Vikan - 10.05.1979, Blaðsíða 25

maður, sagði hann. Frí við Miðjarðar-
hafið undir pálmatrjám, hugsaðu þér —
heitar nætur, seiðandi tónlist og...
— Sei, sei, þú segir nokkuð...
Og Vilborgu leist vel á hugmyndina.
— Bara að ég gæti farið, sagði hún. En
ég er búin að ráðstafa fríinu mínu.
Mágkona mín á von á tvíburum i næsta
mánuði og ég hefi dregist á að gæta
frænda míns meðan hún liggur á
fæöingadeildinni.
— Bjáninn þinn, sagði Hólmgeir, af
hverju stakkstu ekki upp á helgarfríi í
staðinn. Til Parísar eða Rómar, þið
hefðuð getað tekið fáeina daga af sumar-
fríinu aðauki.
— Ég þoli ekki flugferðir, sagði ég
aulalega og fann að Hólmgeiri ofbauð
rolugangurinn í mér.
— Nú skaltu taka eftir . . . hóf hann
máls og svo sagði hann mér frá þessum
stað hér. Fögrum vogi við sænsku
ströndina, afbragðs hóteli í friðsælu og
fögru umhverfi, frábærum kokki og
fullkomnum vínkjallara. Þarna var
ekkert sem gat truflað dvölina, annað en
smábátahöfn í mátulegri fjarlægð.
Vilborg var ekkert sérlega spennt til
að byrja með.
— Þú átt sannarlega skilið einhverja
tilbreytingu fyrst þú ætlar að fórna
sumarfríinu og vera barnfóstra. Ég
reyndi að tala um fyrir henni og forðast
að vera ágengur. — Ég er sannfærður
um að bróðir þinn er mér sammála um
að þú eigir það skilið.
— Þú segir nokkuð, sagði hún loksins.
Ég slæ til. Ég á reyndar tvo daga inni af
fríi siðan í fyrra.
Mig langaði mest að reka upp stríös-
öskur og sveifla mér í ljósakrónunni, en
stillti mig og brosti bara mínu blíðasta.
Og svo pantaði ég herbergin og mælti
svo fyrir um, að okkur yrði búinn hinn
besti kvöldverður, þegar við kæmum á
föstudagskvöldið. Þegar Vilborg fór
heim um hádegið til að láta niður
farangurinn, sýndist mér hún eftir-
væntingarfull. Ég var því alveg undr-
andi þegar ég kom til að sækja hana og
hitti hana njðurdregna og dapra í
forstofunni þar sem hún sat á töskunni
sinni og andspænis henni sat lítill
drengur á annarri tösku.
— Símon, sagði Vilborg. Þetta er
Tommi!
IÐ litum hvor á annan
tortryggnin uppmáluð.
Hann virtist sjö-átta ára.
Stillilegt upplit hans
verkaði satt best að segja ekki sannfær-
andi á mig.
— Humm, það var og, sagði ég og
reyndi að vera hlýlegur.
— Hann er frændi minn — þú veist.
Hann kom fyrir fimm mínútum síðan.
Nú var ég að byrja að skilja. — Já,
þessi sem þú átt að passa í næsta
mánuði.
Hún kinkaði kolli. — Já, nema það er
núna sem ég á að gæta hans. Tvíbur-
arnir voru ekki á því að bíða lengur. Mér
þykir það leitt, Símon, en það getur
ekkert orðið af helgarferöinni okkar.
Ég hallaði mér þunglega upp að dyra-
stafnum. Hugsa sér alla þessa fyrirhöfn
til einskis!
— Getur enginn tekið hann að sér yfir
helgina? Bara þessa fáu daga?
— Því miður. Eina manneskjan sem
kemur til greina fótbraut sig. Hún datt á
blautu þvottahúsgólfinu, þegar hún var
að þvo fyrir mágkonu mína.
— Og mamma æpti, skaut Tommi inn
í. Pabbi segir að það sé því að kenna, að
tvíburarnir koma of snemma. Skiljið þið
það?
— Þeir hefðu getað beðið framyfir
helgi, tautaði ég afundinn. — Mér
þykir það afar leitt, Símon, endurtók
Vilborg. Ég sá að hún meinti það sem
hún sagði. Vonbrigðin í rödd hennar
leyndu sér ekki.
