Vikan - 10.05.1979, Blaðsíða 44

i
(Jtdráttun
„Það er leitt, að þú skyldir hafa meiri
áhuga á skjaldbökum en mér,” sagði
Yves Gerald. Og satt var það, Jan
hefði ekki verið i jafnslæmri aðstöðu, ef
hún hefði sýnt Gerald meiri áhuga. Þá
hefði hún ef til vill aldrei komist I tæri
við sjúku skjaldbökurnar, sem urðu til
þess, að hún fylltist grunsemdum af
versta tagi. Og henni var nú orðið
Ijóst, að skjaldbökurnar höfðu orðið
fyrir geislavirkni vegna kjarnorku-
tilrauna, sem ekki átti að vitnast neitt
um. Yves Gerald og húsbóndi hans,
Dubois, voru greinilega upp fyrir haus i
vondu máli. Jan hefur fengið Hank
Rudman til liðs við sig, en nú er allt
útlit fyrir, að allt þeirra starf hafi verið
unnið fyrir gýg. Jan er I óvina höndum,
og hún er vondauf um, að Hank megi
sin mikils gegn óþokkunum. En Hank
er enginn aukvisi.
Gerald hljóp að dyrunum. Byssan lá á
borðinu næst þeim. Hann teygði sig í
hana en Hank var þegar kominn inn í
herbergið.
Stökk, snöggt og hnitmiðað högg með
annarri hendi og höfuð Geralds kastað-
ist aftur. Hann skall í gólfið og lá kyrr.
Hank beygði sig snöggt niður til að
líta á hann, síðan rétti hann hægt úr sér.
„Komdu,” sagði hann.
Jan fór allt í einu að skjálfa óskaplega.
„Er allt í lagi með þig?”
Hún kinkaði kolli og barðist við að ná
stjórn á sjálfri sér. „Bara dauðhrædd.”
Skyndilega tók hann fast utan um
hana. „Meiddi hann þig?”
Jan hristi höfuðið og hallaði sér þakk-
lát að honum meðan skjálftinn dvínaði
smátt og smátt. Hann þrýsti enni hennar
varlega að öxl sinni og hélt henni þétt
þar til skjálftinn var horfinn.
Þá sleppti hann henni. „Komum
okkur nú!” Hann dró Gerald inn I litla
herbergið, læsti dyrunum og setti lykil-
inn í vasann. Þau hlupu út í runnana án
þess að líta við.
Þegar þau voru komin um borð í Haf-
goluna héldu þau út á haf. Þegar þau
voru komin nokkuð langt út kom Jan
með rjúkandi kaffi inn í stýrishúsið.
Þetta var mjög vel af sér vikið,”
sagði hún hljóðlega. „Ég vissi ekki að þú
kynnir karate. Né að hægt væri að nota
það á hunda.”
„Fyrirgefðu aö þú þurftir að bíða
svona lengi,” sagði hann. „Það var
aldrei að vita hvenær þeir kæmu aftur.”
„Ég sá hvað þeir gerðu við skjaldbök-
una. Þeir settu kranann saman á bryggj-
unni, hífðu hræið út í aflmikinn dráttar-
bát og tóku svo kranann i sundur.
Ég bjóst við að ég kæmist í íbúðarhús-
ið á undan Gerald en hann flýtti sér heil
ósköp.”
„Þeir minntust á brennsluofn,” sagði
hún. „Og Dubois sagði að þeim væri
best að koma sér til eyjarinnar.”
„Ef þeir eru að reyna að losna við
skjaldbökurnar er brennsluofn það
rétta,” sagði Hank.
„Þeir hljóta að hafa bækistöðvar ein-
hvers staðar þarna úti,” sagöi hún hugs-
andi. „Ef þeir hafa sett upp rannsókna-
stofu þá er hún ekki á plantekrunni —
skyldum við geta fundið hana?”
„Ég hef reynt það,” skaut hann inn í.
„Ég ætla alls ekki að reyna aftur . . .”
Hann þagnaði snögglega.
Einhvern veginn voru þau hætt að
taln um skjaldbökur.
„Hvað gerðir þú?” spurði hún.
„Ég eyddi þrem árum í skógunum í
Norður-Mózambique. Gerði svo sem
eks: mikið. Reisti litla lækningastofu.
Ruddi veg svo við gætum náð í birgðir ef
ekki rigndi.”
