Vikan - 08.02.1979, Blaðsíða 15

ég á öllum mínum andlegu kröftum og
einbeiti mér af alefli að einu marki: för
minni inn í annan heim. Þá líður ekki á
löngu uns ég finn alveg óttalaust hvernig
sviplíkami minn rífur sig lausan og hefur
för sína.
Ég sé hvernig jarðneski líkaminn
verður minni og minni, eins og mér sé lyft
upp í göng sem böðuð eru björtu ljósi.
Reynslan hefur kennt mér að best er að
beina sjónum upp á við því annars birtast
mér hræðilegar sýnir á báðar hendur. Eftir
því sem ofar dregur verða myndir þessar
minna ógnvekjandi og að lokum er allt
friðsælt og gott. Þá er ég komin á
leiðarenda.”
Þessi lýsing Helenar Aintree er í fullu
samræmi við lýsingar fólksins sem til
dæmis dr. Ktibler-Ross yfirheyrði. Hinar
ógnvekjandi myndir á leiðinni stafa frá
lægri sviðum sem hún virðist þjóta í
gegnum. Lýsing þessi er ennfremur alveg
samkvæm lýsingum tveggja frægra miðla,
Edgars Cayces og Arthurs Fords.
Þá er nú ekki úr vegi að við spyrjum
Helen hvernig umhorfs sé á þessu sviði
sem virðist hafa verið takmark hennar.
Hún svarar okkur á þessa leið:
„Þar ríkir kyrrð og friður. Veraldar-
áhyggjur, barátta, þjáningar og eymd verða
þar að engu. í þessu landi skiptast á fagrar
hæðir og grösugir dalir þar sem eru gullnar
glæsiborgir og broshýrt fólk.
Birtan er ekki lík skjannabirtu sólar-
ljóssins sem við þekkjum. Hún virðist
fremur koma úr öllum áttum. Hún er einna
líkust glampa eða geislum sem stafa frá öllu
ogöllum.
Um loftið berast undarleg hljóð —
tónlist sem er ólík öllum mannanna
smíðum. Það eru tónar náttúrunnar. Hún
talar hér með rödd sem allir fá skilið. Við
höfum vitanlega heyrt um samræmið í
náttúrunni. En þarna skynjum við það sem
dásamlega tónlist. Alls staðar hljómar
hlátur og allt ljómar af gleði. Engin öfund
er til og enginn þarf að berjast fyrir tilveru
sinni því sérhverjum hlotnast það sem
hann hefur sóst eftir. Timi er þar ekki til i
okkar skilningi, aðeins eilífur og óþrjótandi
vitnisburður um vald kærleikans.”
Þetta er sannarlega fögur lýsing og gæti
verið góðri manneskju tilhlökkunarefni.
Ástæðuna til þess að hún þurfti ekki að
deyja til þess að komast á þessa ódáinsakra
skýrir Helen Aintree með þessum orðum:
„Viss hluti af manninum er óforgengi-
legur. Við köllum hann sál. Dauðinn skilur
hina ódauðlegu sál frá jarðlikamanum og
flytur hana yfir á æðri svið þar sem hún á
heima.
Ef þessi æðri svið eru raunverulega til þá
fæ ég ekki séð að dauðinn þurfi endilega að
vera eina leiðin til þess að komast þangað.
Áköf þrá og einbeiting andans getur
einnig gert það kleift. Og hið andlega afl
er meira en nokkur maður getur gert sér í
hugarlund.
í heimi friðarins, sem bíður okkar allra,
er okkur kleift að ná svo langt að við getum
að nokkru leyti mótast að eigin vild. Við
fáum hjálp og leiðsögn til að ná þeim
andlegu markmiðum sem við keppum að.
Tónskáld getur í öðrum heimi skapað
fegurri tónlist en þá sem hann hafði á valdi
sínu hér á jörð. Málari getur náð lengra í
list sinni þar en hér.
Allar sálir stefna smám saman að
fullkomnun. Þær verða færar um að
þekkja sannleik sem þeim var hulinn á
lægri vitundarsviðum.
