Vikan - 18.01.1979, Blaðsíða 28

líkami hans að hennar. Eins breytilegur
og hlátur hennar og tár var hann sitt á
hvað brennheitur og i næstu andrá skalf'
hann úr köldu.
Þau gáfu og tóku huggun I öllu sem
þau gátu gefið eða tekið, hver hluti
þeirra leitaði eftir að sameina þau þar til
hvorugu þeirra var kleift að skilja hugg-
arann frá þeim, sem var huggaður.
XVII. kafli.
„Lyktin af brennandi laufi minnir mig
á London.” Rynn var að tala við
Miglioriti lögregluþjón eftir hádegi á
þriðjudeginum. Sólin skein, en það var
svo bitandi kalt að hún var í úlpunni
sinni. „Er það ekki ótrúlegt. öll þessi
lauf — öll laufin í heiminum, reyndar,
verða að fara svo við getum fengið
glænýjan heim af laufum næsta ár.”
Miglioriti lögregluþjónn hafði ekki
komið til að ræða haustlaufin, og þótt
hann reyndi að láta nærveru sína líta út
sem algjöra tilviljun, þá var hann orðinn
óþolinmóður.
Rynn hafði verið að snyrta garðinn,
klippa niður blómin, slita burtu dauða
stilka og raka laufunum saman i hrúgu
þar sem þau brunnu nú hægt og hvítur
reykursteig upp.
Gegnum reykinn hafði hún séð lög-
reglubilinn koma niður trjágöngin. Áður
en ökumaðurinn kom auga á hana hafði
hún flýtt sér inn I húsið í skjóli
runnanna og kveikt á Gauloise
sígarettu til að fylla stofuna rammri
Litla stúlkan við
endann á
trjágöngunum
tóbakslyktinni. Fyrir utan gluggann,
handan við reykjarslæðurnar, sá hún
lögregluþjóninn stöðva bílinn. Þegar
hún var þess fullviss að herbergið væri
gegnsýrt lyktinni af frönsku
sígarettunni, hafði hún flýtt sér út til að
fleygja sígarettunni á eldinn áður en
Miglioriti skundaði upp gangstíginn.
„lndæll dagur,” hafði lögregluþjónn-
inn sagt.
„Dásamlegur.”
„Englendingar,” sagði stúlkan, „eru
óðir I garðrækt.”
Þau töluðu um daginn og veginn
meðan hún beið eftir að Miglioriti segði
henni erindi sitt. Hún velti grænum
akörnum og brúnum kastaníum inn i
eldinn. Loksins sagði lögregluþjónninn:
„Meðan jörðin er enn rök væri
heppilegt að athuga hvort þú og faðir
þinn hafið fengið einhverjar
heimsóknir.”
„Allt í lagi,” svaraði hún.
„Ég vildi ekki valda þér ónæði."
„Það ónáðar engan. Ég hefði gaman
af að athuga það með þér. Ég á við, ef
þér er sama. Ég dái leynilögreglusögur.
Hefurðu lesið Agöthu Christie? Flest
morðin hennar gerast í Englandi, og það
á alveg hreint frábærum gömlum herra-
setrum — ekki það að þannig setur séu
raunverulega til, en það er indælt að
hugsa sér það engu að síður....”
Þau gengu hlið við hlið að
húshorninu.
„1 Englandi höfðum við alltaf garð.
Jafnvel í London, heillandi smáblett
fyrir aftan húsið, fullan af dalium,
gladiolus, dásamlegu litskrúði."
Þau nálguðust vínberjarekkann.
„Hverju erum við að gá að?” spurði
hún með yfirdrifnum áhuga, eins og hún
væri að taka þátt I leynilög-
reglugetraun.
Með fætinum skóf Miglioriti laufin
ofan af moldinni. Hún sá samstundis að
það gat ekki farið fram hjá honum að
jörðin hafði verið stungin upp fyrir
skömmu.
Rétt eins og lögregluþjónninn hafði
áður tókst henni að hljóma mjög
kæruleysislega þegar hún útskýrði að
þetta væri nýtt túlípanabeð sem hún og
faðir hennar hefðu komið upp. Þau
höfðu sett niður páfagaukstúlípana.
Lögregluþjónninn horfði rannsakandi
á jarðveginn og laufin sem lágu þar.
„Kannastu við páfagauks-
túlípanana?” Hún malaði áfram, hinn
sigildi enski garðyrkjumaður að sýna
gestinum ríki sitt. „Þeir eru með
skörðóttum brúnum, ofboðslega litríkir.
Það er þess vegna sem þeir heita
páfagaukstúlípanar, býst ég við.”
Hún flýtti sér gegnum brakandi þurrt
grasið til að halla sér inn um opinn
gluggann við vinberjarekkann.
„Pabbi, þetta er Miglioriti
lögregluþjónn.”
Hún sneri sér að lögregluþjóninum.
„Viltu koma inn fyrir?”
Miglioriti svipaðist um. Hann tíndi
klasa af skorpnum vinberjum og fleygði
þeim frá sér.
„Ég kom til að hitta þig.”
„Ég fer hjá mér.” Hún ólgaði af
kátínu.
Miglioriti lyfti upp epli sem enn hékk
á krossfestu trénu, klesst upp við húsið.
„Taktu það ef þú vilt,” sagði hún.
En lögregluþjónninn lét eplið falla
aftur að veggnum.
„Ég kom til að talavið þig.”
„Svosagðirðu.”
„Ég held það sé best að ég segi þér að
ég botna hvorki upp né niður í þér."
Svört augu hans horfðu leitandi í andlit
hennar þar til Rynn fannst hún verða að
gera eitthvað, og hún greip með hvítum
höndunum í peysuna og togaði hana
niður yfir mjaðmirnar.
„Ég meina, hvað skilurðu ekki?"
Þungir skór lögreglumannsins ýttu
laufunum yfir jarðveginn.
„Líttuá,” sagði hann.
„Fótspor?”
„Sjáðu sjálf.”
Framhald í nœsta blaði.
Athugifl.
Ef boltinn fer yfir og þú
hendir honum til baka fœrflu
ókeypis ó
leikinn.
—-----------------IX.
28 Vikan 3. tbl.