Vikan - 18.01.1979, Blaðsíða 49

GLA UMGOSINN
Hún var að flytja eigur sinar úr
sjalinu og i töskuna. „Þér lítið ekki út
fyrir að vera neinn slikur. Hvað á ég að
gera við þetta sjal.”
„Skilja það eftir," svaraði sir Richard
og tók saman gylltar hárflygsur úr
teppinu og fleygði þeim i eldstóna.
„Vitið þér það, Pen Creed, að ég ímynda
mér að forsjónin hafi sent yður inn í líf
mitt?”
Hún leit á hann spyrjandi. „Haldið
þér það? ” sagði hún full efasemda.
„Annaðhvort hún eða þetta allt
endar með ósköpum,” sagði sir Richard.
„Ég veit hvort heldur er þegar rennur af
mér. En ef ég á að segja sannleikann, þá
er mér skítsama. EN AVANT, MON
COUSIN!"
Það var komið fram yfir hádegi þegar
lafði Trevor, ásamt treglegum eigin-
manni sínum, kom til húss bróður síns
við St. James torg. Dyravörðurinn, sem
virtist vera mikið niðri fyrir. tók á móti
henni og vísaði henni til yfirþjónsins.
..Segið sir Richard að ég sé hérna,”
skipaði hún og gekk inn í gula salinn.
„Sir Richard er ekki heima, frú mín,”
sagði yfirþjónninn og rödd hans var
mjög leyndardómsfull.
Louisa, sem fengið hafði hjá manni
sinum lýsingu á þvi hvernig ástandi sir
Richard hafði verið i kvöldið áður hjá
Almack’s, sagði: „Segið honum að ég
krefjist þess að hitta hann.”
„Sir Richard er ekki í húsinu,” sagði
yfirþjónninn og sótti í sig veðrið.
„Sir Richard hefur þjálfað þig vel,”
sagði Louisa þurrlega. „En ég læt ekki
svo auðveldlega segjast. Farið og segið
honum að ég æski þess að hitta hann.”
„Frú min, sir Richard svaf ekki í rúmi
sinu í nótt,” tilkynnti yfirþjónninn.
George var hissa á þessari fullyrðingu.
„Bölvuð vitleysa! Hann var ekki svo illa
á sig kominn þegar aðég sá hann.”
„Hvað það varðar herra minn,” sagði
yfirþjónninn með virðingu „hef ég ekki
hugmynd um. Hreint út sagt þá er sir
Richard horfinn.”
„Guð minn góður!" hrópaði George.
„Ha, ha, ha,” sagði Louisa ólundar-
lega. „Ég býst við að sir Richard sé
ennþá i rúminu.”
„Nei, frú min. Eins og ég hef sagt
yður, þá hefur ekki verið sofið í rúmi
sir Richards I nótt.” Hann gerði hlé á
máli sínu, en Louisa starði aðeins á
hann. Ánægður með þau áhrif sem hann
hafði valdið hélt hann áfram: „Kvöld-
klæðnaðurinn, sem sir Richard klæddist
i gærkvöldi, fann herbergisþjónn hans á
svefnherbergisgólfinu. Næst bestu stíg-
vélin hans, hnébuxur, blár reiðfrakki,
grái yfirfrakkinn og grár bifurskinns-
hattur hafa horfið. Einna helst dettur
manni í hug, að hann hafi óvænt verið
kallaður í burtu.”
„Fór hann án herbergisþjónsins?,”
spurði George fullur efasemda.
Yfirþjónninn hneigði sig. „Einmitt
herra minn."
„Ómögulegt!” sagði George af
heilum hug.
Louisa hleypti brúnum við þessar
fregnir og sagði hvassri röddu: „Þetta
er mjög einkennilegt, en það er öruglega
til eðlileg skýring á þessu öllu. Segið
mér, eruð þér viss um að bróðir minn
hafi ekki látið eftir skilaboð hjá neinum
af þjónustuliðinu?”
„Engin, frú mín.”
George andvarpaði og hristi höfuðið.
„Ég varaði þig við Louisa. Ég sagði að
þú gengir of hart að honum.”
„Þú sagðir ekkert slíkt,” sagði Louisa,
örg yfir því að hann skyldi tala svona
óvirðulega við hana fyrir framan
augljóslega mjög áhugasaman yfirþjón-
inn. „Það getur vel verið að hann hafi
minnst á það við okkur að hann þyrfti
að fara í burtu, en við bara gleymt því.”
„Hvernig getur þú sagt svona lagað?”
spurði George réttilega hneykslaður.
„Sagðist þú ekki hafa frétt það hjá
Melissu Brandon sjálfri, að hann ætlaði
að...”
„Þetta er nóg, George,” sagði Louisa
og sendi honum svo illt augnaráð að
hann bráðnaði. „Segið mér Porson,
„hún sneri sér aftur að yfirþjóninum,
„fór bróðir minn í skiptivagni sínum eða
ekur hann sjálfur?”
„Ekkert af ökutækjum sir Richards
hefur horfið úr útihúsunum,” sagði
Porson, ánægður yfir vaxandi áhrifum
frásagna sinna.
„Hann hefur þá farið ríðandi.”
„Ég hef fullvissað mig það hjá hesta-
sveininum, frú mín, að enginn af hestum
sir Richards hefur horfið. Hestasveinn-
inn hefur ekki séð sir Richard siðan í
gærmorgun.”
