Vikan - 01.02.1979, Blaðsíða 22

hlykkur á símsnúruna sem festist á
hleranum og fékk hann til að skella
niður.
Hleranum var ýtt upp, Ijós skaust
undan honum og sópaði yfir koldimmt
herbergið. Hljóðlaust seig hlerinn niður
og kæfði alla birtu.
Uppi kviknaði ljós. Bjarmi þess rann
niður stigann þar sem Rynn stóð berfætt
á skínandi hvítum náttkjól.
Hún starði niður í myrkrið. Hjartað
hamaðist í brjósti hennar þrátt fyrir það
að hún segði við sjálfa sig að þetta hljóð,
eins og hin, væri verk vindsins. Brotin
grein hafði smollið á húsinu. Það var
svarið. Kannski hafði hún gleymt að
læsa útihurðinni og hún hafði fokið upp.
En hún vissi að hún hafði læst
dyrunum. Kannski hafði mynd fallið af
veggnum. Eldiviðarkassinn! Hafði hún
skilið hann eftir opinn? En lokið á
kassanum hljómaði öðruvisi. Það sem
hún hafði heyrt rétt í þessu var þyngri
skellur. Hún neitaði að viðurkenna það
sem hún vissi í berjandi hjarta sér. Þetta
hljóð. Hún gæti aldrei gleymt því þegar
hún heyrði þetta hljóð í fyrsta sinn.
Hljóðlaust hljóp hún niður stigann,
gegnum holið og kveikti Ijósiö.
Allt var á sinum stað í holinu.
Hún kveið því að líta inn í stofuna.
Þarna var það, það sem hún óttaðist
að sjá meira en nokkuð annað í
heiminum. Borðið stóð til hliðar.
Fléttaða mottan lá í hrúgu. Þarna var
hlerinn.
Hugsanir hennar kollsteyptust. Ef
hún gæti brotið af sér skelfinguna sem
greip hana, ef hún gæti hreyft skjálfandi
hnén, ef hún gæti náð að hleranum, þá
gæti hún rennt slánni fyrir. Hún gæti
lokað gildrunni utan um hvern sem væri
þarna niðri. Slðan gæti hún ákveðið
hvað gera skyldi næst. Síðan gæti hún
komist að hver þetta væri...
Ef hún gæti hreyft sig.
Hún barðist gegn skelfingunni sem
hélt henni fjötraðri. Hún barðist við að
draga fram hverja ögn af þreki.
Lifðu af!
Hún braut hlekki óttans og tók fyrsta
skrefið.
Annað skrefið fylgdi á eftir. Of seint.
Það ískraði í hjörunum þegar fægð
eikarborð hlerans byrjuðu að rísa fyrir
framan hana.
Hún fraus föst þar sem hún stóð.
Húsið fylltist af ópum hennar.
Hlerinn lyftist, en ekkert andlit birtist.
Ekki einu sinni hönd lyfti hleranum.
Hvað var það, prik? Stafur. Svartur
stafur. Hlerinn reis hægt lóðrétt upp.
Svörtum silkihatti skaut upp, síðan
svartri slá. Annar handleggurinn lyfti
slánni og huldi andlitið.
„Mario!”
Skyndilega féllu fjötrarnir, skyndilega
gat hún hreyft sig. Rynn stökk berfætt
yfir kalt gólfið.
„Ó, paddan þín! Þú varst alls ekkert
veikur. Þú fékkst bara frænda þinn og
systkini þín til að hjálpa þér að þykjast
vera á spítala.” Tár vantrúar og léttis
settu kökk í háls henni meðan orðin ultu
út úr henni. „Og grár farði líka? Öll þessi
fyrirhöfn svo þú gætir framkvæmt þessa
stórfenglegu sjónhverfingu?”
Hún hló, stjórnlausum hlátri, en
hlátri sem var laus við hráan, ískaldan
óttann.
„Ó, hvað þú hræddir mig!”
Herðar hennar hristust af
innibyrgðum hlátri. Hún riðaði i áttina
að svartri slánni sem steig upp þrepin,
fagnandi yfir að vera laus úr greipum
skelfingarinnar, tryllt af gleði. Við
borðið stansaði hún og dró djúpt
andann. Hún gat líka leikið þennan leik,
hún gat líka sviðsett sitt hlutverk. Með
allri þeirri köldu heift sem hún réð yfir,
hrópaði hún:
„Bölvaður óþverrinn þinn” En hún
gat ekki bælt gleði sína, heldur skellti
upp úr og hljóp til hans.
Með því villta loddaralátbragði sem
slár og stafir blása manni í brjóst, beið
veran eftir að stúlkan hlypi í fang hans
áður en hann sneri sér snöggt við og stóð
augliti til auglitis við hana.
Þetta var ekki bjart lítið andlit Marios
með neistandi svörtum augunum og
glaðlegu brosinu. heldur skvapkennt
rautt andlit og varaþykkt glott Franks
Hallets.
Maðurinn hlakkaði. „Bölvaður
óþverrinn þinn.”
Svínaleðurshönd ýtti hleranum frá
veggnum og hann féll þunglega niður.
Hin hélt á símanum.
„Komdu þér út!” Skjálfandi tókst
stúlkunni að hvæsa skipunina.
Hallet otaði að henni simanum.
