Vikan - 27.09.1979, Blaðsíða 41

langa
Linda Acaster
Einu sinni hafði hún verið stúlka sem gat
hlegið, stúlka sem elskaði og var elskuð.
Skyndilega var því öllu lokið, dag nokkurn fyrir
fjórum árum . . en á morgun myndi hún brosa
aftur — ef hann væri þar, við ferðalokin.
menn voru grunsamlega hljóðir i návist
hins hvíta manns.
Það var þegar byrjað að leysa hestana
frá þegar majór kom að. Hann talaði við
leiðangursstjórann og lét síðan ferða-
fólkið um að koma sér fyrir.
Eftir kvöldverðinn var rýmt til svo
hægt væri að dansa. Tónlistin dró að sér
marga af hermönnunum, sem annars
myndu hafa verið í vínstofu kaupmann-
anna, og þeir yngri ræddu um það
hverjir þeirra ættu að bjóða upp
stúlkunum sem svo óvænt voru mitt á
meðal þeirra.
Joseph Lockwood, fimmtán ára
gamall, sá elsti af I.oekwood bræðr-
unum, bauð Lauru feimnislega upp i
dans. Hún þáði boðið tigulega og gekk
léttilega yfir sandinn.
Hún var ekki eins og hinar ungu
konurnar. Laura Harris brosti ekki. Ef
til vill var það vegna þess að hún var
eldri í anda, eða vegna þess að hún beið
þolinmóð eftir því að hennar stund
rynni upp, eins og hún vissi að frið-
samlegir indíánarnir biðu.
Annar maður bauð henni upp í dans.
Það var ungur liðsforingi, hreinlegur og
iklæddur eina pressaða einkennis-
búningnun sem hún hafði séð.
Hann hneigði sig aðeins og rétti henni
handlegginn kurteislega. Hún tók
boðinu með sama tíguleika og áður, en
núna brosti hún. En jafnvel þetta bros
var falskt, falskt í virðingarskyni við
stöðu hans. Hann myndi vita hvort
upplýsingar hennar væru réttar. Hann
myndi segja henni hvort hún hefði
ferðast til einskis. Svo var ekki.
Næsta dag var nóg að gera hjá ferða-
mönnunum. Meðan konurnar þvoðu
fötin, gerðu mennirnir við hjólin og
endurnýjuðu matvælabirgðirnar, jafnvel
þó verðið væri miklu hærra en nokkurn
hefði órað fyrir.
Laura Harris þreif vagn Lockwood
feðga stafna á milli og stagaði í litla rifu
sem komið hafði á strigann. Hver
einasta pjatla var þvegin, straujuð og
brotin saman. Það gat enginn sagt að
hún hefði ekki sinnt skyldum sínum.
Kvöldmaturinn sem hún eldaði fyrir
þá var svo góður að þeir töluðu allir um
það, meira að segja hann Danny litli, en
þó ekki fyrr en einn af eldri bræðrum
hans hafði hnippt í hann. Hún brosti til
hans og í þetta sinn var brosið ekki
falskt.
Þegar dimmdi og börnin voru komin i
rúmið, fór hún inn í vagninn til þess að
klæðast fallega rauða kjólnum sem hún
hafði keypt fyrir þetta tilefni, kjólnum
sem liktist svo mjög þeim sem hún hafði
klæðst fyrir löngu síðan.
Hún stansaði fyrir utan dyrnar á
vínstofu kaupmannanna og vafði ljós-
blátt og gult sjalið þéttar yfir axlirnar.
Samtalskliðurinn sem barst út um
dyrnar var allur frá karlmönnum, engin
kona sem virti mannorð sitt einhvers
steig fæti inn fyrir þröskuldinn.
Hún dró djúpt andann, gekk inn um
dyrnar inn í reykfyllt herbergið og bar
höfuðiðeins hátt og hún gat.
Skvaldrið hljóðnaði undireins og eitt
andartak heyrðist ekki hljóð utan þess
þegar menn drógu stólana eftir gólfinu
svo þeir sæju betur. í loftinu var ódaunn
af áfengi, tóbaksreyk og svita og hún
varð að taka á til þess að fitja ekki upp á
nefið.
Lágt blistur barst henni til eyrna og
hún fann fyrir öllum þeim augum sem
hvíldu á henni. Hægt gekk hún áfram og
leit á hvert andlit sem ekki tilheyrði
einkennisklæddum manni. Mörg þeirra
voru úr vagnalestinni og hvert þeirra
starði á hana á móti.
„Ertu að leita að einhverju, ungfrú
Harris?” spurði rödd innan við
afgreiðsluborðið, sem var laus plata lögð
á tvær tunnur.
Hún hafði vonað að hr. Lockwood
væri ekki þarna, hún hafði átt svo náið
samneyti við hann og syni hans síðan
þau höfðu haldið frá St. Joseph. Hún
stillti hönd sína með því að draga sjalið
nær hálsinum. „Ég leita að manni að
nafni Cornel, hr. Lockwood. Ég held að
hann sé kaupmaður hér.”