„Ég og vinur minn. Hann kenndi ei-
lítið í lestri. Eilítið i skrift. Ég plægði
JUNE VIGOR
DAUÐINN
ÚR
DJÚPINU
„Já, en þaðer fáránlegt.”
„Það má líka vera það!” Rödd hans
varð aftur reiðileg. „Mér er borgað fyrir
að veiða skjaldbökur, ekki svara spurn-
ingum.”
Jan var snarringluð. Hann hafði hald-
ið henni svo þétt að sér. Hún hafði hald-
ið að þau hefðu náð að snertast en hindr-
anirnar voru nú allar á sínum stað.
„Standa samningarnir ennþá?”
Hann hugsaði sig um smástund.
„Ekki ef við eigum að byrja aftur að
sigla í hringi. En ef við hefðum ein-
hverja hugmynd um hvar brennsluofn-
inn er, þá er allt i lagi. Það gæti verið að
Beauvais vissi það.”
Hank vildi ekki að hún færi í Iand
með honum en hún krafðist þess og þau
reru þegjandi í myrkrinu.
Ströndin virtist vera mannlaus.
Þau lögðu af stað, Hank á undan, og
smeygðu sér fyrir kofahornið. Nokkrir
menn sátu við eldinn. Þeir þögðu,
kannski voru þeir sofandi. Þau heyrðu
Hann hélt á einhverju í annarri hendi — riffl-
inum sínum — og sveiflaði honum um leið og
hann gekk. Nú átti það að gerast. Núna. Hank
var dáinn. Hún starði á manninn, sem
nálgaðist þau, lömuð, nú fyrst trúði hún því, að
þeir ætluðu raunverulega að drepa hana.
baunabeð. Sýndi þeim hvernig áburður
getur hjálpað til. Ekkert mikið. Þetta var
bara dag’ inn' ..lla daga vikunnar ”
„En þeir veittu þér ekki orðu,” sagði
hún biturlega. „Svo þú gafst upp.”
„Það er satt, ég hætti! Þegar þeir voru
búnir aö brenna lækningastofuna og
skólabygginguna og höfðu elt okkur í
gegnum skóginn hálfa leið til Beira. Ég
komst alla leið en ekki hann. Þá hætti
ég, fyrir fullt og allt.”
Hann leit ekki á hana en Jan starði á
hann lengi, að því er virtist.
„Hvað ert þú þá að gera hér?” spurði
hún að lokum.
Það var ómögulegt að lesa nokkuð úr
svip hans. „Vinna mér inn nóga peninga
til bess að komast til Madagascar.”
stunur sem virtust koma frá kofa Beau-
vais.
Hank lagði andlitið að kofaveggnum
og kallaði hljóðlega: „Beauvais — Beau-
vais.”
Stunurnar hækkuðu í hræðsluhljóð
en hættu svo.
Stór og þrekinn maður kom skyndi-
lega fyrir hornið. „Hver er þar?”
Þau sögðu til sín. Hann færði sig inn í
skuggann til þeirra og beindi þeim frá
kofanum með annarri hendi. í hinni hélt
hann á dálk. Þetta var Noel, elsti sonur
Beauvais.
„Við vildum tala við föður þinn,”
sagði Hank.
„Hann er dáinn. Við fundum hann á
veginum. Hann hafði gengið spölkorn
frá þorpinu. Kannski datt hann —
kannski ekki — á stað þar sem er mikið
um steina, brotna og hvassa.”
„Okkar vegna?” spurði Jan og hana
hryllti við tilhugsuninni.
„Hver veit? En það er skritið, eftir
að hafa þraukað sextíu ár, að hann
skyldi deyja daginn sem hann minntist á
skjaldbökur.”
„Því fyrr sem við förum því betra,”
sagði Hank. „Við höldum að þeir séu
með aðalstöðvar á eyju. Getur þú hjálp-
að okkur? Veistu hvaða eyju?”
„Ég veit lítið,” hvíslaöi Noel. „Frændi
minn var ráðinn til ókunnugra fyrir
nokkrum mánuðum. Hann er vélvirki,
var í góðu starfi á verkstæði í Port
Louis, en hann hefur aldrei á ævinni
hlustað á nokkurn mann. Etienne kom
einu sinni aftur. Fín vinna. Lítið að
gera. Svo fallegar vélar, svo hraðskreiðir
bátar. Hann sagði mér að á aðeins þrem
klukkutímum færu bátarnir þeirra
héðan og til eyjarinnar þar sem þeir
væru að koma sér fyrir. Litil nafnlaus
eyja.”