— Já, en getum við ekki tekið Tomma
með?
Orð mín höfðu sannarlega áhrif.
Vilborg þaut upp um hálsinn á mér. —
Ó, Símon. Meinarðu það í alvöru?
Á þessu augnabliki hefði ég getað með
glöðu geði boðið heilum tug af frændum
hennar með okkur. Ilmurinn úr hári
hennar og hlýr vanginn við minn æstu
heitar tilfinningar mínar í hennar garð.
Það var fyrst á leiðinni yfir sundið,
sem ég fór að iðrast göfugmennskunnar.
— Ertu vinur Villu? spuröi Tommi
sem riðlaðist á sófabakinu á bak við mig.
Pabbi segir að vinur Villu sé svalur
kvennabósi, mér finnst þú ekki þannig.
Vilborg sat við hliðina á mér og skalf
af innibyrgðum hlátri.
— Ég vona að þú sért upp með þér,
þetta átti að vera hól...
— Svoleiðis, — já auðvitað, sagði ég
og reyndi að brosa út í annað. Þú hefur
ekki sagt mér að þú værir kölluð Villa.
Ég kann vel við það.
Mér fannst gælunafnið hæfa henni
betur en hið virðulega Vilborgarnafn.
Það var hálffráhrindandi. Villa, það
minnti á stelpukrakka með tíkarspena og
freknóttan nebba.
ÓTELIÐ var eins og
Hólmgeir hafði lofað.
Virðulegt og stóð í fögrum
stórum garði. Stígur lá
niður að ströndinni gegnum vel hirtan
skrúðgarðinn. Ég átti hálfpartinn von á
að Tommi yrði andaktugur innan um
flottheitin. En hann þrammaði bara um
gangana, eins og heima hjá sér og virtist
ekkert undrandi.
Þegar ég spurði eftir aukaherbergi, leit
afgreiðslumaðurinn á mig hálfhneyksl-
aður. — Þvi miður, allt löngu full-
bókað. En eftir lágvært hviskur hans og
hótelstjórans bak við afgreiðsluborðið,
kom í ljós að eitt herbergi hafði verið
afpantað. — En það er tveggja manna
herbergi!
— Getum við ekki skipt öðru eins
manns herberginu og tekið það, sagði ég
hikandi.
— Jú, ég vil gjarnan vera í herbergi
með þér, Símon, sagði Tommi hátíðlega
og skellti ferðatöskunni sinni ofan á
ristina á mér.
1 einfeldni minni taldi ég að drengur
á Tomma aldri, fengi sér mjólkurglas og
nokkrar brauðsneiðar og svo beint í
draumalandið og við Villa gætum svo
notið máltíðarinnar í friði og ró. En mér
skjátlaðist. Tommi var ekki svona. — Ég
er glorsoltinn, sagði hann. Ég hefi ekkert
fengið að borða i dag. Þess vegna var
það, að lagt var á borð fyrir þrjá.
Tommi var ekki matvandur. Þjónn-
inn bætti aftur og aftur á diskinn hans.
Ég var heillaður af Villu og reyndi að
láta strákinn ekki pirra mig. Þó gat hann
helst ekki þagnað og talaði með
munninn fullan af mat, svo að erfitt var
að greina orðin. Það var ekki fyrr en
hann kom að eftirréttinum, að fór að
draga af honum. Honum tókst ekki að
klára. — Villa . . . ég . . . Villa! Vilborg
var ekki lengi að sjá hvert stefndi. Hún
stýrði stráksa gegnum salinn og þau rétt
sluppu inn á snyrtinguna áður en slysið
skeði.
— Þú hefðir ekki átt að gefa honum
kampavín, Símon, sagði hún síðar
ásakandi. Þetta var þá mín sök allt
saman! Ég varð að sitja á rúmstokknum
hjá honum til miðnættis, tilbúinn með
fötuna. Loks þegar uppköstin virtust
liðin hjá var ég hættur að vera
rómantískur.
Vilborg bauðst til að sofa hjá
drengnum og sagði að það stæði sér nær,
en ég afþakkaði fórnfús. En ég iðraðist
sáran þegar ég bylti mér síðar andvaka
við hlið Tomma, sem braust um á hæl
og hnakka, gnísti tönnum, hraut og
talaði upp úr svefni alla nóttina.
r
G var rétt að festa blund,
þegar gluggatjaldið var
rifið til hliðar og sólin
flæddi inn í herbergið.
