Vikan - 01.02.1979, Blaðsíða 47

„Þú sérð hann ekki núna; hann er
kominn fram hjá glugganum. Þú hlýtur
að muna eftir hr. Yarde. Hann var litli
maðurinn, sem kom í vagninn við
Chippenham og notaði svo skrýtin orð
að ég gat ekki almennilega skilið hann.
Heldur þú að hann sá að koma hingað?”
„Ég vona svo sannarlega ekki," sagði
sir Richard.
5. kafli.
Von hans virtist ekki ætla að rætast,
því eftir nokkrar mínútur kom gest-
gjafinn inn í herbergið og spurði með
afsökunarhreim, hvort háttvirtur herra-
maðurinn væri ekki reiöubúinn að láta
annað herbergið til annars ferðalangs.
„Ég sagði honum að yðar náð hefði
pantað bæði herbergin, en honum er
mikið í mun að fá gistingu í nótt
herra, svo að ég sagðist skyldu spyrja
yðar náð hvort þér væruð ekki
reiðubúinn til þess að deila herbergi með
yngra manninum og hafa þar tvö rúm.”
Sir Richard og ungfrú Creed litu á
hvort annað eitt augnablik, hann sá a/
hún átti erfitt með að fara ekki ao
hlæja. Varir hans titruðu en áður en
hann gat svarað gestgjafanum leit
hvasst andlit Jimmy Yarde yfir axlir
hans.
Þegar hann þekkti þá sem við borðið
sátu virtist hann verða mjög undrandi.
Hann var þó fljótur að átta sig og gekk
inn i stofuna, að því er virtist mjög
glaður yfir því að sjá þarna einhverja,
sem hann kannaðist við. „Jæja, ef þetta
er ekki ungi kunningi minn!” hrópaði
hann. „Fjandakomið, ef ég hélt ekki að
þið tveir hefðuð lagt af stað til
Wroxham.”
„Nei,” sagði sir Richard. „Ég taldi að
i Wroxham myndi verða fullt af ferða-
mönnum í nótt.”
„Ja, klókur eruð þér, það má nú segja.
Ég vissi það um leið og ég bar yður
augum. Og þér höfðuð rétt fyrir yður. Ég
sagði við sjálfan mig, Wroxham er
enginn staður fyrir þig, Jimmy minn.”
„Var horaða konan enn i kasti?”
spurði Pen.
„Jeramías, ungi vinur, hún var stíf
eins og lík þegar ég lallaði af stað og
enginn vissi hvað gera ætti til þess að
koma henni í þennan heim. Ég hélt mig
nú ári glúrinn að detta það í hug að
koma hingað — en ég vissi ekki að þér
hefðuð beðið um öll herbergin á undan
mér.”
Bjart andlit hans mætti sir Richard.
„Því miður,” sagði sir Richard kurteis-
lega.
„Heyrið nú,” bað hr. Yarde, „þér
færuð nú varla að úthýsa Jimmy Yarde.
Jeremías, klukkan er orðin yfir ellefu og
það er orðið dimmt. Hvað stendur í vegi
fyrir því að þér viljið ekki vera í sama
herbergi og stráksi?”
„Gæti yðar náð ekki leyft unga herr-
anum að sofa i aukarúminu sem er í her-
m
mm ^
J
j.
bergi yðar?” spurði veitingamaðurinn
mjúkmáll.
„Nei,” sagði sir Richard. „Ég sef mjög
laust og frændi minn hrýtur.” Hann lést
ekki sjá reiðilegt augnaráð Pen en sneri
sér að hr. Yarde. „Hrjótið þér?” spurði
hann.
Jimmy glotti, „ekki ég, ég sef eins og
ungabarn.
„Þá megið þér,” sagði sir Richard,
„deila með mér herbergi.”
„Rausnarlega boðið, eins og ég vissi
að þér mynduð gera, herra minn.
Fjandakornið ef ég drekk ekki upp á
það.”
Sir Richard kinkaði kolli til
gestgjafans og bauð Jimmy sæti.
Þar sem hann hafði ekki verið kominn
upp í vagninn, þegar Pen sagði að sir
Richard væri kennari sinn, tók Jimmy
skyldleika þar sem sjálfsagðan hlut.
Hann talaði um hana við sir Richard
sem frændann og drakk þeim báðum til
í gini og vatni sem sir Richard bauð upp
á. Hann varð frekar málgefinn við
annað glas og talaði mikið um félaga og
minntist á Dub-lay og Kidd. Fullt af
bitrum aðfinnslum um gárungana kom
sir Richard til þess að álíta að hann hefði
nýlega unnið í félagi með mönnum sem
væru fyrir ofan hann í þjóðfélags-
stiganum og að hann hefði ekki í huga
að endurtaka þá reynslu.
Pen gleypti við þessu öllu og augu
hennar urðu sífellt stærri, þar til sir
Richard sagði að það væri kominn tími
til þess að hún færi í rúmið. Hann fylgdi
henni út úr stofunni og að stiganum, þar
sem hún hvislaði að honum eins og hún
hefði gert mikla uppgötvun: „Kæri
herra, ég held ekki að hann sé mjög
heiðvirður maður.”
„Nei,” sagði sir Richard, „það held
ég ekki heldur.”
„En er hann þjófur?” spurði Pen með
ákafa.
„Það held ég áreiðanlega. Þess vegna
munt þú, kæra barn, læsa dyrunum hjá
þér. Erþaðskiliö.”
„Já, en ert þú öruggur? Það væri
hræðilegt, ef hann skæri þig á háls í
nótt.”
„Það væri það svo sannarlega,”
samsinnti sir Richard. „En ég fullvissa
þig um að hann gerir það ekki. Þú
geymir þetta fyrir mig þar til á
morgun.”
Hann lét þunga pyngju sina í hönd
hennar. Hún kinkaði kolli. „Já, það skal
ég gera. Þú ferð varlega, er það ekki?"
„Ég lofa því,” sagði hann og
S.tbl. Vlkan 47.