Vikan - 10.05.1979, Blaðsíða 46

DAUÐINN UR DJÚPINU
sandinn og hreyfingarlaus skjaldbaka í
reipum.
Jan og Noel stönsuðu í flæðarmálinu.
Hvorugt þeirra veitti neina mótspyrnu
þegar mennirnir tveir ýttu þeim á undan
sér og bundu þau með handleggina
krosslagða yfir brjóstið.
Mennirnir snreru sér aftur að skjald-
bökunni til þess að festa reipi um hana.
Þeir voru í síðum blýhúðuðum gúmmí-
svuntum og með háa gúmmíhanska og
fóru að öllu varlega.
Þegar búið var að ganga frá böndun-
um festu þeir þau i skut dráttarbátsins
og ýttu honum á flot.
„Upp í með ykkur,” Alan veifaði riffl-
inum.
„Hvar er báturinn ykkar?” spurði
hann þegar dráttarbáturinn var kominn
á ferð og dró á eftir sér þunga skjaldbök-
una.
Hvorugt þeirra svaraði og hann hló.
„Engar áhyggjur. Við finnum hann. En
fyrst fer ég með ykkur til Dubois.”
Dubois starði á Jan án þess að mæla
orð, síðan sneri hann sér að Alan.
„Hvernig?”
Hann hlustaði með áhuga á frásögn
Alans og kinkaði við og við kolli. „Það
sögðu allir að það hefðu verið maður og
kona,” sagði Alan. „Nú virðumst við
hafa náð þeim báðum.”
„Hvað með bátinn?” spurði Dubois.
„Sástu hann? Jæja, farðu nú, taktu
Ralph og Etienne með þér. Finndu
hann, farðu með hann á mikið dýpi og
sökktu honum.”
Hann leit á Jan. „Það furðar sig eng-
inn á þvi þó að smábátur týnist á hafi úti
og það spyrjist ekki frekar til áhafnar-
innar. Farðu með þau upp eftir, Alan,
og komdu þér svo af stað.”
Meðan hinir mennirnir voru að losa
dráttarreipin frá bátnum kom Steiger.
„Aðeins ein? Það er gott. Ég held að
þetta sé að taka enda.”
Það marraði í vindunni þegar menn-
irnir sneru henni. Jan og Noel gengu á
undan Alan og Dubois kallaði: „Komdu
með, Steiger.”
„Ég kem. Aðeins hjartað og heilann
og kannski lifrina,” kallaði hann yfir öxl
sér til mannsins þegar hann gekk af stað.
Inni í kofanum leit Jan á eitt andlitið
af öðru meðan Alan batt hana við stól.
Þegar Noel hafði einnig verið bund-
inn niður fór Alan og skellti hurðinni á
eftir sér. Hinir tveir stöldruðu aðeins
við, órólegir.
„Ég hef aldrei hitt eins þrjóska konu,”
tautaði Dubois.
Steiger brosti með sjálfum sér. „Bíðum
eftir Gerald,” sagði hann. „Hann veit
hvað á að gera. Við eigum hvort eð er
ekki nóga olíu til brennslu. Hvað um að
fá sér kaffisopa á meðan.
Þegar dyrnar höfðu lokast leit Jan á
Noel. Hann horfði í augu hennar en þau
höfðu ekkert að segja.
Hljóðið í bátnum, þegar hann sigldi út
úr víkinni, fékk hana til þess að hugsa
um Hank. Hún kyngdi. Alan hefði ekki
mikið fyrir þvi að finna Hafgoluna og
Hank var úrvinda af þreytu, hann svaf
eins og rotaður selur.
Skyldu þeir koma með hann hingað?
hugsaöi hún köld af ótta. Eða skilja
hann eftir í bátnum? Hún óskaði þess að
hann vaknaði.
Hún klemmdi aftur augun og óskaði
þess að kraftaverk gerðist svo að hann
gæti þó bjargað sjálfum sér að minnsta
kosti.
Undir kvöldið heyrði hún kröftugt
vélarhljóð.
Hún gat séð bátaskýlið og hluta af
læginu i gegnum virnetshurðina. Stór
bátur, sem hún hafði ekki séð áður, rann
hægt í átt að bryggjunni og stansaði.
Um leið og báturinn hafði verið festur
var breið renna fest við skutinn og
mennirnir byrjuðu að velta stórum
málmtunnum niður hanaog upp í skúrana.
Þá kom hún auga á Gerald þar sem
hann stóð aftan til í bátnum og fylgdist
með. Stuttu síðar gekk hann niður renn-
una og hélt upp fjöruna.
Þá kom Dubois I augsýn og gekk hratt
á móti honum. Hún sá að Gerald leit til
kofans meðan Dubois talaði við hann.
Þeir gengu í átt til kofans, töluðu og
böðuðu út höndunum.
„Náðu í Steiger,” var það fyrsta sem
hún heyrði Dubois segja.
Noel leit upp. „Hlustaðu?” hvíslaði
hann.
Jan hélt niðri í sér andanum meðan
vélarhljóðið hækkaði og starði út um
hurðina.
Nú sá hún dráttarbátinn. Alan stóð í
stafni og hélt á reipi, annar maður hall-
aði sér letilega að borðstokknum, meðan
sá þriðji, með aðra höndina á mótorn-
um, minnkaði hraðann og beindi bátn-
um inn í bátaskýlið.
Strax á eftir kom einn þeirra út með
eitthvað i höndunum og hljóp í átt til
skúranna.
Steiger og Gerald komu til Dubois.
„Tilbúnir?” spurði Gerald.
