem til nýbreytni má teljast.
T.d. svokölluð dagvistun, fólk
kemur hingað á morgnana fimm
daga vikunnar, og getur þá not-
fært sér þá vinnuaðstöðu og
kennslu, sem heimilið hefur upp
á að bjóða, og búi það eitt getur
það fengið matarpakka heim
með sér á kvöldin. Og svo eru
það blessaðir farfuglarnir okkar,
fól.k sem dvelur á heimilum
barna sinna en kemur til okkar
meðan börnin eru í sumarleyfi.
Dvalartiminn er þá misjafnlega
langur, svona 3 vikur upp i 3
mánuði.
Hér er mikil áhersla lögð á
vinnuaðstöðu. Við reynum að
gera allt sem við getum til að
fólk fái það ekki á tilfinninguna
að starfsævi þeirra sé lokið, þó
það sé ekki lengur á hinum al-
menna vinnumarkaði. Enda
held ég að ekkert sé jafn sárt
fyrir aldrað fólk og að fá ekki að
nýta krafta sína meðan heilsan
leyfir. Auðvitað er vinnan sem
hér fer fram mest tengd sjó-
vinnu, eins og t.d. að hnýta
öngla og línur. Svo er handa-
vinna og alls kyns föndur mikið
atriði, og hér starfa tveir slikir
kennarar á vetuma.
Félagslífið er mikilvægt atriði
í starfseminni. Á veturna skipt-
ast á spilakvöld og kvöldvökur
einu sinni í viku, og við reynum
að fá sem fjölbreyttasta
skemmtikrafta á kvöldvökurnar.
Þeir skemmtikraftar sem koma
fram gera þetta í sjálfboðaliðs-
vinnu, og eiga miklar þakkir
skildar. Svo er fólkinu boðið í
bíó einu sinni í mánuði. Á sumr-
in er farið í skemmtiferðir.
Áhugi minn á málefnum aldr-
aðra vaknaði er ég tók að mér
elliheimilið i Skjaldarvík, en
áður hafði ég starfað sem hjúkr-
unarkona og ljósmóðir. Það má
kannski segja að þar með hafi ég
aldeilis vent mínu kvæði í kross,
en mér fannst bara að þetta væri
eitthvað sem ég yrði að gera. Þar
að auki var svo hræðilega mikið
ógert í málefnum aldraðra á
þeim tíma. Þær fáu stofnanir,
sem þá voru fyrir hendi,voru
mjög af vanefnum gerðar, t.d.
alltof margir saman í herbergi,
sem sagt reglulegur baðstofu-
bragur á hlutunum. Mikill
ábyrgðarhluti var að velja sam-
an fólk, sem varð að búa svo
saman, og ekkert þekktist i byrj-
Framhald á bls. 35.
6VIKAN 35. TBL.