„Hringdu á lögregluna.” Glottið
markaði dýpri fellingu yfir rautt andlit
hans. Maðurinn rétti að henni símtólið
til að leggja áherslu á tilboð sitt. Hann
hristi höfuðið með uppgerðarundrun.
Ekki? Viltu ekki nota símann, var hann
að segja.
„Af hverju kallarðu ekki á föður
þinn?”
Sláin hvirflaðist, hann gekk fram hjá
stúlkunni og lét símann skella niður á
eldhúsborðið. Hann leit inn í eldhúsið.
„Ensk, og þú ætlar ekki einu sinni að
bjóða mér þennan sígilda tebolla?”
„Ef þú ferð héðan samstundis,"
sagði Rynn og röddin var vart meira
en hvísl, „þá segi ég ekki orð um
þetta.”
Hallet sveiflaði slánni og naut mögu-
leikanna sem hún gaf honum, rétt eins
og sviðsetning viðvaningaleikhúss hefði
gefið honum tækifæri til að eignast
nýjan og glæsilegri persónuleika. Sláin
bylgjaðist mjúklega þegar hann greip í
boðunginn og lyfti honum upp að
öxlinni. Með hinni hendinni barði hann
stafnum í gólfið.
„Ég fór bara i þennan búning ef ske
kynni að fituhlussan Ron Miglioriti
lögregluþjónn eða einhver annar sæi
mig fara hingað — þeir myndu þá að
sjálfsögðu álykta að ég væri litli vinur
þinn.” Hann tók nokkur ójöfn skref.
„Ég haltra meira aðsegja. Sérðu?”
„Miglioriti lögregluþjónn veit að
Mario er á spitalanum.”
Hann yppti öxlum og lagfærði slána.
„Ó — mistök frá minni hálfu. Sem
betur fer sá mig enginn."
Miglioriti lögregluþjónn var að skila
mér heim af spitalanum. Hann sagðist
myndu bíða fyrir utan í bílnum þar til ég
gæfi honum merki um að allt væri í
lagi.”
„Engar fleiri lygar.”
„Hann gerði það. Hann lofaði að aka.
fram hjá og hafa auga með húsinu.”
„Fituhlussan Ron Miglioriti er að
draga í fíflahappdrættinu sínu.” Hallet
lyfti gremjulega upp fellingu af svörtu
silkinu til að dusta burt hvítan blett.
„Rykugt niðri í kjallaranum. Ekki bara
ryk — hvað er þetta? Vítissódi?" Hann
kroppaði í blettinn með nöglinni. „Vissi
ekki hvað ég myndi finna þarna niðri.
Sennilega af því að ég vissi ekki að
hverju ég var að leita. Örugglega ekki
þessum leiðinda sultukrukkum.” Hallet
kastaði aftur svörtum fellingum slár-
innar svo sópaði að og hélt uppi annarri
hendinni. Þumall og vísifingur klipu þétt
um örsmáan hlut sem hann rak þétt að
Rynn.
„Hárspenna,” sagði hann. Hann
hallaði sér nær stúlkunni, augun runnu
yfir sítt, slegið gullinbrúnt hár hennar.
„En þú notar ekki hárspennur, er það?
Ekki í þetta fallega hár.” Hann tók
virstubbinn aftur og rannsakaði hann
nákvæmlega. „Hárspenna.”
„Gæti hafa verið þarna niðri árum
saman,” sagði stúlkan.
„En hún myndi ryðga." Hann þefaði
af vímum og brosti. Hann rétti hann að
Rynn til athugunar og sýndi engin
merki undrunar þegar hún hörfaði frá.
„Lyktar enn af ilmvatninu sem ég gaf
henni á mæðradaginn.” Hann hló.
„Elsku Mamma.” Hann opnaði
krepptan hnefann og opinberaði í lófa
sínum eitthvað enn minna en hárspenn-
una.
„Og þetta. Myndirðu segja að þetta
væri brotin fingurnögl? Eldrauð. Alls
ekki liturinn hennar Elsku Mömmu. Og
hér höfum við lika þessi hársnifsi.
Hverjum myndirðu ætla að þau
tilheyrðu?” Enginn nirfill velti nokkru
sinni fjársjóð sínum í hendi sér jafn
heillaður i ágirnd sinni né með meiri ást
á þvi sem hann hélt á. „1 myrkrinu fann
ég ekki fleira. Lögreglan — með allan
sinn tækniútbúnað — aldrei að vita
hvað þeir gætu fundið.” Eins og hann
væri óviljugur að skilja við dýrgripi sína
lagði hann þá varlega í gleröskubakka.
Hann klappaði saman lófunum,
reiðubúinn að hefjast handa.
„Eigum við að færa mottuna og
borðið til baka?”
Hann sparkaði i mottuna og ruddi
henni yftr hlerann. Með fætinum
lagfærði hann hana, slétti úr brotunum,
renndi henni á sinn stað. Hann smellti
fingrunum að Rynn, hún hlýddi og tók
undir borðið öðrum megin. Ásamt
Hallet bar hún borðið aftur á sinn stað.
Maðurinn gekk að glugganum sem
sneri út að vínberjarekkanum, ýtti
gluggatjöldunum til hliðar og skyggði
augun til að sjá út í myrkrið.
„Og hvernig sprettur í garðinum hjá
þér?”
UVlkan 5. tbl.