Vikan - 26.07.1979, Blaðsíða 35

Fimin mínútur með ^
WILLY BREINHOLST
PARADÍS FYRIR TVO
Herbert Harrison var orðinn
slæmur á taugum, svo slæmur
að það var viðbúið að hann félli
saman óforvarandis. Herbert
Harrison gegndi vel launuðu
starfi í ensku utanríkisþjónust-
unni, hann var fulltrúi, og það
starf krafðist ekki svo mikils af
honum að því mætti kenna
hvernig taugamálum hans var
nú komið. Hann var hamingju-
samlega giftur henni Patricíu
sinni sem hann elskaði heitt og
innilega og hjónabandið og allt
nærlifi þeirra var eins og best
verður á kosið. Því var ekki
hægt að rekja taugaveiklun hans
til heimilislífsins. En Patricía átti
móður — og nú fer hnífurinn að
nálgast kúna — því var nefni-
lega þannig farið að móðir
Patricíu var einnig tengdamóðir
Herberts.
Tengdamóðir! Mikil ósköp.
Vesalings Herbert hafði ekki
haft ærlegan frið fyrir henni öll
þau 7 ár sem hann hafði verið
giftur. Hún gat aldrei látið ungu
hjónin í friði, hún var óþreyt-
andi við að gefa þeim ráð við
hinu og þessu, hún var óþreyt-
andi við að koma í heimsóknir á
ótrúlegustu tímum og hún var
óþreytandi við að ergja Herbert
í tíma og ótíma. Hún eitraði og
eyðilagði tilveru hans, hún gerði
hann örvæntingarfullan og í
stuttu máli sagt þá fór hún í
T-A-U-G-A-R-N-A-R á honum!
— Ég kann ráð við þessu,
sagði Dillman, heimilislæknir
fjölskyldunnar, dag einn er Her-
bert kom til hans þeirra erinda
að fá eitthvað taugaróandi. —
Þú ættir að fara í langt og gott
ferðalag, helst til sjós því það er
svo róandi. Það er hundrað
sinnum meira róandi en allar
þær pillur sem ég treð í þig.
Herbert var á báðum áttum.
— Og taktu konuna þína
með, bætti læknirinn við.
— Já, hvers vegna ekki,
svaraði Herbert og var strax
farinn að láta sig dreyma um
tveggja manna káetu í glæsilegu
skemmtiferðaskipi þar sem hann
gæti verið einn með Patricíu
sinni víðsfjarri tengdamóður-
inni.
— Samþykkt! sagði hann og
kinkaði ákafur kollinum til
Dillmans læknis. — Við Patricía
förum í langt ferðalag. í
kringum hnöttinn. Minnst! Ég á
einmitt nokkurra mánaða
sumarfrí inni og það væri hreint
stórkostlegt að komast í burtu
frá hinu daglega og ómerkilega
stressi.
Hann lét Patricíu um að skipu-
leggja ferðina, pakka, panta far-
miðana, taka símann úr
sambandi o.s.frv. Brottfarar-
dagurinn rann upp. Þau hjónin
gengu um borð í South Pacific
skemmtiferðaskipið og þar beið
þeirra klefi á besta stað i skipinu.
— Þriggja manna klefi! hrökk
út úr Herberti þegar honum var
sýndur klefinn. — Já, en ....!
Lengra komst hann ekki í
setningunni, tengdamóðir hans
stóð í klefadyrunum og fleiri orð
voru óþörf.
Perðin var líkust martröð.
Ekkert sem hét einkalíf kom til
greina . . . Og til að koma í veg
fyrir misskilning heimtaði
tengdamóðirin að fá að sofa í
millikojunni. Patricía var miður
sín. Móðir hennar hafði einfald-
lega krafist þess að fá að koma
með.
— Hvað gat ég gert? spurði
hún Herbert margsinnis án þess
að bíða eftir svari. — Mamma
krafðist þess að fá að koma með.
Hún borgar allt fyrir sig sjálf og
hana langaði lika að fara í hnatt-
reisu. Hún treysti sér ekki til að
vera ein heima og þrátt fyrir allt
er þetta nú einu sinni móðir
mín. Það svekkir mig óumræði-
lega að hún skuli alltaf vera með
okkur og komi þannig í veg fyrir
að við getum notist ein. Þegar
komið var að Jómfrúareyjunum
í Karabíska hafinu greip Herbert
til óvæntra aðgerða. Hann dreif
konu sína með sér í land og
mútaði einum innfæddum til
þess að sigla með þau út í mann-
lausa jómfrúareyju þar sem
kókospálmarnir vaxa á trjánum
og risaskjaldbökumar vappa í
rólegheitunum um í hvítum
sandinum. Þarna var allt sem
mannlegur hugur girntist. Þarna
varfrábært að vera.
Hér ætlaði Herbert að byrja
nýtt líf með sinni heittelskuðu
Patricíu, nýtt líf á paradísareyju,
nýtt lif þar sem engar tengda-
mæður flækjast fyrir, nýtt líf á
paradísareyju fyrir tvo — hann
og Patricíu.
Herbert hróflaði upp litlum
skúr í suðrænum stíl og byggði
hið fullkomna hjónarúm úr
pandusviði. í dýnuna notaði
hann blöð venusartrésins auk
pálmablaða og er verkinu var
lokið bar hann Patricíu sína inn
í suðræna kofann sinn og lagði
hana ofurmjúkt í pandusrúmið
góða.
— Loksins, loksins, ástin mín!
Nú erum við alein, bara við tvö
— ástin mín og ég.
Og þannig hófst paradísarlíf
þeirra hjóna á þessari guðdóm-
legu eyju. Þau lifðu á kókos-
mjólk, fiski, skjaldbökusúpu,
banönum, en fyrst og síðast
lifðu þau á ást — ÁST! í marga
mánuði gekk allt vel.
En þá gerðist það einn
daginn. Herbert sat undir pálma-
tré og var að dunda við að
breyta nagla, sem hann hafði
fundið í rekaviðsdrumbi. í öngul
sem hann gæti síðan notað við
veiðar. Þá veitti hann þvi
athygli að Patricía beygði sig
niður eftir einhverju sem hún
hafði fundið í fjörunni. Það
glampaði á hlutinn þar sem
hann velktist í hvítu fjöru-
borðinu. Augnabliki síðar kom
Patricía hlaupandi til hans.
— Herbert! hrópaði hún, ég
fann flösku með bréfi í. Komdu
með naglann svo við getum
fiskað bréfið upp úr flöskunni.
Kannski er þetta neyðaróp frá
skipshöfn sem velkist um hafið á
fleka.
En Herbert þvertók fyrir að
ná bréfinu upp úr flöskunni.
— Ég þykist vita hvað þetta
er, sagði hann beiskur á svip.
Þetta er áreiðanlega bréf frá
móður þinni þar sem hún
tilkynnir okkur að hún sé að
koma og ætli að búa hjá okkur!
30. tbl. Vikan 35