Vikan - 26.07.1979, Blaðsíða 29

—O?
Og ENN KOM Annabella með
nýjan vin i heimsókn. Frú Bennet var
ósköp kvíðin. Hún tók varla eftir andliti
hans, því hann var klæddur gallabuxum
sem voru útataðar i málningarslettum
og skyrtubol með litskrúðugri mynd af
Mikka Mús á bringunni. Þetta var
sannarlega tilbreyting. Hann var öðru-
vísi en þau hin, ekki eins og yfirlætis-
legur, grá augun hlýleg og röddin stillt
og djúp.
Annabella og hann höfðu verið í mót-
mælagöngu og hún var þreytt og köld.
Hún hvarf upp á loft til að farp i heitt
bað og lét móður sina um að skemmta
gestinum. Frú Bennet forðaðist eins og
heitan eld að ræða um innanhússskreyt-
ingar.
Hann horfði á hana opinskátt og
talaði við hana eins og jafnaldra. Þetta
var tilbreyting. Það kom i Ijós, að Anna-
bella hafði sagt honum eitt og annað
um þeirra hagi, en þó ekki allt. T.d.
hafði hún leynt hann þvi, að faðir
hennar hefði yfirgefið þær. En frú
Bennet sá ekki ástæðu til að leyna
þessum einfalda sannleika og sagði
honum allt af létta. Og þá sagði hann
henni, að báðir foreldrar hans hefðu
með stuttu millibili horfið úr lifi hans og
bróður.
Annabella kom nú ofan, heit og rjóð
eftir baðið, klædd í gamla baðkápu. Hún
var óánægðá svip.
— Mamma, sagði hún ásakandi, hvað
er þetta?
— Það er baðsalt, svaraði móðir
hennar, frú Johnson sendi mér þetta á
afmælinu mínu.
Baðsaltið var í glerstauk, formað eins
og hundur i matrósafötum. Annabella
stóð framan við arininn og skyndilega
kastaði hún þessum litilfjörlega hlut inn
í logana. Það kvað við hár brestur, þegar
glasið splundraðist og brotin dreifðust út
yfir blómsturmynstrað teppið. Það varð
dauðaþögn. Frú Bennet kom ekki upp
neinu orði, geðshræringin var að bera
hana ofurliði. Hún fann tárin sviða bak
við augnalokin. Henni sárnaði óskap-
lega, ekki svo mjög að Annabella skyldi
eyðileggja gjöf frá gamalli og góðri
vinkonu hennar, heldur fremur sá fjand-
skapur, sem hlaut að liggja að baki fram-
komu dóttur hennar.
Og þá talaði gestur þeirra. —
Heimska, litla merkikerti, hvæsti hann
að Önnubellu, ég hef alltaf haft grun
um að þú værir kaldlynd og grunnfær,
en nú held ég að þú sért nokkuð ennþá
verra ....
— Ég ... ég ... ó, mér datt ekki i hug
að það myndi brotna, stamaði Anna-
bella, ég hélt að þetta væri úr plasti. Mér
þykir þetta leitt.
— Eins og það skipti þá einhverju.
urraði vinurinn. Hann sat á hækjum sér
og tindi upp stærstu glerbrotin á gólf-
teppinu. Þú og þínir líkar. . . þið haldið,
að þið ein hafið á réttu að standa ....
— Ég er ekki þannig, mótmælti Anna-
bella gröm.
— Jú vist ertu þannig. Þú og þessi
makalausi grautarhaus, Pétur vinur
þinn. Þið eruð svo sannfærð um að
ykkar góði smekkur henti öllum og
reynið að þröngva öðrum til að fara að
ykkar ráðum. Ég gef skit í ykkar góða
smekk. Móðir þin veit hvað henni finnst
fallegast og hún veit hvernig á að höndla
hamingjuna. Það er meira en þér mun
nokkurn tima takast.
F
A RU Bennet var steinhissa á
þessari óvæntu ræðu. Annabella var að
bresta i grát og riddarinn var svo æstur,
að hann skar sig djúpt í fingurinn á gler-
broti. En frú Bennet sá að nú yrði hún
að taka málin i sínar hendur. Hún gekk
rösklega til verks, safnaði síðustu gler-
brotunum saman, sagði Önnubellu að
fara fram í eldhús og hita vatn i te og
fór svo sjálf með gestinn upp til að búa
um sárið.
Frú Bennet hreinsaði sárið vandlega
og bjó um það. Svo leit hún upp i andlit
géstsins og inn i grá augu hans. Henni
féll vel við hann. Hann er heiðarlegur
piltur, hugsaði hún, heilbrigður. rétt-
sýnn piltur. Það yrði sannarlega Önnu-
bellu til góðs. ef þau yrðu einhvem tíma
eitthvað meira en vinir. Annabélla var
heldur niðurlút. þegar hún færði þeim
teið eftir að þau komu aftur niður. Hún
hafði greinilega grátið og var ennþá með
ekka. Frú Bennet gekk strax til hennar
og faðmaði hana að sér.
... og nú er Stína vinkona komin
með kvef!
— Fyrirgefðu, mamma, mér þykir
þetta svo leitt, muldraði hún.
— Skaðinn er skeður, sagði frú
Bennet, við skulum drekka teið og
gleyma þessu.
— Rikarður hefur á réttu að standa,
sagði Annabella, ég er afskiptasöm og
ráðrik.
— Það er rétt. en reyndu að losna við
þessa ókosti ef við eigum að vinna
saman. vinkona. sagði hann.
Hún hafði ekki heyrt neinn segja
„vinkona” á þennan hátt við Önnubellu,
og hún hafði ekki heldur séð hana svona
friðsama áður. Þessi ókunni piltur hafði
greinilega sterk áhrif á hana. Hún leit
upp og dáðist að skrautlegu litunum á
bolnum hans.
— Mikið er þessi græni litur sætur,
sagði hún, svona skær og hreinn.
— Já. það finnst mér lika. það var
aðallega hann sem ég féll fyrir þegar ég
valdi bolinn. Og svo brostu þau breitt til
hvors annars fullkomlega sammála.
Milli þeirra rikti djúpur skilningur.
Afftí
útileguna
og
útilífíd
Póstsendum
Útigrill
Grilláhöld
Grillkol
Mjög vandaðir
VEIÐIJAKKAR
Létt göngutjöld
2ja, 3ja og
4ra manna frá
KÆLIBOX
25 lítra, kr. 7500
Útllíf
GLÆSIBÆ
Sími 30350
30. tbl. Vikan 29