Vikan - 01.02.1979, Blaðsíða 27

Litla stúlkan við
endann á
trjágöngunum
„Þegar ég tala við þig áttu að horfa á
mig.”
Rynn lyfti grænum augum sínum á
móti hans, en þau flöktu.
„Ég vil fá þinn tebolla,” sagði hann.
„Þá eigum við meira sameiginlegt,
finnst þér ekki?” Hann rétti út höndina.
Þegar Rynn lyfti bollanum og rétti
honum reyndi hún að koma i veg fyrir
' að bollinn glamraði. Hallet renndi bolla
yfir borðið í skiptum.
„Bíddu.”
* Hún hélt á bollanum miðja vegu.
„Er það nú ensk hefðarfrú,” sagði
hann og otaði litla fingri að henni. „Þú
sperrir ekki lillaputtann.”
„Það geri ég heldur ekki í Englandi,”
sagði hún.
Hann horfði fast á hana og beið eftir
Honum var varpað í
svartholið. Það var ekki miklu
stærra en appelsínukassi, og
þama hírðist hann og hugsaði
um það eitt að draga andann,
drepa veggjalýs og . . . Mariu
Theresu.
Hann gat ekki gleymt henni.
Eftir þriggja sólarhringa
dvöl í Steikarofninum hvarflaði
það fyrst að honum að flýja. Og
þegar honum á fjórtánda degi
var sparkað nær dauða en lífi út
i óbærilega eyðimerkursólina og
hann hneig stynjandi niður og
andlitið grófst niður í
brennheitan sandinn og kippir
fóru um handleggi hans og
fætur, eins og á snemmbornum
kálfi, þá sór hann að flýja við
fyrsta tækifæri.
Næsta dag laumaðist hann á
brott, en slagsmálaglaðir Arabar
gómuðu hann, og áður en dagur
var að kvöldi kominn, húkti
hann stynjandi í Steikar-
ofninum. Þremur vikum síðar
, var honum hleypt þaðan út,
hann var barinn og hæddur og
skipað að dragnast 500 hringi
um herbúðirnar með 500
sandpoka á bakinu, með
kamelullarteppi vafíð um
höfuðið svo hann gæti ekki
andað og 50 kílógramma lóð
bundin við hvom fót.
að hún tæki fyrsta sopann. Hún
bragðaði á teinu.
„Gott?”
Hún tók stærri teyg. „Eins og þú segir,
ekkert eins og góður, heitur tebolli.”
Með hinni hendinni bauð hún
manninum af diskinum og hann tók
smáköku.
Hann braut smákökuna með
tönnunum.
Hún beið meðan hann bergði af
bollanum.
„Gott.” Fitugt far eftir varasalvann
glitraði á brún bollans.
„Aðra kexköku?” spurði hún.
„Það heitir smákaka,” sagði hann.
„Ég var búinn að segja þér það einu
sinni.” Hann hóstaði.
„Munnþurrkurnar,” sagði stúlkan.
„Ég er hrædd um að ég hafi gleymt
þeim. Ég skal sækja eina fyrir þig.”
„Sittu kyrr.”
„Nóg mjólk?”
„Indælt.” Hann saup á aftur. „Veistu
af hverju ég lét þig skipta á bolla við
mig?”
„Nei.” Hún vissi um leið að hann
trúði henni ekki.
„Hugsaðu.” Andlitssvipur hans
heimtaði svar.
Eftir þessa útreið var
hermaðurinn hugprúði ekki upp
á marga fiska.
En Mariu Theresu hafði hann
ekki gleymt.
Dökku lokkarnir hennar,
„Einhvers konar tilraun?”
„Ég skipti á þessum bollum svo þú
munir að þegar um brögð er að ræða,
þá er þér hollast að eftirláta þau litla
krypplaða töframanninum.” Hann
hóstaði.
Hallet maulaði aðra smáköku. Hann
drakk meira te.
„Möndlubragð af teinu.”
Rynn fann hrjúfa brún brotnu
tannarinnar með tungunni þegar hún
beit í smáköku.
„Ég býst við að það séu möndlukök-
urnar sem gera það.”
rauðar ungmeyjarvarirnar,
brúnu möndluaugun, töfrandi
brosið, hvelfdur barmurinn,
línumar . . . hann sá þetta allt
fyrir sér í ljósrauðum hillingum.
Loks einn dag kom honum til
Hallet lauk við teið sitt og setti bollann
á borðið.
„Þú ættir að sjá hvernig eldurinn
ljómar á hárinu á þér. Allt brúnt og
gullið.”
Yfir tebollann horfði hún á manninn
halla sér að henni.
„Svo yndislegt hár...”
Hönd Hallets teygði sig gegnum elds-
bjarmann að stúlkunni. Hann strauk
hár hennar. Rynn sat grafkyrr.
SÖGULOK
hugar að sveipa um sig laki og
látast vera Bedúíni, og þannig
dulbúinn tókst honum að
komast óáreittur til Oran og
þaðan áfram með sænsku
flutningaskipi til Marseilles.
Átta dögum síðar stóð hann á
tröppum hússins, þar sem Maria
Theresa átti heima. Hjartað
barðist i brjósti hans, þegar
hann hringdi dyrabjöllunni.
Andartaki síðar var dyrunum
lokið upp . . . og þar stóð hún.
María Theresa. Konan, sem
hann hafði þjáðst svo óendan-
lega fyrir í fimmtán löng ár.
Hún þekkti hann ekki.
— Það er ég, Piet... Piet van
Goes. Ég lét skrá mig í
Útlendingahersveitina til að
gleyma þér, en ég gat ekki. . ég
GAT einfaldlega ekki gleymt
þér.
Hann virti hana fyrir sér frá
hvirfli til ilja. Feitt hárið stóð í
allar áttir, í vextinum minnti
hún helst á kartöflusekk, milli
holdugra varanna dinglaði
sigarettustubbur, og i skítugum
pilsfaldinum héngu nokkrir
óþekktarangar með hornös.
— Nú . . . hélt Piet áfram
stamandi, um leið og hann gerði
sig líklegan til að hörfa . . . nú
ætla ég að láta skrá mig aftur og
gera nýja tilraun!
Endir.
5. tbl. Vlkan 27