Akfeitur maður með alskegg og
snjáðan óhreinan hatt sneri sér við og
spýtti um leið tóbakslegi i næsta spýtu-
bakka. Það small i bakkanum I þögn-
inni. Hann lét vinkönnuna fyrir framan
sig og smellti saman vörunum.
„Þaðer ég,” tilkynnti hann.
Hópurinn sneri sér við i átt til
konunnar og beið.
Hún gekk hægt milli borðanna þar til
hún stóð augliti til auglitis við hann.
Hann hafði brett upp ermarnar á slitinni
rauðri skyrtunni svo að sást I óhreina
nærtreyjuna. Hann virti hana fyrir sér
þar sem hún stóð fyrir framan hann, tók
upp könnuna og fékk sér vænan sopa.
Hann skellti könnunni á borðið.
„Þekki ég yður, ungfrú?”
„Ég iieiti Laura Harris og já, þér
þekkið mig,” svaraði hún rólega. Hún
var sjálf undrandi á orðum sinum. Þegar
hún gekk yfir herbergið hafði hún barist
við tilfinningar þær sem hún bar til
þessa manns, tilfinningar sem hún hafði
stöðugt haldið niðri siðastliðin fjögur ár.
Núna þegar hún stóð fyrir framan hann
í seilingarfjarlægð, þá fann hún ekki til
neins og hún gladdist yfir því.
Augu Cornels litu aftur upp eftir
líkama hennar. „Ég hef legið með
mörgum stúlkum um ævina.”
Sumir mannanna hlógu, aðrir ekki.
Hún fann ekki til neins. Núna var
hennar stund runnin upp. „Þér láguð
ekki með mér,” sagði hún. „Það gerðu
Arapaho indíánarnir. Eftir að þeir höfðu
ráðist á múldýralestina sem faðir minn
Nei, hann er nú sofandi —
er þaö eitthvað áríðandi?
stjórnaði, sært hann og drepið tvo aðra
— þér og hinir dróguð mig frá honum og
bunduð mig á vagnhjól. Þegar faðir
minn reyndi að stöðva ykkur börðuð þér
hann til bana og skilduð mig eftir ásamt
fullum vagni af vörum til þess að tefja
fyrir þeim meðan þið lögðuð á flótta."
Þögnin sem á eftir fylgdi var yfir-
þyrmandi. Hún gat heyrt sinn eigin
hjartslátt. Eftir þetta sem hún hafði nú
sagt myndi enginn maður líta á hana
framar, nema á sama hátt og þeir litu á
vændiskonur. Lygunum var lokið.
Sannleikurinn var kominn fram í dags-
Ijósið. Þetta var raunveruleikinn. Hún
mátti ekki brotna niður. Eftir alla þessa
bið mátti hún ekki gráta.
Cornel, sem hélt enn um vínkönnuna,
japlaði á tóbakinu. „Þér segið nokkuð,”
muldraði hann ósnortinn, en enginn hló.
Undan sjali sínu dró hún fram
Derringer smábyssu og miðaði á höfuð
hans. Nú gerðist allt snögglega. Menn
og stólar ultu allt i kringum hana. En
Cornel yfirgaf ekki stólinn sinn. Augu
hans stækkuðu af ótta, augu hennar
urðu að rifum og fingur hennar herptust
um gikkinn.
Litla byssan kipptist til og hár hvellur
heyrðist. Cornel féll aftur á bak úr stól
sínum og lá hreyfingarlaus á gólfinu. Á
þessu færi, færinu sem hún hafði svo oft
æft sig á, gat hún ekki komist hjá því að
hitta.
„Ungfrú Harris,” sagði einhver lágt
fyrir aftan hana.
Hún sneri sér hægt við og leit á hr.
Lockwood. Án þess að hugsa rétti hún
honurn byssuna. Hún var ánægð, ekki
með það sem hún hafði gert, heldur
hvernig henni leið. Hún fann ekki til
neinnar sigurgleði, ekki neins léttis. Hún
fann ekki til neins. Rétt eins og ekkert af
ftessu hefði gerst.
„Vildir þú vera svo vænn að fylgja
mér til majórsins?” spurði hún hljóðlega.
„Vitanlega, ungfrú Harris."
Hún tók um útréttan handlegg hans
og saman gengu þau út úr reykmettuðu
herberginu. Á tröppunum, sem nú voru
fullar af forvitnu fólki sem dreif að,
klappaði hr. Lockwood hlýlega á hönd
hennar og brosti til hennar. Bros hans
var ekki falskt og það var brosið sem
hún sendi á móti ekki heldur.
Endir
Það er reynsla mín að það
sé lífið sem sé langt og listin
stutt...
39. tbl. Vikan 41