Vikan - 08.02.1979, Blaðsíða 25

ið. En auðvitað gæti ég látið sem svo, að
skeytið hefði ekki borist mér í tæka tíð.
Klara vissi til hvers hann ætlaðist.
Ekkert var honum mikilvægara en starf-
ið.
— Nei. André, þú veist vel að það
gengur ekki. Þú hefur unnið lengi að
undirbúningi þessa samnings, en við
getum auðvitað farið bæði saman til
Parísar og snúið hingað aftur, þegar
samningurinn er undirritaður. Þú getur
þá vonandi tekið þér nokkurra daga frí.
Hann settist í einn hægindastólinn,
kveikti í vindlingi og sagði:
— Ef ég ek af stað i kvöld, kemst ég
til Parísar i fyrramálið. Á mánudag,
þegar málið er frágengið, ek ég strax
hingað aftur og verð kominn aftur síð-
degis, eða um kvöldið. Síðan getum við
dvalið hér saman eins lengi og þú sjálf
kýst.
— Ég vil heldur fara með þér...
, — Ferðin yrði alltof þreytandi fyrir
þig, greip André fram í fyrir henni. —
Þú þarft ekki að hræðast neitt. Þorpið er
ekki langt héðan. Hann stóð upp og
gekk til hennar.
— Ég lofa því að snúa hingað aftur
svo fljótt sem verða má. Ég get sjálfsagt
lagt af stað strax klukkan tíu á mánudag
og þarf ekki að tefja neitt á leiðinni, ef ég
kaupi mér nestispakka til að borða i bíln-
um. Svo getum við notið samverunnar í
friði og ró þegar ég kem aftur.
Skömmu síðar var hann á burt. Þau
höfðu fengið sér tesopa við litla borðið í
eldhúsinu, og hún hafði gefist upp við að
nauða í honum.
Það var tekið að skyggja, þegar hún
fylgdi honum út að bilnum. Hann settist
við stýrið, og hún brosti til hans, neyddi
sjálfa sig til að vera glaðleg á svip. Hann
kyssti hana, skellti aftur bílhurðinni,
ræsti vélina og ók burtu. Klara stóð
lengi fyrir utan og horfði á rauð Ijósin.
þar til þau hurfu að lokum við bugðu á
veginum.
Og svo var hún alein.
HúN gekk aftur inn í húsið, húsið
sitt. André hafði lagt þunga áherslu á,
að þetta væri hennar hús. Gjöf hans til
hennar. Hún hengdi upp frakkann sinn,
tók upp úr töskunni og bjó um rúmið.
Hún háttaði sig og lagðist til hvílu.
Henni gekk illa aðsofna. Hugsanirnar
snerust í höfðinu — undarlegar hugs-
anir, framandi og vöktu henni ugg.
Því hafði André viljað kvænast henni
á sínum tíma? Hvað hafði heillað hann,
hún sem var svo hversdagsleg og feimin.
Hún lá með augun aftur og leit yfir
< farinn veg. Hún hafði verið einmana í
æsku og táningaaldurinn hafði verið
henni mesta kvöl. Og svo kom André
innílífhennar.
(
Hann var tíu árum eldri. Heimsvanur
og töfrandi. Hann var myndarlegur
maður, var i góðri stöðu og hafði háar
tekjur. Allar ungar stúlkur hefðu verið
stoltar yfir áhuga slíks manns.
Hún minntist þess, þegar þau döns-
AHENGI-
FLUGSINS
BRÚN
uðu saman i fyrsta sinn. Hann hafði
þrýst henni þétt að sér. Það hafði verið
spennandi og blóðið hafði ólgað í æðum
hennar, því þetta var í fyrsta sinn, sem
nokkur snerti við henni á þennan hátt.
SíÐAR um kvöldið kyssti hann hana,
fast og ruddalega, hún mundi það glöggt
núna, en þá hafði hún verið uppnumin
af hrifningu.
— Ég vil eiga þig, Klara, hafði hann
sagt. -r- Ég vil að þú tilheyrir mér.
Viku síðar bað hann hennar. Þau
giftu sig nokkrum dögum síðar. Það var
ekki eftir neinu að bíða.
Það var ennþá ljós á náttborðslamp-
anum. Hún hnipraði sig saman i rúm-
inu. Það var einhver undarlegur beygur í
henni. Þó virtist ekkert vera að hræðast.
Hún var þreytt og loksins sofnaði hún.
Næsta morgun vaknaði hún snemma,
borðaði léttan morgunverð og fékk sér
göngu. Það var sólskin, en svalt i veðri
og hún var ekki lengi úti.
GAR hún kom heim aftur, settist
hún við gluggann og blaðaði í blöðum,
sem hún hafði tekið með. Einhvern veg-
inn varð hún að fá tímann til að líða.
Helmingur tímans var þegar liðinn, og
þó henni leiddist, gat hún ekki kvartað.
Ekkert ógnvekjandi hafði skeð, og með
hverri minútu styttist biðin eftir André.
