Vikan - 04.10.1979, Qupperneq 12

Það var eins og hún endurlifði sömu
martröðina. Snjórinn sem lá eins og hvít
blæja yfir glugganum í veitingasal flug-
vallarins. Þægileg rödd i hátalara sem
tilkynnti seinkun á flugi. Fornebuflug-
völlur var lokaður. Klukkan var farin að
ganga tiu.
Margrét flýtti sér út. Henni fannst
hún hverfa eitt ár aftur í timann. Ljósin
frá flugvellinum sendu daufa birtu út i
hríðina. Áætlunarvagn beið eftir þvi að
aka farþegum til Sands. Einhvers staðar
hvein i þokulúðri.
Fyrir ári siðan hafði hún millilent
hérna á leið til Amsterdam. Nú var hún
á leið frá Amsterdam. I fyrra skiptið var
hún að taka við starfi sem loftskeyta-
maður, nú var hún á leið heim í frí.
Það fór um hana hrollur. Hún var
hrædd. Hún bjóst hálfvegis við að heyra
rödd i hátalaranum tilkynna frekari
seinkun á flugi til Ósló.
— Farþegar eru beðnir um að hafa
samband við flugafgreiðsluna.
Áætlunarvagn fer til Sands...
Röddin i hátalaranum greip fram i
fyrir hugsunum hennar. Sagði sömu
orðin ...
Maður gekk á móti henni í hriðinni.
Snjórinn lá eins og fingerð korn á sól-
brúnni húðinni. Hann strauk sér yfir
hárið með hönd sem var stirð af kulda.
Á því andartaki langaði hana helst að
flýja — henni var sama hvert.
Maðurinn, sem sagðist heita Arnt
Haugen, hafði setið við hlið hennar i
flugvélinni frá Amsterdam. Annað
hvort var hann eitthvað skritinn eða þá
jafnhrædduroghún.
Hann hafði talað allan timann um
einhverja frænku — og Sand. Um
eitthvað sem hann kallaði Jötunland —
eins og barn sem þráir að komast heim.
Hún fór aftur inn i biðsalinn.
Ég vil miklu heldur eyða nóttinni hér,
hugsaði hún.
Hún minntist samræðu þeirra. Henni
fannst sem henni væri beint að sér á ein-
hvern undarlegan hátt.
— Má bjóða þér drykk, hafði hann
spurt eftir að vélin var komin á loft.
Hún vissi ekki af hverju hún hafði
beðið unt séniver. Annars drakk hún
það aldrei. Það var notað sem lyf á
bernskuheimili hennar. Fyrir þá sem
komu kaldir heim af sjónum eða við
kvefi. Það var drukkið i sjóðandi vatni..
Hann hafði talað um það sama. Sagði
henni frá frænku sinni sem átti alltaf
flösku af séniver til lyfjanotkunar.
Undir eðlilegum kringumstæðum
hefði hún bara tekið þessu sem stikkorði.
Hún hafði sagt honum frá æsku sinni á
lítilli eyju og um drauminn um að
komast á sjóinn. Hann hafði sagt henni
sinn draum. Hún óskaði þess heitt að
hann hefði látið það vera.
Hin þægilega rödd í hátalaranum
tilkynnti að farþegar ættu að gista á
Sandi.
Nei, þá vildi hún heldur gista i
biðsalnum.
Lykillinn sem hún fékk í gestamóttökunni var
að því herbergi sem hún hafði gist í árið áður.
En þar sem áður höfðu verið dyr var nú sléttur
veggur með rósóttu veggfóðri. Samt var eins og
hún upplifði allt á nýjan leik ....
Þarna var hann. Hann stóð í
dyrunum. Eins og hann væri að leita að
einhverju. Hú.n gekk að blaðasölunni en
hún var lokuð. Hún óskaði þess að hún
ætti dálítið af séniver því að hún skalf
skyndilega eins og lauf í vindi.
— Frænka var vön að nota tvo liters
brúsa af séniver til að hita upp rúmið,
hafði hann sagt. — Það var hræðilega
kalt í húsinu i roki. Svefnherbergið var
eins og ísklefi. En þessar tvær flöskur
hituðu rúmið svo undarlega vel...
Henni fannst furðulegt að maður sem
var búinn að vera lengi i burtu að
heiman skyldi helst ekki vilja tala um
neitt annað en einhverja gamla frænku.
Og hann bar það með sér að hafa dvalist
lengi á suðlægari slóðum.
