Vikan - 27.09.1979, Blaðsíða 3

KRISTNIHALD UNDIR HEIMAKLETTI:
„Það eru alttaf
sömu þættir sem
valda g/eði og
sorg"
mikill tími presta fer í það að
tala á milli hjóna og reyna að
afstýra hjónaskilnuðum. Svo er
messað hvern helgan dag og ég
nota mest kvöldin og næturnar í
það að skrifa predikanir.”
Vandi predikarans
„Vandi predikarans er að
túlka fagnaðarerindið inn í
samtímann og gera það raun-
hæft,” segir Kjartan þegar hann
er spurður að því hvort hann
þurfi að hafa staðhætti í huga
þegar hann skrifar ræður sínar.
„Það er sama hvar maður hittir
mann, það eru sömu þættirnir
sem valda gleði og sorg og í þeim
efnum eru Vestmannaeyjar
engin undantekning. Ungum
presti getur verið hollt að glugga
í gamlar og góðar predikanir, en
þær eru margar til, og þó hann
noti þær ekki óbreyttar þá getur
hann endursagt lungann úr
þeim með sínum orðum, trúr
þeim gömlu sannindum að góð
vísa sé aldrei of oft kveðin — og
það sama á við um góða
predikun.”
— Kirkjusókn?
„Við eigum afskaplega fallega
og góða kirkju hér í Eyjum, sem
á 200 ára afmæli á næsta ári, og
á öllum stórhátíðum má segja að
fullt sé út að dyrum. Við
almennar messur fer fjöldinn
sjaldnast niður fyrir 130 manns.
Það er athyglisvert að kirkju-
sækjendur eru upp til hópa
gamalt fólk eða þá unglingar.
Það er eins og það vanti alla
árganga sem nú eru á milli
þrítugs og fimmtugs — um
ástæðuna skal ég ekkert segja.
Við undirbúning fermingar-
barna hef ég reynt eftir mætti að
fæla þau ekki frá kirkjunni,
bólusetja þau ekki gegn henni,
Prestsdóttirin í Vestmannaeyjum
ásamt föður sinum við skrifborðið þar
sem predikanir eru færðar á blaö.
heldur frekar gætt þess að þau
eigi aðeins góðar minningar frá
undirbúningnum og viti að þau
geti leitað hingað aftur hvenær
sem er — ef þau vilja og þurfa.
Ég get ekki sagt að við,
fulltrúar þjóðkirkjunnar,
stöndum í einhverri samkeppni
við sértrúarflokka, þó hér sé
töluvert stór hópur hvítasunnu-
manna sem mynda Betelsöfn-
uðinn. Það hafa ekki orðið
neinir árekstrar og við lifum hér
í sátt og samlyndi. Það má geta
þess að hér varð vakning þegar
hópur ungs fólks úr Reykjavík,
sem nefnir sig Ungt fólk með
hlutverk, skaut rótum hér í
Vestmannaeyjum. Þeim varð
töluvert ágengt í boðun
fagnaðarerindisins því nú hafa
tugir ungmenna hér í Eyjum
myndað hliðstæð samtök sem
þau nefna Ungt fólk í Landa-
kirkjusöfnuði. Við höfum átt
góð samskipti og þetta unga fólk
aðstoðar mig við sunnudaga-
skólann.
Nei, ég geng ekki í hempunni
daglega, ekki einu sinni þegar ég
geng frá heimili mínu og niður í
kirkju til að messa. Ég læt mér
nægja að hafa fataskipti þar
niður frá og þykir alveg nóg. Svo
má ekki gleyma þvi að við eigum
alveg sérlega góðan kirkjukór
sem syngur ágætlega og ekki er
organistinn síðri.
Hægur austan 12
Ég er sjálfur frá Siglufirði þó
ég geti rakið aðra ætt mína
hingað til Eyja, og mér finnst
mannlífið hér ósköp áþekkt því
sem þar var. Fólk hér er opið og
auðvelt að kynnast því og veldur
þar eflaust einhverju hversu mikið
gegnumstreymi af fólki er hér.
Mikið er um að aðkomufólk komi
hingað í atvinnuleit og flestir
túristar, sem til landsins
koma, líta hér við dagstund eða
svo. Það sem ég tel mestan ókost
við eyjarnar er veðráttan sem að
skaðlausu mætti vera betri. Hér
er yfirleitt mjög hvasst og þegar
rokið er hvað mest þá segja
Vestmanneyingar hinir
rólegustu: Hvað? Þetta er
hægur austan 12, og þykir ekki
mikið. En í slíkum vindi stend
ég, auðmjúkur þjónn Drottins
hér á þessum eyjum, ekki
uppréttur....”
EJ
39. tbl. Vikan 3