— Ég sé sjóinn, hrópaði Tommi
himinlifandi. Þarna eru bátar á siglingu.
Meira en hundrað. Getum við ekki fariö
út að sigla, Símon? Ha, getum við það
ekki, ha?
Ég andvarpaði þungan. — Kannski,
ef einhver ferð er héðan. Heyrðu
karlinn, hvaö er klukkan eiginlega á
þessum drottins degi?
— Ég meina ekki svoleiðis siglingu.
Bát með segli, það er svoleiðis sem ég
meina.
Hann þaut til min og rak armbands-
úrið mitt upp að nefinu á mér. — Sko,
hún er orðin sjö! Flýttu þér — við getum
kannski pantað bát áður en við borðum
morgunmatinn.
Hvaö var ég búinn að þvæla mér út í.
Ég stundi mæðulega. Klukkan sjö á
laugardagsmorgni, það var þá vit!
— Ég hefi ekki hugmynd um það
hvernig á að sigla seglbát, Tommi. Ég
myndi drekkja okkur.
— Uss, það er enginn vandi, sagði
Tommi. Maður á bara að draga upp
seglin og snúa í rétta átt!
— Svona komdu þér heldur í bað,
sagði ég höstugur — áður en hann
fengi fleiri flugur í kollinn.
Hann glápti á mig. — Ég fór í bað í
gær og auk þess verð ég strax skítugur
aftur. Ég átti hálf bágt með að hlæja
ekki þegar ég lét undan og sagði að hann
skyldi þá þvo sér. Tíu sekúndum síðar
stóð hann aftur frammi fyrir mér og
sagðist vera búinn.
— Hvað, ertu ekki kominn fram úr
enn, sagði hann ergilegur.
IL allrar hamingju barði
Vilborg að dyrum eins og
frelsandi engill. Hún var
afskaplega aðlaðandi og
virtist vel útsofin og hvild. Það sama
varð varla sagt um mig.
Ég dró andann sannarlega léttara,
þegar það kom í ljós, að ekki var hægt að
fá leigðan seglbát. Tommi varð að láta
sér nægja róðrarbát. Honum fannst það
auðvitað ómerkilegt samanborið við
seglbát. En við sluppum nokkurn veginn
frá þessu ævintýri. Tommi hékk vita-
skuld allan tímann út yfir borðstokkinn
og við vorum með lifið í lúkunum.
Þegar viö komum aftur I land,
ákváðum við að ganga rösklega nokkurn
spöl, því það setti að okkur hroll. Tommi
þurfti að spyrja um allt sem á vegi okkar
varð og sífelldar spurningar hans
þreyttu mig, enda tókst okkur Villu
aldrei að ljúka nokkurri setningu okkar
á milli. En svo þreyttist hann á okkur og
hljóp I átt að klettaborg lengra fram-
undan og hvarf þar á bak viö.
Ég var búinn að bíða lengi eftir þessu
augnabliki. Ég hafði því engin umsvif,
heldur tók Villu I faðminn og eftir fyrsta
kossinn var ég strax búinn að gleyma
litla pottorminum.
— Simon, mér þykir svo leitt að við
skulum eyðileggja fríið þitt svona,
hvíslaði Villa milli kossanna.
— Eyðileggja . . . ummm, það get
ég nú ekki sagt.
— Þetta er a.m.k. ekki eins og þú
hafðir hugsað þér... eða hvað?
Ég brosti út í annað munnvikið. —
Nei, satt að segja ekki.
— En við eigum eftir að fara oftar í frí
saman, Villa. Viö skulum fara hingað
saman slðar, þegar Tommi er aftur I
faðmi fjölskyldunnar.
— Það væri dásamlegt, hvíslaði hún.
Við vorum komin fyrir klettinn og fram-
undan okkur lá ströndin auð svo langt
sem séð varð. Vilborg sleit sig lausa og
hrópaði upp yfir sig í skelfingu. —
Tommi! Ó, Símon, við höfum alveg
gleymt að líta eftir honum. Hvað í
ósköpunum hefur orðið af drengnum?
Við skimuðum I kringum okkur,
hrópuðum og margkölluðum nafn
drengsins, en án árangurs.
19. tbl. Vlkan 25