Vikan - 18.01.1979, Blaðsíða 27

hvernig manni verður innanbrjósts.
Jesús, ég meina, ég var dauðhræddur
um að það myndi endurtaka sig.”
Rynn kyssti á hvíta öxl hans.
„Vá," sagði hann. „Ég meina, ég
hefði átt að segja Ron frænda hvað
hann var að trufla, er það ekki?”
Vegna þess að stúlkan hvildi andlitið
á baki hans virtist hún muldra þegar
hún sagði, „Herramaður segir aldrei
frá." Hreimurinn var yfirgengilega
enskur. „Aldrei.”
„Kannski gera þeir það aldrei
í Englandi. Hér þagna þeir aldrei um
það."
Hún lyfti andlitinu af öxl hans og
horfði á Mario fara úr sloppnum og láta
sig falla á koddann með bros yfir allt
andlitið.
„Ég þori að veðja að helmingurinn —
fjandinn — flestir strákanna i fótbolta
liðinu tala aðeins um það ennþá."
Augnaráð þeirra mættist. Ljósið sem
síaðist gegnum gulan lampaskerminn
gerði augu hennar grænni en hann hafði
nokkru sinni séð þau. Hann lyfti hend-
inni og fór að telja freknurnar á henni
með visifingrinum.
„Þú veist að ég segi engum.”
Hún potaði í bera bringu hans og
fingurinn dró tvær linur.
„Hérna. Þú ert búinn að krossa þig
uppá það."
„Ég meina það Rynn.”
Hún brosti, en fann um leið tárin
koma fram i augum sér.
Hann sagði: „Hvernig dettur þér í hug
að ég treysti þér ekki?” Hún hafði aldrei
séð svört augu hans svona hátiðleg. „Ég
á við að flest fólk gengur ekki í gegnum
eins mikið á heilli ævi og við höfum
gert."
Rynn kyssti hann léttilega á bak við
eyraö.
Hún færði sig, en aðeins til að breiða
sængina yfir þau upp að eyrum. Hún
kom hökunni fyrir á brjósti hans svo
hún gæti horft í andlit hans.
„Sérðu hvað ég þarfnast þin?"
„Nema,” sagði hann, enski
hreimurinn kominn aftur í rödd hans,
„nema því eins að ég snúi aftur til
Englands i viðskiptaerindum, munum
við vafalaust hittast aftur.”
Við þessi orð færðu þau sig nær
hvort öðru.
„Það sem er” — rödd stúlkunnar var
fjarræn, ein af þessum röddum sem
hikar við að klæða óttann sem
mælandinn finnur í orð — „þau hljóta
að furða sig á þvi hvar þú ert.”
„Hverjir eru þau?”
„Þú hefurspurtaðþviáður."
„Þú svaraðir þvi ekki."
„Allir. Fjölskylda þín til að byrja með.
Frændi þinn.” Hún gat með
naumindum fengið sig til að bæta við,
„Hallet.”
Mario vissi að hún átti meira ósagt.
„Þau eru þegar farin að undrast af
hverju þau sjá mig aðeins örsjaldan í
þorpinu.” Hún brosti við. „Við getum
ekki látið þau fara að undrast um þig
lika.”
„Að hverju brosirðu?”
„Þér. Mér."
„Nei. Þú varst að hugsa um eitthvað
annað.”
„Emily Dickinson.”
„Og hvernig hún fór aldrei út úr húsi
nema hún væri tilneydd?”
„Nema þvi eins að neyðin leiði mig
við hönd sér.”
„Heldurðu að hún hafi falið fola uppi
i svefnherberginu sínu?”
„Ég vona það." Hún flissaði. mjúkar
varir hennar á vörum hans.
„Samt,” hvíslaði hún, „verðum við að
fara varlega.”
„Rétt.”
„Hugsa fram á við. Vera framsýn og
vera viðbúin þeim allan tímann."
„Rynn?”