„Það er best að fara með þau út úr
búðunum,” sagði Steiger þegar þeir voru
allir komnir inn.
Gerald leit kuldalega á Jan en sneri
sér síðan að Noel, án þess að segja orð,
og byrjaði að leysa böndin sem héldu
honum við stólinn. Hann var með flatt
svart sliður á annarri mjöðminni.
Dubois beygði sig yfir Jan og fór að
fitla við hnútana. „Ég vildi að ég hefði
aldrei hitt þig,” sagði hann illilega meira
við sjálfan sig en hana. „Mér þykir þetta
leitt en ég á ekki annarra kosta völ.”
Hann leit snöggt upp. „Hvar er Alan?
Er hann ekki ennþá kominn? Ég ætla að
tala við hann áður en .. .”
Hann opnaði dyrnar og gekk niður
þrepin.
Steiger gretti sig með viðbjóði. „Hann
skelfur eins og gömul kerling. Mig undr-
ar að hann skuli hafa getað haldið þess-
ari starfsemi gangandi.”
„Hann er að sýna þeim,” hnussaði í
Gerald, „hann er að sýna öllum að þeir
vanmeta hann.
„Þeim er svo mikið í mun að halda
þessu leyndu að borgunin verður eins
mikil og hann ætlast til.”
Hann lauk við að leysa Jan. „Stattu
upp,” skipaði hann.
Hún stóð stirðlega upp. Steiger þreif
Noel á fætur og þau eltu Dubois út úr
kofanum.
Þegar Jan gekk niður þrepin sá hún
Alan koma út úr bátaskýlinu. Hann dró
hattinn niður fyrir andlitið og gekk í átt
til þeirra.
Hann hélt á einhverju í annarri hendi
— rifflinum sínum — og sveiflaði
honum um leið og hann gekk.
Nú átti það að gerast. Núna. Hank
var dáinn. Hún starði á manninn sem
nálgaðist þau, lömuð, nú fyrst trúði hún
^UXAi^
NANCI HELGASON
SNJALLAR
ELDHUSHUGMYNDIR
Baunasúpur eru góflar, en til að
gera þœr enn betri er snjallt afl
hrœra vel i þeim með þeytispafla
rótt éflur en þœr eru frambornar
þvf þá er engin hœtta ð að þœr
verfli of þykkar efla of þunnar.
Það vill gjarnan brenna vifi þegar
baunasúpur em annars vegar.
Til afl gera matvöru eins og
gervikartöfiustöppu, pönnu-
kökur o.þ.h. bragðmeiri er snjallt
rðfi afi bsata s.s. 2-3 matskeifium
af þurrrjöma (eins og notaður er f
kaffi) út f deigið efia annafl sem
vifiá.
Það er snjallt ráfl afl henda ekki
tómum sultukrukkum. Því sðu
þær hristar mefl heitu vatni
þannig afl afgangurinn af
sultunni blandist heita vatninu,
mð nota þann vökva sem bragfl-
bæti (sósu) út á margs konar
eftirrðtti.
Þafl er snjallt réfl afl safna
saman sirópinu sem notað er
sem niflursufluvökvi mefl margs
konar nifiursufiuvöru. Hann má
nefnilega nota sem hráefni f sósu
ó engrferbrauð, kaffibraufl efia
hnetubraufi svo eitthvafi sð
nefnt Blandan: 2 bollar niflur
sufiuvökvi, 1 matskeið smjör, 1
matskeifl sitrónusafi. Hitifl upp
afl suflu. Gert afl þykkni mefl
2 matskeifium af hveiti.
Notifi súra mjólk (gamla) í stafl
nýmjólkur f gervikartöf lustöppu.
Látifl afgangskartöflustöppu f
vel smurt kökuform, stráið
papriku og ostspæni yfir.
Smyrjifl mefi smjöri. Bakifl f 1/2
klukkustund þar til kakan er
orflin brún og bólgin.
Hrísgrjón verfla bragfimeiri sáu
þau soflin i floti af grænmeti.
Þafi er hægt að búa til eftirrétt
mefi þvi afl skera gamalt braufi
niflur f teninga og hella yfir þá
heitri mjólk sem blönduð hefur
verið mefl sítrónusafa og sykri.
Þegar brauflifl er orfiið vel gegn-
sósa þá dýfifi þifl þvi ofan i
eggjahræru og steikið þafl siðan f
lítilsháttar oliu þar til báflar hliðar
eru orfinar brúnar. Stráið sykri
efla hunangi yfir ráttinn sem skal
framborinn heitur.
Þifl getið komist af mefl afl
nota helmingi minna smjör þegar
þifl blandifl það grænmeti mefl
þvi að hita það áfiur. Við hitunina
kemur smjörbragflk) sterkar i
Ijós.
Hellið ítölskum eða frönskum
legi (dressing) yfir grænar baunir
sem orfiifi hafa afgangs á mefian
þær enn eru volgar. Geymifl
þannig f fsskáp f 1 dag efla svo.
Berifi fram kalt mefl lauk og
tómötum.
Þið skuluð setja saltið út í
pottinn EFTIR afl þifl hafi sofiið
þurrar baunir. Ef þifl setjifi þafl
ÁÐUR þá verfla baunirnar harflar
og suflan tekur lengri tima.
Ef þifi erufl að skreyta margra
laga köku, þá skuluð þið smeygja
2-3 spaghettistöngum á milli
laga — þafl kemur f veg fyrir afi
lögin renni til á meflan á
skreytingu stendur.
46 Vikan 19. tbl.