Vikan - 18.01.1979, Blaðsíða 50

GLA UMGOSINN
„Hvert þó í —?” hrópaði lafði Trevor
upp yfir sig.
„Aðstoðarstofuþjónninn fann þessa
hluti í bókasafninu í morgun,” sagði
Porson. „Sjalið, sem hvorki ég né Biddle
könnumst við, lá á borðinu, bindið var
við arininn og — hérna — hárlokkurinn
fannst undirsjalinu.”
„Ja, ég skal nú segja ykkur það!”,
sagði George og tók upp einglyrnið til
þess að skoða hlutina betur. Hann benti
með einglyrninu á bindið. „Þetta segir
sína sögu. Vesalings Ricky hefur komið
heim í nótt í mjög slæmu ástandi. Ég get
vel hugsað mér að hann hafi verið með
höfuðverk. Ég hefði verið með höfuð-
verk, þó að ég hefði aðeins innbyrgt
helminginn af því víni sem hann drakk í
gær. Ég sé þetta allt fyrir mér. Þarna
hefur hann verið, búinn að lofa þvi að
tala við Saar daginn eftir — engin leið
að komast hjá því — og höfuðið að
klofna. Hann hefur togað I bindið, legið
við köfnun, og eyðilagt það — hvað
djúpt sem Ricky hefur verið sokkinn að
þá myndi hann aldrei vera með krumpað
bindi! Þarna hefur hann líklega setið i
stólnum og rennt fingrunum í gegnum
hárið á sér, eins og maður gerir...”
„Richard ruglaði aldrei hárinu á sér
og ekki gæti hann dregið lokk með
þessum lit úr höfðinu á sjálfum sér,
hversu drukkinn sem hann væri,” greip
Louisa fram í. „Þar að auki hefur hann
verið klipptur af, það getur hver maður
séð.”
George leit á lokkinn með einglyrn-
inu. Fjöldi hugarhræringa lýstu sér á
annars sljóu yfirbragði hans. Hann tók
andköf. „Það er rétt hjá þér Louisa,"
sagði hann. „Þessu hefði ég aldrei trúað!
Lúmskurer hann.”
„Þér megið fara, Porson,” sagði
Louisa hvasst.
„Þakka yður fyrir, frú mín. En ég ætti
kannski að láta yður vita það, að
aðstoðarherbergisþjónninn kom að
kertunum logandi þegar hann kom inn í
bókasafnið í morgun.”
„Ég fæ ekki séð að það varpi neinu
ljósi á málið,” sagði Louisa og benti
honum aðfara.
Hann fór. George, sem hélt á
hárlokknum i lófa sér, sagði: „Ekki man
ég eftir neinni með þennan háralit. Þó
voru þarna ein eða tvær óperudans-
meyjar, en Ricky er ekki sá maður sem
myndi óska þess að þær klipptu af sér
hárlokk honum til handa. En eitt er
öruggt, Louisa. „Þessi hárlokkur er
minjagripur.”
„Þakka þér fyrir George, en ég þóttist
vita það. Þó hélt ég að ég þekkti allar
heiðvirðar konur sem Richard kannaðist
við. Maður skyldi ætla að slíkur minja-
gripur væri síðan á æskuárum. Ég er
viss um, að hann er alltof órómantiskur
til þess að halda upp á hárlokk.”
„Hann hefur kastað honum,” sagði
George og hristi höfuðið. „Louisa, þetta
er allt saman svo hræðilega sorglegt, ég
segi það satt. Hann hefur kastað honum
frá sér, vegna þess að um daginn biðlaði
hann til Brandon-isjakans.”
„Mjög áhrifarikt! Og eftir að hafa
kastað því frá sér, án þess að hafa beðið
formlega um hönd hennar, hljópst hann
sjálfur á braut. Og hvaðan kemur þetta
sjal?” sagði hún, tók það upp og hristi úr
því. „Mjög krumpað. Hversvegna?”
„Annar minjagripur,” sagði George.
„Hann hefur velt því í höndum sér.
Vesalings Ricky, hann hefur ekki þolað
minningarnar sem hafa hlaðist upp og
kastað þvífrásér.”
„Della,” sagði Louisa, reiðilega. „Jæja
Porson, hvaðnú?"
Yfirþjónninn sem var aftur kominn
inn í herbergið, sagði tilgerðarlega:
„Háttvirtur Cedric Brandon, frú mín, er
hér til þess að hitta sir Richard. Ég hélt
kannski að þér vilduð taka á móti
honum.”
„Ég býst ekki við að hann geti skýrt
málið nokkuð nánar, en þér megið allt
eins visa honum inn,” sagði Louisa.
„Vertu viss,” sagði hún svo við mann
sinn, þegar Porson var farinn, „hann vill
fá að vita hversvegna Richard hélt ekki
mót sitt við Saar í morgun. Ég veit svei
mér ekki hvaðég á að segja honum.”
