Vikan - 27.09.1979, Blaðsíða 23

Framhaldssaga eftir Rhonu Uren 9. hluti
levndardómar
gomla klaustursins
ÞýÓ: Steinunn Heigadóttir
„Nei, frændi. Ég reyndi ekki að elta fóta-
takið í þetta skiptið, heldur leit ég út um
svefnherbergisdyrnar. Og ég sá nunnu.
Alveg greinilega.
og Simon færði sig svo að þeir gætu
komist fram hjá. James frændi hringdi
eftir stofustúlkunni til að taka af
borðinu. tók síðan upp dagblaðið og hélt
í áttina til skrifstofu sinnar. Hann hikaði
i dyrunum, eins og hann væri að hugsa
um að rabba aðeins við okkur. En hann
minntist aðeins á eitthvað sem viðvék
búskapnum við Simon og gekk siðan í
burtu.
Ég lét fallast í stól sem var þarna rétt
hjá og vonaði að Simon myndi fara að
dæmi minu. En hann stóð áfram.
..Ó. Simon. hjálpaðu mér!" sagði ég
æst.
Hann leit áhyggjufullur á mig. „En,
hvaðer að Della?”
„Nunnan, sem ég sagði þér frá,
gengur . . . aftur hér i húsinu, Simon!
Ég sá hana í gærkvöldi og síðan var hún
allt í einu horfin. Hvað á ég að gera? Ég
er svo hrædd.” Ég flýtti mér að segja
þetta ef einhverjum kynni að detta í
hug að koma inn til okkar.
Mér til mikillar skelfingar kom undar-
lega tómlegur svipur á andlit hans, eins
og hugur hans væri víðs fjarri. „Eyrir-
gefðu Della, en ég minnist þess ekki að
hafa heyrt þig segja neitt slíkt," sagði
hann og hristi höfuðið dauflega.
Ég lagði höndina biðjandi á
handlegg hans. „Simon, þú hlýtur að
muna eftir því. Ég sagði þér frá systur
Josephine sem bað um að verða grafin í
vígðri mold, þú veist að ég sagði þér
það."
Dauft samúðarfullt bros lék um varir
hans. „Della mín, hvað hefurðu verið að
gera? Lesið einhverja vitleysu? Dreymt
eitthvað undarlegt?"
Ég hristi rugluð höfuðið. Hann gat
ekki hafa gleymt samræðum okkar svo
fljótt. Nema. . . var slík gleymska eitt
einkenna sjúkdómsins sem þjáði hann?
Ef svo var, varðég að segja honum þetta
allt saman aftur og reyna að rifja þetta
upp fyrir honum. Ég byrjaði á því.
„Daginn sem viðgengumsaman og ég
talaði um að reyna... ”
Hann greip blíðlega fram í fyrir mér
með því að færa hendi mina áf handlegg
sínum og segja: „Eyrirgefðu mér, Della,
ég verð að fara að koma mér að verki.
Við getum alltaf rætt um þetta ein-
hvern tíma seinna.
Ég flýtti mér að líta framan í hann en
hann sneri sér frá mér og flýtti sér út um
dyrnar. Hvað var þetta? Hvers vegna
þrýsti hann höndina á mér á þennan
undarlega hátt? Var það aðeins til að
taka broddinn af því hve hann flýtti sér?
Hann rakst næstum á James frænda,
sem kom inn rétt í þessu. Þar sem ég gat
ekki sagt Simoni frá þessu varð frændi
minn fyrir valinu. Þetta virtist einmitt
rétti tíminn, því að hann settist við hlið
mér eins og hann hefði ekkert þarfara að
gera. Hann virtist næstum því búast við
að ég segði honum eitthvað. En hjarta
mitt var sært vegna afskiptaleysis
Simons og ég hikaði.
„Og hvernig svafstu svo í nótt eftir
að hafa tekið inn töfluna, vina mín! Ég
vona að það hafi orðið til þess, að þú
hafir ekki fengið fleiri martraðir?”
Enn einu sinni fann ég hve undarlega
glær augu hans voru, allt öðru vísi en
Simonar, ég gat ekkert lesið úr þeim.
Augu frænda míns voru svo glær, að
þau liktust tveimur smáum speglum,
sem gætu skyggnst inn í innstu fylgsni
sálar minnar. Hann var svo góður og
hugulsamur við mig og ég ákvað að
segja honum frá öllu. þósvoég gæti reitt
hann til reiði með því.
„Fyrirgefðu mér frændi, en ég tók
ekki töfluna. Ég var svo viss um að ég
myndi ekki fá martröð og ég vildi ekki
sofna svo fast að ég heyrði ekki ef ein-
hver nálgaðist herbergið mitt. En það
var einmitt það sem gerðist, því að ég
vaknaði viðfótatak.”
Ég vissi vel að frændi minn gæti fyllst
réttlátri reiði vegna óhlýðni minnar en
ég var ekki viðbúin þvilíkri bræði sem
skein út úr andliti hans. Munnur hans
varð að örmjóu striki og augasteinarnir
stingandi eins og nálaroddar. Rödd hans
var næstum kæfð þegar hann tók til
máls.
„Svo að þú óhlýðnaðist mér! Þú tókst
ekki laudanumtöfluna sem ég lét senda
þér. Hvers konar hegðun er þetta?
Treystirðu ekki dómgreind minni? Þú
ert undir minum verndarvæng, og þú
ættir að vita að ég ber aðeins velferð
þína fyrir brjósti.”
Alltaf þegar faðir minn reiddist varð
ég dálítið taugaóstyrk. En þetta var allt
annað. Pabbi sagði vanalega það sem
hann þurfti að segja, þó að það gæti
verið óþægilegt, og síðan var málinu
lokið. En ég fann það á mér. að frændi
minn reyndi að halda aftur af reiði sinni
og ég fékk ákafan hjartslátt.
Ég talaði auðmjúklega til að reyna að
blíðka hann. „Ég veit það frændi, ég er
þér ákaflega þakklát fyrir góðmennsku
þína og umhyggju. Ég viðurkenni að þú
hefur rétt á að verða mér reiður vegna
óhlýðni minnar. En þegar þú heyrir
Létt göngutjöld
dúnsvefnpokar frá inmmi
Glæsibæ—Sími 30350
39. tbl. Vikan 23