Vikan - 10.05.1979, Blaðsíða 11

Fimiti mínútur með
WILLY BREINHOLST
LÖGREGLUSTJÓRINN TEKUR TIL
SINNA RÁÐA
Þýfl.: Jóhanna
Þráinsdóttir
Enn einu sinni hafði verið
gerð bylting í litla, róstusama
suðurameríska lýðveldinu
Equaraguay. Öll erlend sendiráð
í landinu fengu boð um að taka
þátt í kvöldverði í stjórnar-
höllinni, þar sem nýi einræðis-
herrann, José Gonzalo y
Quintanilla, ætlaði að kynna
hina nýju ríkisstjórn sína.
William Henderson, sem
nýlega hafði tekið við stöðu
sendiráðsfulltrúa í breska sendi-
ráðinu bjó sig til veislunnar. Þar
sem hann var nýr í starfi, skorti
mikið á að hann væri kunnugur
suðuramerískum veislusiðum.
— Þér ættuð að skilja þetta
eftir heima, sagði þjónninn
hans, James Parker, þegar hann
sá húsbónda sinn stinga gull-
úrinu sínu í vasann. Parker
hafði þjónað starfsmönnum
þessa sendiráðs um árabil, og var
því öllum hnútum kunnugur.
— Því skyldi ég skilja það
eftir?
— Vegna þess að þér kynnuð
að glata því á meðan á borðhaldi
stendur, herra. Þessir þeldökku
skitugu þrjótar svífast einskis.
Herra Henderson horfði
ásakandi á þjón sinn.
— Hjálpi mér, sagði hann
hneykslaður. — Hvernig dirfist
þér að tala svona um hina
löglegu rikisstjórn landsins,
James?
— Well, Sir, sagði James og
hneigði sig. — Ég ætlaði bara að
vara yður við.
En herra Henderson lét
viðvörunina sem vind um eyrun
þjóta. Hann lét aka fram
bifreið sinni og hélt til veisl-
unnar. Kvöldverðurinn í
stjórnarhöllinni tók tvo tima, og
á eftir söfnuðust boðsgestir
saman í hópum í setustofunum.
Henderson varð brátt miðpunkt-
urinn í hópi þeldökkra meðlima
hinnar nýju ríkisstjórnar og
eiginkvenna þeirra, og hann
skemmti þeim með sögum frá
þvi er hann starfaði fyrir bresku
leyniþjónustuna i stríðinu.
— Satt að segja voru það
upplýsingar frá mér, sem oftar
en einu sinni björguðu lífi
forsætisráðherrans. í þakklætis-
skyni gaf hann mér þetta
áletraða vindlingaveski úr skíra
gulli.
Herra Henderson leyfði
konunum að dást að vindlinga-
veskinu, en síðan gekk það á
milli hinna háttsettu manna, frá
innanríkisráðherra til hermála-
ráðherra, frá utanrikisráðherra
til einhvers annars . . . og herra
Henderson missti sjónar á því.
Hann var þó handviss um, að
hann fengi það einhvern tima
aftur áður en veislu lyki, þegar
allir hefðu augum barið hina
virðulegu áletrun frá breska
forsætisráðherranum á lokinu.
En kvöldið leið, og ekki fékk
hann vindlingaveskið til baka.
Henderson varð dálítið kvíðinn.
Kannski hefði hann átt að taka
aðvörun þjóns síns alvarlega?
Hann velti því fyrir sér, hvernig
hann gæti á kurteislegan hátt
vakið athygli gestanna á þessu
óhappi sínu. Þegar síðasta skálin
hafði verið drukkin til heilla
hinum nýja einræðisherra og
fólk fór að búast til ferðar, sá
hann enga aðra lausn á málinu
en að taka lögreglustjórann,
Alfonso Gualberto Peréz tali, og
útskýra það fyrir honum.
— Þetta vindlingaveski hefur
mikla þýðingu fyrir mig sem
minjagripur, sagði hann. — Ég
er viss um, að einhver hefur í
ógáti stungið þvi í vasa sinn.
— Ég skal sjá um þetta,
signor, sagði lögreglustjórinn
brosandi.
Svo gekk hann til ráðherr-
anna, sem höfðu safnast saman í
kringum einræðisherrann.
Fimm mínútum síðar sneri
hann aftur til herra Hendersons,
og bros hans var nú enn
breiðara. Hann stakk vindlinga-
veskinu laumulega í hönd sendi-
ráðsfulltrúans.
— Þakka yður kærlega fyrir,
sagði herra Henderson glaður.
— Hvar funduð þér það?
— í brjóstvasanum á jakka
José Gonzalo y Quintanillas
hershöfðingja, herra sendiráðs-
fulltrúi.
— Og hvað sagði hershöfðing-
inn, þegar þér báðuð um það?
Lögreglustjórinn leit undan
og faldi hendur sínar með
hinum grönnu, kattliðugu
fingrum fyrir aftan bak.
— Ég er ekki svo viss um að
hans hátign hafi tekið eftir því,
er ég fjarlægði það, herra sendi-
ráðsfulltrúi.
19. tbl. Vlkanli