En þeim er leiðin til fullkomnunar
auðveldari sem í lífi sínu leitast við að létta
byrðar samferðamanna sinna fremur en
hugsa um eigin hag. Sá sem þannig hefur
lifað stendur miklu betur að vígi en hinn
sem svikið hefur og prettað eða jafnvel
eyðilagt líf annarra.
Það er eins með hinn andlega heim og
þann sem við lifum í hér á jörðunni: við
sköpum hann sjálf. En þar eru vitanlega
engin neikvæð áhrif. Þar veitist okkur
uppörvun, innblástur og viska. Með öðrum
orðum: þar getum við ekki tapað neinu.
Þar er allt að vinna.”
Svo skulum við að lokum heyra Helen
Aintree lýsa nýlokinni ferð inn í hinn
andlega heim:
„Frú Beale, sem orðið hafði ekkja fyrir
skömmu, vildi fá að vita hjá mér hvar
maður sinn væri og hvort hann væri
hamingjusamur. Hún minntist á það af
tilviljun að eftir lát hans hefði hún
árangurslaust leitað að líftryggingar-
skírteini sem hann hafði keypt mörgum
árum áður. Ég vorkenndi þessari
sorgmæddu, gömlu konu og lofaði að
hjálpa henni. En ég gerði henni aftur á
móti ljóst að beiðni hennar væri þess eðlis
að ég gæti ekki lofað henni neinu um
árangur í þeim efnum. Ég hef nefnilega
skilið það svo að ekki sé hægt að finna
ákveðna manneskju fyrir handan, fyrr en
komið sé á æðsta sviðið. Á ferðum mínum
lenti ég oft á öðrum sviðum og það gæti því
tekið mörg ár að ná sambandi við hinn
framliðna eiginmann hennar.
Fólk sem lifað hefur kyrrlátu lífi og haft
önnur markmið í lífinu en að safna auði og
komast til áhrifa er oft að finna á lendum
sem kalla mætti „garð friðarins.” Þar eru
aðrar sálir fyrir sem búa hina nýkomnu
undir frekari ferðir fram á við.
En það getur verið mjög erfitt fyrir
þessar verur að muna í einstökum atriðum
jarðlíf sitt. Hið sama á við um jarðneska
hluti sem þeim er eftir lifa virðast svo mikil-
vægir. Bingóvinningur eða líftryggingar-
skírteini er lítils virði í augum þessara sálna.
Hamingjustundir, svo sem brúðkaupsferð
eða góðra vina fundir, virðast lifa í endur-
minningunni og sömuleiðis dýpsta
örvænting — slík reynsla verður samgróin
manninum.
En ég var heppin þegar ég reyndi að
hjálpa frú Beale sem meðal annars vildi fá
upplýsingar um hvar umrædd skjöl væru
niðurkomin. Sidney Beale var einmitt að
reyna að ná sambandi við konu sína til þess
að segja henni hvar skírteinið væri. Sú
hugsun að það væri mikils virði hlýtur að
hafa tollað honum í minni.
Ég fann Sidney mjög fljótt vegna þess að
þrá hans eftir að ná sambandi við konu sína
var jafnsterk löngun minni til að finna
hann. Hann sagði mér að skjalið væri neðst
í gömlum skáp í garðhúsinu og bað mig að
koma þessum upplýsingum áleiðis.
Daginn eftir færði ég frú Beale þessi
skilaboð í Brighton.”
Hér lýkur frásögn Helenar. En þetta stóð
allt heima. Frú Beale fann skírteinið á þeim
stað sem Helen tilgreindi. Og ekkjan sagði:
„Þetta er alveg ótrúlegt. Enginn vissi hvar
skírteinið var niðurkomið og frú Aintree
gat ómögulega hafa fundið það fyrir
hugsanaflutning eða fjarhrif. Sidney var sá
eini sem vissi hvar það var falið.” ^
En frú Helen Aintree verður aldrei
undrandi yfir slíku og hún er einnig
sannfærð um það að hún sé ekki eina
manneskjan sem hafi hæfileika til þess að
ferðast um ríki framliðinna.
Endir
6. tbl. Vikan IS