„Mm?”
„Heldurðu að við getum það?"
„Auðvitað.”
„Lifa á þann hátt á ég við. Manstu
þegar ég spurði þig hvort það væri svo
hroðalegt ef þú yrðir að leika leikinn
jjeirra?”
Hún lyfti vörunum af andliti hans.
Nú voru það augu hennar sem ögruðu
honum.
„Ef við lékum leikinn þeirra, þá værir
þú heima hjá þér á þessari stundu að
borða afhroðs spaghettiið hennar
mömmu þinnar og horfa á rotið
sjónvarpið. Ég væri alein.”
Mario sneri sér undan og virtist
grannskoða hallann á súðinni.
„Mario?”
„Mm?”
„Þú kemur auga á það, er það ekki?"
„Víst.”
„Ég á við, það er þess vegna sem þú
gerðir allt þetta sem þú gerðir. Ef við
höldum ekki áfram þá verðum við eins
og öll hin. Hefurðu nokkurn tíma litið á
þau? Ég meina raunverulega athugað
þau? Þig langar ekki að vera eins og þau
hin.erþað?”
„Ætli það.”
Hún reisti sig upp við dogg til að stara
niður á drenginn.
Hann leit ekki framan í hana þegar
hann sagði mjög hljóðlega:
„Hefur þér nokkurn tíma dottið í hug
að kannski leiki ég þann leik?"
„Þú gerðir það vegna þess að þú vilt
það!”
„Ég gerði það vegna þess að ég elska
þig”
Hún horfði leitandi í andlit hans.
„Veistu hvað?”
„Hvað?”
„Þú ert að reyna að hnerra ekki."
Hún teygði sig yfir hann á náttborðið og
greip handfylli af gulum bréfþurrkum.
Drengurinn þrcif þurrkurnar áður en
hann sprakk.
„Ég smita þig af kvefinu,” sagði hann.
„Ég vildi ekki vera án þess.” Til að
sanna að henni geðjaðist að hug-
myndinni af öllu hjarta, kyssti hún hann
fast á munninn. Andlit hans og enni
voru logandi heit.
„Þú ert brennheitur."
„Hvi skyldi það nú vera?"
Þau hlógu bæði.
„Mario?”
„Hm?" Þetta mjög svo enska „mm"
hafði hann lært af Rynn.
„Þegar ég sagði að mér væri sama þó
ég væri ein — þá laug ég.”
Miklu blíðlegar en hún hafði gert
kyssti Mario andlit Rynn og augu,
staður, sem Rynn hafði fram að þessu
ekki imyndað sér að væri hægt að kyssa.
Hún vissi að hann fann bragðið af
heitum tárunum, sem þrýstust undan
augnlokum hennar og runnu niður
kinnarnar. Hún grét og hló —tilfinning-
ar hennar skipuðust svo ört, að hún
hafði engin tök, engan tíma til að hugsa
af hverju, aðeins tima til að finna — svo
margtgerðist í einu.
„Ég reyni að vera hugrökk eins og
faðir minn bað mig að vera, en stundum
skelfirallt migsvo....”
„Uss.” Varir drengsins lokuðu
hennar.
„Elsku, elsku Mario, farðu aldrei —
Lofarðu þvi?”
Frá hvirfli til ilja féll harður. ungur
Ókeypis eyðublöð á afgreiðslunni:
Bíll: Sölutilkynningar, tryggingabréf, víxlar, afsöl.
Lausafé: Kaupsamningar, víxlar.
Húsnæði: Húsaleigusamningar.
't i
iBIABIB
Dagblaðið er smáauglýsingablaðið
Dagblaðið afgreiðsla Þverholti 11 sími 27022
Miðstöð smáauglýsingaviðskiptanna
Smáauglýsingaþjónustan.
Dagblaðið er smáauglýsingablaðið Afgreiðsla Þverholti 11, sími 27022
3. tbl. Vlkan 27