Vikan - 01.02.1979, Blaðsíða 7

fólk eins og Churchill, Adenauer
og Goldu Meir, sem aldrei hefur
verið skynsamlegra, vitrara og
betra heldur en einmitt í ellinni.
En árin færast yfir og vinir
fara yfir í eilífðina, fólk sem
manni hefur þótt vænt um. Það
er gangur lífsins. En ég hugsa
sem minnst um það, ég hef alltaf
reynt að vera heimspekingur. Ég
hef gaman af því að lesa bækur,
sérstaklega bækur um heimspeki
og annað slíkt. Þegar birtan er
góð mála ég og ef veðrið er gott
fer ég upp í sveit og mála þar.
Kjarval var minn uppáhalds-
málari, hann var mikill vinur
minn og mér þótti vænt um
hann. Sumar myndirnar hans
eru með þvi besta sem gert hefur
verið i málaralist á íslandi og
hann hefur á vissan hátt mótað
listasmekk okkar íslendinga.
Það þurfti mikið til þá fyrir
ungan sjómann, félausan, til að
vekja á sér athygli. En eins og
ég sagði áðan, aðalatriðið í lífinu
er að finna að maður geri gagn
og hafi áhuga á þvi sem maður
er að gera.”
„Hefur þú i huga að halda
sýningu á verkum þínum?”
„Nei, ég held ekki. Það eru
svo voðalega margir gamlir
karlar sem rjúka til og halda
sýningu þegar þeir eru um
sjötugt. Gagnrýnendur yrðu
held ég varla mikið hrifnir af
myndunum mínum.”
Þegar hér var komið sögu var
ljósmyndara og blaðamanni
boðið að fá sér hressingu. Þar
var að sjálfsögðu um að ræða
ilmandi Kaaberkaffi. Af með-
lætinu voru tvær tegundir sem
vöktu sérstaka athygli,
svokölluð dreifbýliskaka og
Guðrúnargull. Þá síðarnefndu
nefnir Sveinn í höfuðið á
konunni sinni, enda sérhönnuð
frá hennar hendi.
Kaffið varð til þess að vekja
forvitni okkar um ætt og
uppruna Sveins.
„Faðir minn, sem hét Ludvik
Emil Kaaber, kom hingað frá
Suður- Jótlandi árið 1902, var
ráðinn sem konsúlsritari og
vann hjá Tomsen. Síðar setti
hann upp verslunina O.
Johnsson og Kaaber. Móðir mín
var af Thomsenættinni, og þau
kynntust þegar hann vann hjá
Thomsen og hún kom þangað
sem gestur. Hann var fenginn til
þess að gæta hennar og það varð
til þess að þau giftust.
Foreldrarnir hafa mikil áhrif í
lífi hvers manns og mín mesta
gæfa í lífinu var að eiga vitra
foreldra, ekkert lán er á við
það.”
Andi í bandinu?
Yfir kaffinu var einnig rætt
um. ýmis andans mál. Eilífðar-
málin bar á góma og Sveinn
minntist á fyrri jarðvistir og
fleira því skylt. Þá minntist
hann á fyrri ævi sína í Skotlandi
sem hermaður þar fyrr á öldum
— og auðvitað var ekki orð af
þessu að finna á segulbandinu
þegar að var gáð!
„Þarna hef ég verið of
háfleygur fyrir bandið, ef til vill
áminning til min að vera ekkert
að fjölyrða um þessa hluti,”
sagði Sveinn með stóískri ró og
brosti. „Annað eins hefur nú
gerst,” og hann nefndi dæmi því
til stuðnings.
Þegar talið berst að dul-
rænum fyrirbrigðum, kemur í
hugann að einhvern tima
teiknaði Sveinn svokölluð
Tarrotspil.
„Æ, í guðs bænum minnstu
ekki á það,” segir hann hrelldur.
„Þegar það komst í hámæli
hafði ég ekki stundlegan frið
fyrir fólki sem vildi láta mig spá
fyrir sér. Ég er alls enginn
spámaður og held reyndar að
slíkt gæti verið skaðlegt fólki, ef
ekki er varlega farið.”