„Guð minn góður,” tautaði George.
Augu hans voru starandi vegna þeirrar
hræðilegu hugsunar, sem honum flaug
í hug og sagði við sjálfan sig: „Nei, nei,
slikt myndi hann aldrei gera.”
„Þegiðu George, í guðanna bænum
þegiðu,” hrópaði Louisa hás. „Hvaða
vitleysu hefur þú látið þér detta í hug?
Það er mjög illa gert af Richard að
hlaupa svona í burtu, en að. . . . ég vil
ekki að þú segir svona hluti. Ég þori að
veðja að hann hefur farið að horfa á
einhverjar andstyggilegar íþróttir, lík-
lega hnefaleika. Hann kemur heim
bráðlega.”
„En hann svaf ekki heima hjá sér,”
minnti George hana á. „Og ég get
svarið það, að ekki var hann ófullur
þegar hann fór frá Almack’s í gær. Ég er
ekki að segja að hann hafi verið út úr
drukkinn, en þú veist hvernig hann er
þegar hann...”
„Ég er þakklát því að vita ekkert um
slikt,” svaraði Louisa hvasst. „Ef að
hann hefur verið drukkinn, þá getur það
skýrt þessa óskiljanlegu hegðun hans.”
„Óskiljanlegu hegðun! Ég verð að
segja það, Louisa, að þetta er ekki
fallega vsagt þegar að vesalings Ricky
getur legið á árbotninum núna,”
hrópaði George af miklu hugrekki.
Hún skipti litum, en sagði lágt:
„Hvernig getur þú verið svona óraun-
hæfur? Segðu ekki svona lagað, ég bið
þig-”
Yfirþjónninn ræskti sig. „Ég biðst
afsökunar lávarður minn, en ef að ég
mætti vekja athygli yðar á því, þá færi
sir Richard varla að skipta um föt til
þess að framkvæma slika athöfn — sem .
mér skilt að herrann hafi i huga.”
„Nei, nei, það er satt. Það myndi
hann ekki gera,” samþykkti George og
honum létti.
„Þar að auki herra minn, tilkynnti
Biddle herbergisþjónninn að klæða-
skápar sir Richards hafa verið
rannsakaðir og fjöldi flika af ýmsum
gerðum hefur horfið. Þegar hann fór til
þess að vekja sir Richard i morgun kom
hann að herberginu í hinni mestu
óreiðu, eins og sir Richard hefði þurft að
undirbúa ferð sína í miklum flýti.
Ennfremur tilkynnti Biddle mér að tvær
ferðatöskur, stór og litil, hafi horfið úr
þeim skáp þar sem þær eru geymdar.”
George gaf frá sér hláturgusu.
„Stunginn af, við alla heilaga! Hlaupinn
á brott.”
„George!”
„Mér er alveg sama,” sagði George
ögrandi. „Ég er svo innilega ánægður
yfir þvi að hann skuli hafa hlaupist á
brott.”
„En það var engin þörf á því,” sagði
Louisa og gleymdi því að Porson var
inni i herberginu. „Það var enginn að
þröngva honum til þess að kvænast.”
Hún sá augnaráð Porsons og þagnaði.
„Ég vildi tilkynna yður frú," sagði
Poson ósnortinn af því sem hún hafði
áður sagt, „að það voru fleiri einkenni-
leg atvik sem virðast tengd hvarfi sir
Richards."
„í öllum bænum, þér talið eins og
hann hafi gufað upp af völdum galdra,”
sagði Louisa óþolinmóð. „Hvaða atvik
eigið þér við, minn góði maður?”
„Ef að frúin vill afsaka mig þá skal ég
sækja hlutina svo að þér getið athugað
þá,” sagði Porson. Hann hneigði sig og
gekk út.
Eiginmaður og eiginkona voru skilin
eftir og þau litu vandræðalega hvort á
annað.
„Jæja,” sagði George með nokkrum
ánægjuhreim, „Þarna sérðu hvernig
getur farið, þegar þú gerir manninum
lífið óbærilegt.”
„En ég gerði það ekki. Það er óréttlátt
af þér að segja svona lagað George.
Segðu mér, hvernig á ég að hafa þvingað
hann til þess að biðja um hönd Melissu
Brandon, ef að hann hefur ekki viljað
það? Ég er viss um að þessi flótti hans
stendur ekki í neinu sambandi við það
mál.”
„Enginn þolir að vera hvattur til
einhvers, sem hann langar ekki að gera,”
sagði George.
„Þá hef ég ekki annað að segja, en að
Richard er meiri bleyða en ég hefði
nokkurn tíma trúað. Ég er viss um að ef
hann hefði sagt mér að hann hefði enga
löngun til þess að kvænast Melissu, þá
hefði ég ekki minnst á það framar.”
„Ha!" hrópaði George og hló
napurlega.
Hann komst undan ofanígjöf, þvi nú
kom Porson aftur inn í herbergið með
hluti sem hann lagði varlegá á borðið.
Með mikilli undrun virtu Trevor hjónin
fyrir sér kvensjal, krumpað bindi og
gylltan hárlokk sem virtist mynda
spurningarmerki.

— En þetta getur ekki verið mín stærð,
þeir eru bara þægilegir.
3. tbl. Vlkan 49