Vikan - 26.07.1979, Blaðsíða 16

fVRIR Gf.ii
SETJUM
brautir & ^
gluggatjöld
Ármúla 42
Símar: 83070 82340.
Þegar þessar tvær vikur voru liðnar
gerði þjónninn sér erindi inn til baróns-
ins. Baróninn fann að honum lá eitthvað
þungt á hjarta. Þjónninn hafði einu
sinni kvartað undan Crescenz, sem hann
kallaði með fyrirlitningu „Tyróla-frenj
una”, en baróninn hafði ekki viljað
sinna kvörtunum hans og verið snöggur
upp á lagið, þegar þjónninn slakk upp á
þvi að hann segði henni upp. 1 það
skiptið hafði þjónninn látið sig, hneigt
sig hógværlega og farið, en nú ætlaði
hann ekki að gefa sig. Hann var næstum
vandræðalegur á svip og stamaði, að
baróninn mætti ekki hlæja að sér, en. . .
ja, liann gat ekki tjáð sig fyllilega . . . en
hann var hræddur við hana. Þessi'
þögula. innhverfa kona var óþolandi og
baróninn hafði sennilega ekki grun um
hversu hættulega manneskju hann hefði
í húsinu.
Baróninum varð mikið um. Hvað átti
hann við, hvað gaf hann eiginlega í
skyn? Svo varð þjónninn rólegri, sagði
að hann gæti ekki nefnt neitt ákveðið,
en hann hefði það á tilfinningunni, að
þessi manneskja væri villidýr — henni
væri trúandi til að leggja hendur á fólk. 1
gær hefði hann t.d. snúið sér að henni til
að gefa henni fyrirmæli, og þá hefði
hann horfst i augu við hana — það var
kannski ekki mikið mark takandi á
augnaráði, en honum fannst hún horfa
þannig á sig, að hana langaði mest til að
rjúka á sig og kyrkja sig. Hann var svo
hræddur við hana, að hann þorði ekki að
snerta á matnum sem hún bjó til.
„Baróninn veit ekki,” lauk hann máli
sínu,” hve hættuleg hún er. Hún segir
ekkert og hún gerir ekkert, en ég held að
þessi manneskja geti myrt mann með
köldu blóði." Baróninn starði skelfingu
lostinn á þjóninn. Kannski hafði hann
heyrt eitthvað? Kannski hafði einhver
gefið eitthvað í skyn við hann? Hann
var skjálfhentur og lagði frá sér vindilinn
til að dylja það. En hann sá ekkert í svip
gamla mannsins, sem gat gefið til kynna
að hann grunaði eitthvað — nei, hann
vissi ekkert. Baróninn hikaði. Svo tók
hann ákvörðun og sagði: „Við verðum
að bíða. En ef hún veldur þér
óþægindum aftur, þá máttu segja henni
upp fyrir mina hönd.”
Þjónninn hneigði sig djúpt og barón-
inum fannst þungu fargi af sér létt.
Hvert sinn. sem hann var minntur á
þessa óhuggulegu ófreskju, lagðist
skelfingin yfir hann eins og mara. Nú
ætlaði þjónninn að frelsa hann frá
henni. Best væri ef það gerðist þegar
hann væri að heiman, hugsaði hann, um
jólin t.d. Tilhugsunin um að losna við
hana var honum hugsvölun. Já, það
hentaði vel um jólin, ákvað hann með
sjálfum sér, þegar ég verð að heiman.
En strax næsta dag, þegar hann var
kominn inn i herbergið sitt eftir morgun-
verð, var barið að dyrum. Annars hugar
leit hann upp frá blaðinu og kallaði:
„Kom inn.” Um leið opnaðist hurðin og
inn drattaðist þessi hataða mannvera,
þungum skrefum, skrefum sem fylgdu
honum í vöku og svefni. Hann kipptist
við. Hún var eins og draugur, gráfölt
andlitið og skinin beinin minntu á beina-
grind. Vottur af meðaumkun bland-
aðist andúð hans og ógeði á henni, þegar
hún stansaði hrædd, auðmjúk og um-
komulaus frammi við dyr. Til að dylja
vandræði sín reyndi hann að 'tala til
hennar i vingjarnlegum og léttum tón.
„Jæja, Crescenz, hvað var það?” spurði
hann. En honum tókst ekki að gæða
rödd sína gæsku, hún var fráhrindandi
og hvöss.
