Vikan - 27.09.1979, Blaðsíða 22

Nei, ég vildi meira. Eg
ímyndaði mér hvernig það væri að láta
hann halda utan um mig, liggja við hlið
mér, gæta mín gegn öllum hættum og
hugga mig. Ég þráði hann svo heitt að
ég fann vanga mina roðna. Ég gat ekki
leynt sjálfa mig þvi lengur að ég elskaði
hann eins og fullorðin kona elskar, ekki
eins og hvolpaástin, sem ég hafði borið
til Vaughans. Þó vildu forlögin að ást
mín til hans væri vonlaus. Það var ekki
nóg með að hann vildi ekki gifta sig,
vegna sjúkdómsins, heldur var það líka
hin manneskjan, óþekkta konan, sem
hann elskaði.
' Ég ýtti slíkum hugsunum frá mér og
tók ákvörðun. Ég varð að gera Simon að
trúnaðarmanni mínum, hvort sem hann
yrði reiður eða ekki vissi ég að hann
myndi gera allt sem í hans valdi stæði til
að róa mig og rannsaka draugaganginn.
/opnuð þessari vissu varð ég rólegri. Þó
sofnaði ég ekki en lá tilbúin á koddanum
og beið nýrrar truflunar. En allt var
hljótt í húsinu til dögunar og ég heyrði
að þjónustufólkið var komið á stjá og
farið að vinna verk sín.
Fimmtándi kafli
Þó að ég yrði fegin að sjá að Simon
var við morgunverðarborðið næsta
morgun fann ég afbrýðisemina stinga
mig. Hann yfirgaf næstum aldrei her-
bergi sitt til að borða morgunverðinn.
Var það vegna komu frú Buller-
Hunter að hann gerði það í dag? Höfðu
samræðurnar við hana, glæsileiki
hennar og lífleiki hrifið hann svo? Ef ég
hefði aðeins hæfileika hennar til að vera
alvarleg eða glettin eftir því sem best átti
við og gæti þannig heillað Simon, í stað
þess að vera svona mikill klaufi. Égand-
varpaði. Jafnvel þó frú Buller-Hunter
hefði gert allt til að kenna mér efaðist ég
um að ég myndi nokkurn tima verða
neitt ljós hvað samræðum viðvék. En
ef að Simon hefði lagt það á sig að borða
með okkur þennan dag vegna frú
Buller-Hunter varð hann fyrir von-
brigðum því hún snæddi morgunverð
sinn inni í herbergi sínu, eins og hún var
vön, svo að hún hefði betri tima til að
;snyrta sig.
Frændi minn las blaðið sitt, Clive og
Vaughan ræddu um fyrirkomulagið við
komu leikflokksins og Simon og ég, eftir
að hafa sagt nokkur orð um veðrið,
þögðum, þvi ég átti erfitt með að halda
uppi kurteislegum samræðum eins og
alltaf.
Að loknum morgunverðinum flýtti ég
mér þó til hans um leið og hann gekk út.
„Simon!” Hann hafði náð til dyranna
þegar mér tókst að stöðva hann.
Hann brosti svo hlýlega til mín að það
var eins og hann hefði lagt handleggina
utan um mig til að hugga mig. „Já
Della?”
Clive og Vaughan voru enn í áköfum
samræðum, þeir komu nú að dyrunum