Vikan - 13.09.1978, Blaðsíða 48

^olip

Sídumúla 15, Sími 330
gjarn
hana á sinn hátt. En nú var hann farinn
— snúinn aftur til þess lífs, sem hann
var fæddur til að lifa. Framagjarn ungur
fulltrúi.
Hann yrði kannski nokkurn tima að
sætta sig við að hafa misst lsabel, en það
myndi hann ekki sýna heiminum.
Hann sagði henni að vera hamingju-
söm. Honum þótti leitt að þurfa að fara
frá henni, en hann gerði sér grein fyrir
þvi, að þau hæfðu ekki hvort öðru, og
því fyrr, sem hann tæki aftur upp þráð-
inn þar sem frá var horfið, því fyrr
myndi hann jafna sig.
Isabel hélt, að hann yrði ekki lengi að
því. Um leið og hann fór út, gaf hann
ungu laglegu hjúkrunarkonunni auga,
og Isabel varð að brosa að því, hve hann
ljómaði allur upp.
Þetta hafði verið ágætt á meðan á þvi
stóð, en nú vissi hún, að hún hefði aldrei
orðið fullkomlega hamingjusöm með
Clive. Þau höfðu þó að minnsta kosti
skilið í fullri vinsemd.
Tveim dögum siðar kom Torquil með
Ijómandi frú Cameron og alsælan
Angus til að flytja hana heim.
Daginn eftir að hún flutti til Camer-
onanna.fékk Isabel tvogesti.
Annar. var Tinda MacDonald búðar-
stúlka, sern kom með gjafir og slúður.
MacKenziearnir frá hótelinu sendu
henni blóm og ávexti, og Tinda og
Kirsty gáfu henni fallega nátttreyju, sem
Isabel fór strax í á meðan hún hlustaði á
masið i Tindu.
„Var þetta ekki hræðilegt með Ross
og Floru? Fólkið var enn að brjóta heil-
ann um það, hvernig þetta hefði getað
gerst. Það hafði ekkert verið athugavert
við bílinn . . . ekkert athugavert við Ross
heldur. Þetta virtist bara vera Guðs
vilji.”
„Já, það hefur það líklega verið.”
sagði Isabel hugsandi. Með sjálfri sér
hugsaði hún, að Guð hefði ekki átt mik-
inn þátt i slysinu.
„Og svo er eitt skrítið,” hélt Tinda
áfram, og borðaði annars hugar einn
bananann, sem Alice MacKenzie hafði
sent.
Verkamennirnir. sem bæjarráðið
sendi til að byrgja stigann, höfðu fundið
hræ af stórum gráum ketti á einni tröpp-
unni. þegar þeir hófu vinnu.
Kötturinn var auðvitað steindauður,
en klær hans höfðu gert djúpar rákir í
steininn, eins og hann hefði af öllum
mætti reynt að komast upp, áður en
hann dæi.
„Var það ekki furðulegt?" sagði
Tinda. „Hverjum hefði dottið í hug, að
kattarklær gætu skorið granít svona?”
Hinn gestur Isabel þennan dag var
Jessie-Anne.
Hún gekk ákveðnum skrefum upp, og
settist i stólinn við rúm lsabel. Hún rót-
aði i töskunni sinni, og náði i prjónana
sina.
„Ég er búin að prjóna talsvert núna
upp á siðkastið,” sagði hún og horfði á
lsabel skærum augum.
48 VIKAN 37, TBL