Hún hafði verið svo glöð og
hamingjusöm á flu^ettnum í Amster-
Pabbi er sjómaður og er lítið heima. Þess
vegna tók frænka mig að sér...
Flugvélin bjó sig undir lendingu á
Sandi. Hann fitlaði við öryggisbeltið.
Það var eins og hann ætti erfitt um mál.
— Hún ætlaði að fara að gifta sig
þegar hún dó, sagði hann svo. — Æsku-
vini sínum. Þér finnst það kannski
skrítið að gamalt fólk skuli geta orðið
ástfangið. En þegar hann kom heim og
fór á eftirlaun eftir að hafa verið skip-
stjóri...
Til allrar hamingju lenti vélin á þessu
andartaki.
Hún hrökk við er hún heyrði nafnið
sitt nefnt í hátalaranum.
— Margrét Fjell er vinsamlega beðin
að hafa samband við flugafgreiðsluna.
Skammt frá stóð þessi undarlegi mað-
ur og talaði hljóðlega við annan farþega.
Nafnið hennar var endurtekið í hátal-
Seint fyrnast
fomar ástir
dam. Keypt gjafir og séð fyrir sér húsið
heima. En þessi skrítni samferðamaður
hennar hafði spillt þvi öllu ...
— Ég þarf að selja hús, hafði hann
sagt. — Það verður víst ekkert erfitt að
finna kaupanda. Ég erfði það eftir
frænku mína ...
' Þáhlautfrænkanaðveradáin, hafði
hún hugsað. Hún reyndi að hlusta af
athygli og skjóta inn viðeigandi orðum.
Það var erfitt, hún var eitthvað svo
hrædd...
— Það stendur við svokallaðan
Jötunás, hélt hann áfram. — Þó er þetta
varla annað en smágata meðfram
ströndinni. Að baki rís heiðin sem er
óvenjulega brött og há. Ofar á heiðinni
stendur Jötunsteinn. Hjátrúin heldur
því fram að þegar að hafið gleypti hluta
af þessu svæði fyrir 300 árum siðan hafi
reiður jötunn kastað steininum þangað.
Hann hló og virtist ekkert svo undar-
legur lengur.
— Við frænka gengum oft upp að
steininum i vcmdu veðri. Þar var alltaf
skjól. Svo stóðum við þar og horfðum á
hafið . . . Mamma dó þegar ég var lítill.
eftir
Vigdis
Stokkelien
%
aranum. Nú gætti óþolinmæði i
röddinni sem jafnframt tilkynnti
brottför áætlunarvagnsins til Sands.
Henni fannst hún allt í einu hlægileg.
Að standa þarna skjálfandi af hræðslu
bara af því að hún hafði áður upplifað
martröð á Sandi. Hún gekk að
afgreiðsluborðinu og brosti blíðlega til
Arnts Haugen. Hann brosti á móti. Það
var eins og honum létti.
Maðurinn við afgreiðsluna sagði
henni að enn yrði seinkun á flugi og
áætlunarvagn biði nú eftir því að aka
farþegum til Sands. Hann var dálítið
óþolinmóður. Hann kvað hótelið indælt
og flugfélagið ætlaði að bjóða farþegum
kvöldmat.
Arnt Haugen tók við litlu ferða-
töskunni hennar og þau gengu saman út
i hríðina.
Hún sat með lokuð augu í áætlunar-
vagninum og Arnt Haugen var lika
orðinn undarlega þögull.
Hún opnaði ekki augun fyrr en þau
óku í gegnum Sand. Það hvein i
vindinum. Hafið ólmaðist og sendi
bylgjur sinar alveg upp að veginum.
— Jötunland, sagði Arnt Haugen
lágt.
Svo að þetta var þá Jötunland, gatan
sem Amt Haugen þekkti frá bernsku.
Á hótelskiltinu var mynd af konu:
Hótel Ólínu Lund, stóð skrifað á þaö.
Það sveiflaðist til í rokinu.
Það fór hrollur um Margréti.
Vagninn nam staðar. Arnt Haugen
sagði eitthvað sem hljómaði líkt og
sjáumst seinna. Hann þrýsti hönd
hennar og flýtti sér svo að nálægu húsi.
Það var allt upplýst eins og íbúarnir
hefðu komið fyrir lampa i hverjum
glugga.
Það var aftur á móti dimmt i hótelinu
og það bar með sér einhvern leyndar-
dómsfullan blæ. Eins og í fyrra, hugsaði
hún.
Henni fannst konan i gestamót-
lzVikan 40. tbl.