Vikan - 18.01.1979, Blaðsíða 15

WILLY
BREINHOLST
o o
INI-KRIMMINN
Þýð. Jóhanna Þráinsdóttir.
UIVIDIRSTÖÐU-
ATRIÐI,
KÆRIWATSON
— Gott að þér skylduð koma,
Clifford lávarður, sagði
maðurinn í bómullarfrakkanum,
án þess að snúa höfðinu. — Ég
er Ray Watson, rannsóknar-
lögreglumaður frá Scotland
Yard. Ég hef verið á hælunum á
þessum náunga um allt Wales,
og nú hef ég staðið hann að
verki. Hann heitir Luigi
Gulazzi. Læðist aftan að honum
og skjótið, ef hann gerir sig
líklegan til hreifings. Þá höfum
við hann í greipum okkar...
Clifford lávarður steig nokkur
skref fram á gólfið.
— Nemið staðar, sagði sá litli
dökki með hanskana. — Ég er
Ray Watson frá Scotland Yard,
og þessi maður er Gulazzi. Þér
hljótið að hafa séð myndir af
honum í blöðunum, Clifford
lávarður. Hann er afar
hættulegur og hefur þó nokkur
morð á samviskunni. Þú hefur
tapað, Gulazzi. Við erum tveir á
móti einum. Hentu frá þér
byssunni, og upp með
hendurnar.
Sá í bómullarfrakkanum stóð
grafkyrr í sömu sporum. Hann
hélt fast um byssuna og beindi
henni beint að hjartastað
mótstöðumanns síns.
— Ha, sagði hann, fullur
fyrirlitningar. — Þú skalt ekki
halda, að lávarðurinn sé svo
barnalegur að trúa þessu. Svona
brögð eru nokkuð algeng, en
duga þér ekki í þetta skipti,
Gulazzi. Þú færð þrjátíu
sekúndur til að sjá að þér.
Hafirðu þá ekki hent frá þér
byssunni. . . þá skjótum við. Þú
getur ekki sloppið, og það veistu
vel.
Clifford lávarður virti
mennina vandlega fyrir sér. Það
var ókleift að draga nokkrar
ályktanir af andlitsdráttum
þeirra. Ómögulegt að skera úr
um það, hvor var skúrkurinn, og
hvor hetjan. Hann gat bara reitt
sig á eitt. Innan þrjátíu sekúndna
varð hann að ákveða með
hverjum hann átti að halda,
annars átti hann á hættu, að
þeir dræpu hvor annan.
Skyndilega datt honum dálítið í
hug.
— Ray Watson, sagði hann
skipandi. — Sýnið mér lögreglu-
skilrikið yðar.
Mennirnir stungu báðir lausu
hendinni í jakkavasann, hægt og
rólega og án þess að líta hvor af
öðrum. Byssurnar hvikuðu ekki
í höndum þeirra. Þeir drógu
báðir upp lögregluskilríki.
Clifford lávarður var engu nær.
Annað skilríkjanna var
áreiðanlega stolið. Stóru
kallarnir í glæpabransanum
kunnu svo sannarlega að tryggja
sig í bak og fyrir.
— Hentu byssunni, Gulazzi,
sagði maðurinn með hanskana
hörkulega.
— Þú ert glataður, Gulazzi,
og það veistu vel, sagði sá í
bómullarfrakkanum gramur. —
Þú hefur um tvennt að velja.
Annaðhvort ferðu héðan lif-
andi, eða þú liggur kylliflatur á
gólfinu, jafngötóttur og gamalt
sigti.
Clifford lávarður gretti sig og
reyndi ákaft að muna eftir
blaðamyndum af innbrotsþjófn-
um Luigi Gulazzi. En árang-
urslaust, því hann hafði satt að
segja mun meiri áhuga á
síðunum með kauphallar-
tíðindum en fréttum úr undir-
heimum Englands. En
skyndilega tók hann eftir dálitlu
séreinkenni við klæðaburð
annars þeirra. Og hann var ekki
lengi að ákveða sig.
Auðvitað, hugsaði hann.
Maðurinn kemur sjálfur upp um
sig. Fífl get ég verið að sjá það
ekki strax.
Hann tók nákvæmt mið og
þrýsti á gikkinn. Það heyrðist
dálítill hvellur er hann skaut
byssuna úr hendi mannsins með
ljósgráu hanskana. í sömu andrá
stökk maðurinn í bómullar-
frakkanum á þann hanska-
klædda og gaf honum rokna
högg á kjálkann, svo hann féll
meðvitundarlaus i gólfið.
— Húrra, Clifford lávarður,
sagði hann. — Þetta var afar vel
af sér vikið. Hvernig í
ósköpunum gátuð þér séð, að
það er hann, sem er Luigi
Gulazzi?
— Undirstöðuatriði, kæri
Watson, svaraði Clifford
lávarður stoltur. — Hann var
með hanska . . . innbrotsþjófar
kæra sig sem kunnugt er ekki
um að skilja eftir sig fingraför.
Flóknara var þetta nú ekki.
Maðurinn I bómullar-
frakkanum þrýsti hönd Cliffords
lávarðar hjartanlega.
— Þér hafið bjargað lifi mínu,
sagði hann.
Um leið heyrðu þeir sírenu-
væl lögreglubíls utan úr nátt-
myrkrinu.
— Við fáum liðsauka, hélt
hann áfram. — Það er Harris
lögregluforingi og hans menn.
Þér ættuð að opna fyrir þeim,
Clifford lávarður. Á meðan
skelli ég handjárnum á
þorparann.
Clifford lávarður flýtti sér
fram til að opna fyrir lögreglu-
mönnunum. En þegar Harris
lögregluforingi og lið hans kom
andartaki seinna inn í bóka-
safnið, var peningaskápurinn
galtómur. Gluggatjöldin blöktu
fyrir opnum glugganum,
maðurinn í bómullarfrakkanum
var horfinn. Maðurinn með
hanskana tók að bæra á sér á
gólfinu.
— Hanska-Ray, sagði Harris
lögregluforingi skilningsvana. —
Ray Watson, rannsóknar-
lögreglumaður! Einn af okkar
bestu. Hvað eruð þér að gera hér
á gólfinu? Og hver í ósköpunum
hefur handjárnað yður?
3. tbl. Vikan 15