’ „Heldur þú að eyjarnar séu í norður?”
spurði Hank.
„Meira til norðausturs. Og ég kem
með ykkur,” sagði Noel. „Hann var
faðir minn.”
Þau fóru þrjú aftur til Hafgolunnar.
Jan gat ekki hugsað um annað en Beau-
vais gamla. Þegar þau komu í bátinn
kleif hún um borð og fór beint i kojuna,
hnipraði sig saman í myrkrinu og grét.
Mennirnir tóku gúmbátinn um borð,
undu upp segl og sigldu burt frá eyjunni.
Jan heyrði þá tala saman í stýrishúsinu.
1 fjóra daga sigldi báturinn ákveðna
stefnu, eins og dráttarhestur, sem plægir
akur.
Tilbreytingarleysið og spennan voru
lamandi. Að morgni fimmta dags, þegar
dökkur blettur sást við sjóndeildarhring-
inn, starði Jan lengi á hann áður en hún
spurði Hank, sem var viö stýrið, hvort
hann sæi ekki eitthvað á stjórnborða.
Hann kinkaði kolli og breytti um
stefnu.
Innan hálftíma sáu þau nokkuð stóra
eyju, hún var láglend en öll vaxin
pálmum, öðrum trjágróðri og runnum.
Er þau nálguðust sigldu þau fram hjá
nokkrum smáeyjum, sumar voru ekki
SÖGULOK
Þýð.: Emi! örn Kristjánsson
nema kóralsker, sem sýndu hvar langt
rifið lá I boga.
Það tók ekki langan tíma að sigla
kringum eyjaklasann en þar var ekkert
að sjá. Varlega þræddu þau leiðina gegn-
um rifið og þangað sem þau höfðu byrj-
að.
„Ég fer nú samt í land,” sagði Jan.
„Þetta er líklegur varpstaður.”
Þau vörpuðu akkeri og Hank bjóst til
þess að taka gúmbátinn til en hrasaði
næstum þvi.
„Nei, ekki þú!” í ákafa greip hún í
hönd hans til þess að stöðva hann. „Ég
skal vekja Noel. Hann er búinn að sofa
vel en þú ert úrvinda.”
Hank skeytti þessu engu og beygði sig
til þess að lyfta gúmbátnum fyrir borð-
stokkinn. Tilfinning, einkennilega lík
reiði, kom upp i henni þegar hún sá að
hann var næstum of þreyttur til þess að
geta lyft bátnum.
„Viltu hlýðnast skipunum!” hrópaði
hún. „Ég vil ekki að þú komir með.”
Hann lét bátinn falla og fór niður,
hann hrasaði í lúguopinu.
„Það var kominn tími til þess að hann
sofnaði,” sagði Noel þegar þau reru til
eyjarinnar.
Við liggjum við akkeri þar til hann
hefur hvílst vel,” sagði Jan. „Hann
vaknar ekki næstu klukkutímana.”
Þau reru gegnum mjótt sund milli
tveggja eyja og fyrir lítinn odda, á verði
fyrir hverri vísbendingu um mannaferð-
ir, en allt var kyrrt.
Þau reru meðfram ströndinrii i tíu
mínútur eða svo þegjandi áður en Jan
uppgötvaði rót i sandinum aðeins lengra
I burtu.
„Skjaldbökuför! Noel, þarna!”
„Förin liggja yfir á næsta sandblett,”
sagði Noel og reri nær.
Klettarnir byrgðu sýn á næstu sand-
fjöru. Þau reru hratt fyrir það.
„Snúðu við!” sagði Jan og tók andköf.
Noel tók kröftuglega í aðra árina til
þess að snúa gúmbátnum við. Það var
rétt að þau sæju mennina í fjörunni.
Málmhljóð, skothvellur og byssukúla
smaug í gegnum aðra hlið gúmbátsins.
Botninn linaðist og hliðarnar lögöust
saman.
Tveir menn hlupu niður fjöruna
meðan Jan og Noel börðust við að losna
úr linum gúmbátnum. Maðurinn með
riffilinn kom rétt á eftir þeim og haföi
byssuna tilbúna.
„Komið í land,” hrópaði hann.
„Hægt, hendur á hnakka.”
Hinum megin við Alan, sem hélt á
byssunni, var dráttarbátur dreginn upp á

19. tbl. Vlkan 45