Loks kvöldaði á ný og dimmdi.
Myrkrið seig hægt yfir og kyrrðin var
svo algjör, að henni fannst hún næstum
áþreifanleg. Það hafði lygnt.
Hún fékk sér snarl standandi við eld-
húsbekkinn og sneri baki að hurðinni
fram i stofuna. Svo afklæddist hún,
skreið upp í rúmið og reyndi að sofna.
Hún sagði aftur og aftur við sjálfa sig,
að ekkert væri að óttast, en fann ekki
frið.
Og einmitt þá heyrðist hljóð. Fimm
högg á útihurðina, sem bergmáluðu í
næturkyrrðinni. Hún saup hveljur og
kveikti Ijósið, lá kyrr skamma stund, en
svo stökk hún út úr rúminu og þreif til
sín sloppinn. Hún fann kaldan gust
leggja inn gólfið og sá að hurðin opn-
aðist hægt.
Klara stóð steinilostin. hún starði út í
myrkrið og hlustaði eftir hljóði, horfði
eftir hreyfingu. En nú var aftur jafn-
kyrrtogfyrr.
GT gekk hún til dyranna. Það
var eins og einhver dulinn kraftur
neyddi hana áfram út úr húsinu, fram af
hengifluginu. Eitt skref og hún myndi
sogast niður í hyldýpið, kremjast til bana
við klettótta ströndina.
Henni fannst einhver annar stjórna
hreyfingum sínum. Hún gekk berfætt í
mölinni, fæturnir særðust og hún nam
staðar. Hún sneri sér aftur að húsinu.
Gegnum opnar dyrnar barst Ijósið,
inni var hlýtt og þar gat hún fundið
öryggi. Eða svo fannst henni nú. Hún
þvingaði sig til að ganga til baka, þetta
voru ekki mörg skref, en hún varð að
berjast gegn því að snúa ekki aftur að
hengifluginu. Eoks náði hún til dyranna,
hún gekk inn og skellti hurðinni á eftir
sér og fullvissaði sig um að hún væri
læst. Hún reikaði yfirkomin af angist að
stól og hneig niður. Þá kom hún auga á
köttinn!
ARTUR köttur lá á ntiðju rúminu
og horfði á hana. Hann lá grafkyrr. Það
var eins og hann hefði skyndilega stigið
út úr skuggunum. Hann hafði ekki af
henniaugun.
Þetta var ótrúlegt og dularfullt, en
það hlaut að vera einhver skýring.
Sennilega hafði kötturinn skotist inn án
þess að hún heyrði til hans. Hún ætti að
fagna félagsskapnum, hún elskaði
reyndar ketti.
Kettir fundu á sér ef hætta steðjaði
að. Þessi köttur virtist rólegur og leið
greinilega vel. Þegar Klara strauk
honum um hausinn, byrjaði hann að
mala og sleikja loppurnar. Svo geispaði
hann, stökk út úr rúminu og gekk í átt
aðeldhúsinu.
Hann hlýtur að vera kunnugur hér,
hugsaði hún. Kannski átti fyrrverandi
eigandi hússins þennan kött. Henni leið
strax betur og elti köttinn til að gefa
honum mjólk i skál.
En þegar hún kom fram í eldhúsið,
stóð kötturinn þegar og lapti mjólk úr
skál, sem stóð á gólfinu.
VAR hún orðin brjáluð, hafði hún
kannski verið það lengi? Hver hafði sett
mjólkurskálina þarna? Gat hún hafa
gert það sjálf án þess að muna það?
Hvað hét aftur þessi sjúkdómur, sem
lýsti sér í þvi, að fólk gleymdi því sem
það gerði? Minnisleysi, fyrsta stig geð-
veiki.
Hún hafði verið lögð á spitala vegna
langvarandi þunglyndis. En hún var
ekki geðveik. Hún taldi sig fullkomlega
heilbrigða á sálinni.
Hún beygði sig niður að kettinum og
strauk mjúkan feldinn. Tárin leituðu
fram í augnakrókana og hún brast í grát.
Henni leið illa, fann til ógleði og langaði
að selja upp. Þegar hún reis upp, hring-
snerist allt fyrir augunum, hún hélt að
ætlaði að liða yfir sig. Kötturinn
straukst við fætur hennar og mjálmaði
lágt.
' Hún gekk hægum skrefum inn i bað-
herbergið, kveikti Ijósið og starði von-
leysislega í kringum sig. Þar var ekkert
sem ógnaði henni, ekkert dularfullt eða
voðalegt. Hún þvoði hendur og andlit
með köldu vatni og brá greiðu i hárið.
Hún gekk aftur til stofu. Ósjálfrátt
beygði hún sig niður og leit undir rúmið,
eins og hún hafði gert sem barn. En þar
var ekkert annað en kusk.
Enginn morðingi gat falist þama i
húsinu. Hvorki i eldhúsinu. baðinu eða
stofunni. Húsið var litið og ekki auðvelt
aðfela sig.
6. tbl. ViKan 2S