Crescenzhreyfðisigekki. Hún starði
niður fyrir fætur sér. Loksins sagði hún:
„Þjónninn hefur sagt mér að fara. Hann
segir að húsbóndinn hafi fyrirskipað
það." Orðin hrutu eins og högl.
Baróninn stóð upp, honum varð illa
við. Hann hafði ekki átt von á þessu
strax. Hann stamaði og reyndi að tala
rólega til hennar. Þetta var nú ekki
meint bókstaflega, en hún varð að reyna
að láta sér semja vel við starfsfólkið.
Hann reyndi að segja eitt og annað til að
bliðka hana.
En Crescenz stóð grafkyrr og starði
niður í gólfið. Hún leit aldrei upp, tók
ekki eftir vingjarnlegum orðum hans,
beið bara þrjósk eftir einu orði, sem ekki
kom. Og þegar hann þagnaði, uppgefinn
og hálfargur yfir að þurfa að standa og
dekstra svona þjónustustúlkuna, stóð
hún enn jafn þver og þögul. Svo sagði
hún heiftuglega: „Ég vil bara vita hvort
baróninn sjálfur hefur gefið Antoni
fyrirmæli um aðsegja mér upp?”
Hún varpaði þessu fram, reiðilega og
af hörku. Baróninn mátti ekki við þessu.
Var hún að hóta honum? Vogaði hún
sér að storka honum? Allt í einu var öll
meðauntkvun og ragmennska horfin út í
veður og vind. Óvildin og viðbjóðurinn
sem hafði þjakað hann blossaði upp með
auknum þunga, nú þráði hann að ljúka
þessu af. Hann sneri blaðinu við. Með
kuldalegri, embættismannslegri röddu,
sem hann hafði lært að beita í ráðu-
neytinu, játaði hann að það væri
reyndar rétt, hann hefði gefið þjóninum
frjálsar hendur hér í húsinu. Hann vildi
henni bara vel sjálfur og skyldi reyna að
fá þjóninn til að draga uppsögnina til
baka.En ef hún héldi uppteknum hætti.
að sýna þjóninum fjandskap, ja — þá
yrði hann þvi ntiðuraðsegja henni upp.
Hann ætlaði ekki að láta hana hræða
sig og meðan hann sagði siðustu orðin
horfði hann fast á þessa voluðu mann-
veru, sem hann bjóst við hinu versta af.
En hann hrökk í kút. Augu hennar
minntu á hundelt dýr, í þeim speglaðist
örvæntingarfullt vonleysi og djúp sorg.
„Takk..tautaði hún. „Ég skal fara.
.. ég skal ekki kvelja herrann lengur.”
Og hægt, án þess að snúa sér við,
drattaðist hún til dyra.
Um kvöldið þegar baróninn kom heim
frá óperunni og greip póst dagsins á skrif-
borðinu, rak hann hendurnar i eitthvað
hart. Hann kveikti ljósið og kom þá
auga á klossað tréskrín. Það var ekki
læst. Allir smáhlutirnir, sem hann hafði
gefið Crescenz. láu snyrtilega í
skrininu, nokkrar myndir úr veiði-
ferðum, tveir leikhúsmiðar, silfurhring-
ur og auk þess búnt af peningaseðlum og
á milli þeirra mynd, tekin fyrir tuttugu
árum í Týról, blossinn hafði greinilega
gert henni illt við, þvi að augu hennar
voru angistarfull og galopin. Alveg eins
og fyrir nokkrum tímum, þegar hún
talaði við hann.
Baróninn var gjörsamlega ráðvilltur,
hann lagði skrinið til hliðar og fór fram
til að spyrja þjóninn, hvað þessir hlutir
væru að gera á skrifborðinu hans.
Þjónninn bauðst samstundis til að sækja
sinn erkifjanda til yfirheyrslu. En
Crescenz var hvergi að finna, hvorki i
eldhúsi eða neinsstaðar annars staðar í
vistarverum hússins. Það var ekki fyrr
en næsta dag, þegar lögreglan tilkynnti
að kona um fertugt hefði framið sjálfs-
morð með því að stökkva af brúnni í
Dóná, að þeini varð Ijóst hvert Leporella
hafði farið.
Endir.
16 Vikan 30. tbl.