Vikan - 27.09.1979, Blaðsíða 51

af því sem hún sagði mér. Hún hélt því alltaf fram, að
Þjóðverjar myndu tapa stríðinu. Meðan veldi þeirra
stóð sem hæst og allir hugðu þeim sigurinn vísan, var
Kristín sjálfri sér samkvæm. Að mínum dómi var
engin leið fyrir nokkra mennska veru að sjá fyrir,
hvernig þessum mikla harmleik lyki. En Kristín var
aldrei í neinum vafa um það.
„Þjóðverjar verða króaðir inni og reknir aftur,”
sagði hún ákveðin. „Þýskaland verður sundurlimað.
Danmörk og Noregur fá aftur frelsi sitt. Rússarnir
biða. Þeir eru að sjá hvernig fara mun, og eru að
hugsa sig um. Bandamenn grunar ekki hvað liggur á
bak við, né hve ágengir þeir verða eftir striðið.”
Þetta sagði hún allt meðan ólgan var sem mest,
meðan engum getum varð að þvi leitt hvernig
stríðinu lyki. Það voru áreiðanlega margir vantrúaðir
á þessar forspár. En hún sagði þetta af svo miklum
sannfæringarkrafti, að þeir sem hugsuðu til hinna
kúguðu hernumdu frændþjóða öðluðust veika von.
Kristín sagði ennfremur að England yrði ekki eins
mikið stórveldi eftir þetta stríð. Allt sem hún sagði
fyrirfram viðvíkjandi síðari heimsstyrjöldinni er löngu
komið fram. Enda var Kristín auk þess að vera bæði
skyggnimiðill og transmiðill gædd fjölþættum dulræn-
um hæfileikum.”
Ég hef minnst á það hér að framan, að oft sá
Kristín Kristjánsson fyrir atburði, sem henni stóðógn
af og ollu henni mikilli vanliðan. Ekki varð það sist
þegar hún sá fyrir stórslys.
Nokkrum nóttum áður en franska hafrannsóknar-
skipið Pourquoi Pas? strandaði upp við Mýrar, sá
Kristín það á þeim stöðvum þar sem það strandaði.
Nóttina sem skipið fórst, svaf hún sama og ekkert.
Hún sá yfir landið og upp á Mýramar og þekkti stað-
hætti. Það var skelfileg sjón sem bar fyrir augu
hennar. Hún sá mennina fleygja sér fyrir borð einn af
öðrum og vera svo nær dauða en lífi að brjótast um i
Mýrabugtinni. Henni leiðákaflega illa.
Þegar Kristín var komin á fætur morguninn eftir
ráfaði hún um herbergin heima hjá sér í einhverrii
leiðslu. Þá kom til hennar maður, en hún var þá svo
utan við sig að hún mundi ekki síðar hver það var.
Þessum manni sagði hún frá því hvað hefði borið fyrir
sig um nóttina. En hann sagðist ekki hafa frétt um
neinn skipskaða. En Kristín sagði: „Því er ver að
þetta mun koma fram og verður þess ekki langt að
bíða."
Þennan dag komu fleiri gestir til Kristinar og sagði
hún þeim einnig frá sýn sinni. Hún sagði að það hefði
verið ægileg sjón að sjá skipið reka af einu skerinu á
annað. Hún hélt því fram, að skipverjar hefðu ekki
áttað sig á því hvar þeir voru staddir og villst vegna
myrkurs og ofviðris.
Síðar þennan dag þann 18. september 1936 kom svo
fréttin um þetta ægilega sjóslys. 38 manns fórust, og
aðeins einn skipverja komst af, en því hafði Kristín
’.innig spáð.
Endir
39. tbl. Vikan 51