„Hvaðan komu Tarrotspilin í
upphafi?”
„Sigaunarnir eru taldir hafa
flutt þau með sér til Evrópu, en
þó eru þau af egypskum
uppruna. Þetta spil var eiginlega
eins konar biblia Sígaunanna,
ævafornt. Þeir notuðu það sem
atvinnutæki þegar þeir spáðu
fyrir öðrum og eins til að spyrja
þau ráða í sínum persónulegu
vandamálum. Tarrotspilin mín
gömlu átti fyrst Madam
Blawatsky. Hún var ein af
frumkvöðlum guðspekifélaga í
heiminum. Það er sagt að hinn
frægi St. Germain, greifi hafi átt
þau þar áður. Spil þessi byggjast
að miklu leyti á þekktum hefð-
bundnum táknum. Þar má sjá
ferhyrninginn, tákn hins
jarðbundna, og hringlagið, tákn
hins óendanlega, og þríhyrning-
inn, hina heilögu þrenningu sem
á rætur í öllum helstu trúar-
brögðum heims.”
Auðvitað best að vera
endalaust ungur
„Myndir þú vilja vera ungur
maður í dag?”
„Já, auðvitað vildi ég það,
endalaust ungur.”
„En þú trúir á líf eftir þetta?”
„Já, því ég vona að ég verði
ungur aftur og þá við ennþá
betri aðstæður, ef mér tekst að
hegða mér skikkanlega í þessu
lífi. Ég trúi því að maðurinn fái
að taka með sér að einhverju
leyti þá hæfileika, sem hann
hefur tileinkað sér, yfir í það
næsta. Þá á ég nú reyndar ekki
við ákveðnar menntagráður,
heldur frekar eitthvað annað
sem kalla mætti eiginleika.
Ákveðna persónueiginleika sem
manninum hefur tekist að
sigrast á. Þau atriði sem eru
óforgengileg. Kannski þessi
hernaðaráhugi minn sé arfur frá
fyrri æviskeiðum. Hafi
maðurinn öðlast einhvern
andlegan þroska, þá geri ég ráð
fyrir að það skili sér aftur á
næsta æviskeiði. Annars er
þetta orðið svo háfleygt að
bandið fer að missa af okkur
aftur.”
Og reyndar — eftir fáein
andartök stöðvaðist bandið á
nýjan leik. En það er alls ófært
að játa að tæknin sé að taka
ráðin af manninum og áfram var
haldið.
„Mikið hafa nú tímarnir
breyst,” segir Sveinn hugsandi.
„Tæknin ræður flestum
breytingum. Þetta hefur nú
verið ólíkt skemmtilegra í gamla
daga þegar einkaritarinn var
með penna og blokk og sat á
hnjánum á forstjóranum. Þegar
ég byrjaði í bankanum færði ég í
bækurnar með stálpenna. Það
var virkilega gaman að því. Nú
er þetta alveg hætt — og allt
komið í tölvur. Þá kunni maður
að leggja saman í huganum,
þurfti ekki aðstoð vélar.”
Annars skal ég segja þér að
aldurinn er talsvert afstæður. í
raun og veru er líkaminn ekkert
nema starfstæki okkar. Við
erum andlegar verur, við
hljótum að þróast og þroskast og
ég held að maðurinn ráði sjálfur
sínum örlögum að verulegu
leyti. Að vísu erum við háð því
tímabili sem við lifum á — því
menningarskeiði, en hver er
sinnar gæfu smiður. Ég hef
verið ákaflega hamingjusamur
og heppinn í lífinu, aldrei þekkt
neina verulega fátækt og varla
nokkurn tíma verið svangur.
Aðalatriðið er að vera raunsær
og sætta sig við það sem maður
getur með góðu móti gert í
lífinu. Orsök og afleiðing haldast
yfirleitt í hendur.”
baj
**
„Það eru kannski
öfugmæli að segja
að jólin séu hátíð
rjúpunnar, þótt
hún komi þar tals-
vert við sögu, en
mér finnst eigin-
lega vanta jólatréð
á milii rjúpnanna á
þessari mynd."
S.tbl. Vikan7