Vikan - 10.05.1979, Blaðsíða 14

TlJNGLIÐ varpaði birtu sinni yf-
ir villtan gróðurinn, þegar Luke Owen
sveigði jeppanum inn á afleggjarann.
Dekkin ýlfruðu í nóttinni, þar sem hann
ók af greiðfærum aðalveginum og inn á
torfæruslóðina, sem lá að búgarði föður
hans. Munnur hans var eins og beint
strik, og aðeins ein hugsun komst að i
huga hans: Láttu ekki föður minn deyja,
áður en ég kemst til hans.
Jeppinn hristist og skókst á ójöfnum
troðningnum. Luke bölvaði í hljóði.
Hann gat ekki að því gert, en samviskan
nagaði hann nú vegna þess að hann
hafði í ríkum mæli notið sin í
kokkteilboði Don Fallons, þar sem hann
hafði haft fagurmótað andlit Eleanor
Fallon svo nálægt sinu, þegar hann
hafði verið sóttur í símann með hraði.
Kareema, svarta bústýran, sem litið
hafði eftir föður hans, hafði virst á
barmi taugaáfalls.
„Herra Luke, þú koma heim fljótt!
Herra Enoch vera hræðilega veikur!”
Hann greip ósjálfrátt fastar um
stýrishjólið, þegar hann allt í einu kom
að krappri beygju. Útlínur búgarðsins
voru greinilegar I næturbirtunni, þar
sem Luke ók með ofsahraða inn á einka-
bilastæði Owens. Jeppinn stansaði svo
snögglega, að mölin þeyttist undan
dekkjunum. Joshua, garðyrkju-
maðurinn, var þá þegar mættur við úti-
dyr aðalbyggingarinnar. Luke hljóp
orðalaust framhjá honum.
Hann staðnæmdist við svefn-
herbergisdyr föður síns. Síðan dró hann
djúpt að sér andann og barði kurteislega
að dyrum, áður en hann gekk inn.
Kareema lá á hnjánum í síðum lit-
ríkum bómullarkjól á geitarskinninu við
rúm Enochs. Hún hélt þétt utan um
hægri hönd hans með báðum sínum.
Henni varð litið á Luke.
„Herra Luke!"
Luke færði sig hljóðlaust að hinni hlið
föður ' síns. Kareema leit á hann
skelkuðum augum.
„Pabbi?” Rödd Lukes skalf. Andlit
föður hans var öskugrátt þar sem hann
lá með lokuö, innfallin augu og
höfuðið niðri i koddanum. Varir hans
voru litlausar, og andardráttur hans
kom i sársaukafullum rykkjum.
LuKE þreifaði eftir vinstri hendi
föður síns. Hún virtist litil og veikburða.
Á sínum yngri árum hafði Enoch Owen
verið kolanámumaður, risi að vexti,
harðleitur, sterkur og grófur. Nú, þegar
hann hafði dvalist I þrjátíu og fimm ár
langt frá heimaslóðum sínum i Wales,
undir eilifri birtu hitabeltissólar Afríku,
virtist hann svo óumræðilega litill. Og
yfir þvert nef hans var ör frá
námuárunum. Það líktist blárri
tattóveringu.
„Ertu búin að hringja í dr.
McHendry?" hvíslaði Luke.
Kareema kinkaði kolli og tár glitruðu
á svörtum glansandi kinnum hennar.
Ný framhaldssaga eftír Ma/co/m Wif/iams
Pílagrímsferð til
fortíóar-
„Læknir koma fljótt, herra Luke, en
ekki nógu fljótt.”
Luke kinkaði kolli. „Allt í lagi,
Kareema. En hvað gerðist?”
„Ég las fyrir hann ljóð....” hún hristi
höfuðið undrandi, „eins og herra Enoch
vill að ég geri.... þá lokar hann
augunum, hann er veikur — svona.”
Luke fann allt í einu til með henni.
Kareema hafði verið trygg bústýra.
Enoch hafði tekið hana til sín, eftir að
öll fjölskylda hennar hafði verið myrt og
hún staðið ein eftir. Á margan hátt
virtist slíkt góðverk af hálfu hins harða
Enochs Owens harla ótrúlegt.
Hann hafði byggt upp búgarðinn í
þessu hrjóstruga, villta landi, með
svita í augum og járnharðri þrjósku. Og
að lokum hafði honum tekist þetta
ætlunarverk sitt. Luke vissi betur en
nokkur annar, hvaða kröfur slíkt verk
gerði til mannsins.
innar
Tilfinningar þær, sem Enoch hafði
sýnt Kareemu, voru einstæðar.
Þar sem Luke var móðurlaus, hafði
hann kynnst fjölda þjónustukvenna.
Hann bar virðingu fyrir föður sínum, en
óttaðist hann einnig. Þeir höfðu sjaldan
sýnt hvor öðrum neina tilfinningasemi.
En framkoma föður hans við Kareemu
var öll önnur. Eftir að gamli maðurinn
varð rúmfastur, hafði ljóðalesturjnn
orðið að fastri reglu.
Luke beygði sig yftr rúmið.
„Pabbi.”
Þurrar varir föður hans bærðust, en
ekkert hljóð kom. Luke starði hjálpar-
vana niður á manninn, sem um allt
héraðið hafði vakið lotningu fólks vegna
hugrekkis sins og styrks. Allt í einu fann
hann heit tár brenna í augum sér. Hann
sleppti hendi föður sins og sneri sér við,
um leið og hann heyrði vélarhljóð fyrir
utan húsið.
Hann beið óþolinmóður á veröndinni,
þegar dr. McHendry stökk út úr bílnum.
Læknirinn var harla ólíkur sjálfum
sér, þar sem hann nálgaðist þarna
klæddur safarijakka utan yftr náttfötin.
14 Vikan 19. tbl,