„Ef að þú vilt heyra mitt álit, þá mun
Cedric ekki ásaka Richard,” sagði
George. „Mér var sagt að hann hefði
talað nokkuð frjálslega hjá White’s i
gær, auðvitað drukkinn. Það sem ég skil
ekki er, hvernig þú og mamma þin getið
æskt þess að Ricky kvænist inn í þessa
fjölskyldu.”
„Við höfum alltaf þekkt Brandon
fólkið,” sagði Louisa og setti sig i varnar-
stöðu. „Ég læt ekki sem.” Hún hætti
þegar háttvirtur Cedric gekk inn í her-
bergið. Hún gekk á móti honum og hélt
út hendinni.
„Hvernig hefur þú það Cedric? Ég er
hrædd um að Richard sé ekki heima.
Við, við höldum að hann hafi verið
kallaður skyndilega I burtu.”
„Hann hefur þá farið að minum
ráðum,” sagði Cedric og tók kæruleysis-
lega i hönd hennar. „Flýðu Ricky.
Gerðu það ekki. Það sagði ég við hann.
Ég sagði honum að ég myndi sjúga mig
fastan á hann, ef hann væri svo vitlaus
að láta ná sér."
„Ég held ekki að það sé rétt hjá þér að
tala svona ruddalega,” sagði Louisa.
„Auðvitað hefur hann ekki flúið. Ég
leyfi mér að halda að hann komi aftur á
hverri stundu. Það var mikil vanræksla
af honum að láta ekki liggja skilaboð til
Saar lávarðar, um að hann gæti ekki
komið á þeim tíma sem hann hafði
lofað, en..
„Þar hefur þú rangt fyrir þér,” greip
Cedric fram i. „Hann lofaði engu.”
Melissa sagði honum að tala við pabba;
hann sagði hins vegar aldrei að hann
myndi gera það. Ég fékk það út úr
Melissu fyrir klukkutíma siðan. Maður
lifandi, ég hef aldrei séð neinn eins
reiðan. Hvað er allt þetta?” Hann hafði
komið auga á hlutina sem lágu á
borðinu. „Hárlokkur, sem ég lifandi!
Dæmalaust fallegur lika."
„Það fannst í bókasafninu í morgun.”
sagði George og lést ekki taka eftir
augnaráði konu sinnar.
„Hérna? Ricky?” spurði Cedric. „Þú
ert að gabba mig."
„Nei, það er alveg satt. Við getum
ómögulega skilið það.”
„Augu Cedrics dönsuðu. „Við alla
heilaga! Hverjum hefði dottið það til
hugar? Nú, það gerir út um það. Helviti
óþægilegt, en ég gleðst yfir þvi að hann
skuli vera hlaupinn. Mér likaði alltaf vel
við Ricky, vildi aldrei þurfa að horfa á
hann á vegi glötunarinnar með okkur
hinum. En við erum búin að vera. það er
enginn vafi. Demantarnir eru horfnir."
„Hvað!" hrópaði Louisa. „Cedric, þó
ekki Brandon menið?”
„J ú einmitt. Síðasta hálmstráið fokið
út um gluggann, horfið svona!" hann
smellti með fingrunum og hló. „Ég kom
til þess að segja Ricky, að ég myndi taka
boði hans um að kaupa fyrir mig ein-
kennisbúning. Siðan ætlaði ég að fara i
striðið.”
„En hvar? Hvernig?” stundi Louisa.
„Því var stolið. Móðir mín tók það
með sér til Bath; hún hreyfði sig aldrei
án þess. Ég skil ekki hversvegna faðir
minn seldi það ekki fyrir mörgum árum.
Þetta var það eina sem hann seldi ekki
fyrir utan húsið, og nú verður það að
fara næst. Mamma vildi ekki heyra það
nefnt að demantarnir færu.”
„En Cedric, hvernig var þvi stolið?
Hver tók það?"
„Stigamenn. Vagninn stansaði nálægt
Bath. Tveir menn með grímur og byssur.
Soffia veinaði eins og hæna og það leið
yfir mömmu. Þeir komu fylgdarmönn-
unum á óvart. Einn þeirra er særður. Og
hálsmenið er horfið. En það er hlutur,
sem ég get alls ekki skilið."
„En hræðilegt! Vesalings móðir þín.
Mér þykir þetta mjög leitt. Þetta er
mikill missir.”
„Já, en hvernig fundu þeir það?” sagði
Cedric. „Það get ég ekki skilið.”
En ef þeir hafa tekið skartgripa-
skrinið...”
„Menið var ekki þar. Ég veðja minni
slöustu krónu á það. Móðir mín átti
FÉLA6 ISLENZKRA HLJÖMLISTARMANNA V
útvegar yður hljóðfœraleikara
°g hljómsveitir við hverskonar tœkifœri
Vinsamlegast hringið í 20255 milli kl.14-17
••VlkaaS.tM.