Vikan - 08.02.1979, Blaðsíða 12

Sis *.;' ■ <
kvöldsólinni. Nýpur 1-41 baksýn.
STREITAN
Jöklasólin lók suma grótt, svo að þeir urðu að taka upp hóttu
bankaræningja og hylja andlitin. Só glæsti Loðmundur i baksýn.
UNDIR SNJONUM
Á skíðaviku í Kerlingarfjöllum
„Betra' er ó fjöllum / konum og
köllum / koma þau öllum / að nýju i
lag / því að vistin ð öræfum / eykur
fjör og styrkir þrótt / öræfin
skulum við gista í nótL"
Þetta stef þekkja allir Kerlingar-
fjallagarpar, það er úr kvæði eftir
Sigurð Þórarínsson og er sungið
við lagið kunna „Waltzing
Mathilda". Og sórhver, sem gist
hefur Kerlingarfjöllin, tekur heils
hugar undir þessi orð.
Skíðaskólinn í Kerlingarfjöllum hefur
nú starfað i I7 sumur við sívaxandi
vinsældir. Undirritaða hafði lengi
dreymt um að auka við kunnáttuna í
skiðaíþróltinni i þessum ágæta skóla. og
i júlí á síðastliðnu sumri var draumurinn
látinn rætast. Ég tók með mér alla
fjölskylduna og er ekki að orðlengja það.
að þessi vika i fjöllunum tók fram öllu.
sem ég hafði gert mér í hugarlund, og ég
vil ráðleggja fólki aðgera slikt hið sama.
Flest hugsanleg veðursýnishorn
Nú má ekki skilja orð min svo, að
þessi ferð hafi verið einhver dans á
rósum. Það var nú dálítið annað. Og ef
menn eru hræddir við svolitla vosbúð og
dreymir bara um fannhvítar brekkur í
glampandi sól og einlæg þægindi og
lúxus, þá er þeim betra að sleppa þessum
kafla á þróunarferlinum og snúa sér
frekar beint að frægustu skiðastöðum
Evrópu, eins og þeim, sem Vikan
heimsótti í vetur og lýst er hér á öðrum
stað í blaðinu. Hinum ráðlegg ég að láta
hvergi deigan siga, verða sér úti um
vatnsheldan klæðnað og vettlinga i tuga-
tali, og þá eru þeir til í slaginn.
Hópurinn, sem gisti Kerlingarfjöllin
fyrstu vikuna í júli á siðastliðnu sumri,
fékk að reyna flest hugsanleg
veðursýnishorn þessa fáu daga. Það var
snjókoma og ruddaveður. það var þoka.
svo að litið sá út úr augum, það kom
rigning, það var heill óendanlega fagur
sólardagur, og að lokum fengum við
einn stilltan, sólarlausan dag — og hann
var bestur, a.m.k. fyrir þá, sem ekki
höfðu varað sig á miskunnarleysi
jöklasólarinnar daginn áður.
Beygja, rétta, ekki detta!
Það er óhætt að fullyrða, að öllum,
sem skiðaskólann í Kerlingarfjöllum
sækja, er komið til nokkurs þroska i
skiðaiþróttinni. Það er byrjað á þvi að
draga menn í dilka eftir getu, og svo
skipta skiðakennararnir hópunum á
milli sin. Siðan er ekki miskunn að fá.
Ég verð að játa, að ég var orðin
töluvert roggin með mig eftir allötula
skíðaiðkun siðasta vetrar og taldi mig
góða að komast yfirleitt klakklaust niður
svona sæmilegar brekkur. Kannski var
stillinn ekki 100%, en það gat varla
skipt svo miklu máli. Eða hvað?
Jú. það skiptir víst ekki svo litlu máli.
Svo mikið iærðum við þó á fyrsta degi,
að það er sannarlega ekki nóg að komast
niður brekku án þess að detta, það er sko
ekki sama, hvernig hallinn er á
kroppnum. hnébeygjan skal vera rétt, og
sé olnboginn ekki á vísum stað, er ekkert
lof að fá hjá skíðakennaranum. Og hafi
einhver álitið, að það sé einfalt mál að
stinga niður skiðastöfum eða halda
skíðunum rétt saman með annað ögn
framar, þá veður sá hinn sami í villu og
svíma.
Það var ekki hátt á manni risið eftif
fyrsta daginn, en þetta smálagaðist hjá
flestum, enda voru skíðakennararnir
ólatir við að drífa mannskapinn áfram.
Fyrstu dagana var þetta reyndar hálf-
gerður barningur, þvi vegna veðurs var
ekki hægt að skiða á besta staðnum. í
Fannborginni, þar sem er ágæt diska-
lyfta. heldur urðum við að notast við
kaðlalyftur á skjólsælli stöðum. En allir
erfiðleikarnir voru bara eins og krydd í
tilveruna, og menn kunnu enn betur en
ella að meta bliðviðrisdagana, sem komu
í lok námskeiðsins.
Tómas og Eirikur stjórna fjöldasöng.
Bússur og riddaraeðli
Og svona leið tíminn þessa ágætu
viku: Menn voru almennt komnir á ról
kl. 8-9 á morgnana og nutu staðgóðs
morgunverðar, áður en Tómas frændi
(sögufrægur langferðabíll, sem dugir
betur en hann litur út fyrir) hóf að ferja
menn upp í skíðalöndin um 10-leytið.