Vikan - 07.08.1980, Blaðsíða 16

i Smásaga
Pamela Speck
z\ hverjum miðvikudegi veifaði
Alison i kveðjuskyni til móður sinnar og
fór i verslunarferð. Ekki i upplýstu búð-
irnar i miðbænum, heldur litlu afkima-
verslanirnar þar sem seld voru notuð
föt. Þar reikaði hún tímum saman um
vanlýsta ganga mettaða kamfóru og
komst loks að kjarakaupum.
Vinir hennar sögðu allir að hún hcfði
ótrulega hæfileika til að halda sér í tisk-
unni, en hún vissi að það var ekki aðeins
það sem kont henni i réttu kaupin. Það
voru hæfileikar og strit löngu liðinna
klæðskera.
Viðhorf Alison til klæðnaðar voru
mjög raunhæf. Hún var yngst fimm
systra og hafði komist að því á barns-
aldri að örlög hennar voru að ganga i
fötum sem aðrir höfðu átt. En það þurfti
alls ekki að þýða að hún yrði að líta illa
út! Því hafði hún ákveðið að hún skyldi
verða sú manneskja sem best liti út í not-
uðum fötum.
Og það var hún. Þegar hún kom heim
eftir að hafa gramsað í gömlum fatnaði
hafði hún alltaf meðferðis tiskuflík sem
systur hennar dáðust forvitnar og hálfaf
brýðisamar að. Þær undruðust af hverju
þær hefðu ekki þennan hæfileika Alison.
En Alison verslaði ekki i hvaða búð
með notuð föt sent var. Hún varð að
hafa velgjörðartilgang.
Henni fannst ótrulegt að til væri fá
tækara fólk en hennar eigin fjölskylda.
En svo virtist þó vera og með því að nota
þessar verslanir hjálpaði Alison því.
Þessi tilfinning var henni ný og henni
líkaði vel við hana. Graham fjölskyldan
varvanari því að þiggja en gefa.
Svo var önnur ástæða. í þessar vel
gjórðarbúðir gaf vel stælt fólk oft notuð
föt frá sér. Og það var i þvi safni sem
Alison vissi að mestar likur voru til að
finna „Kjólinn".
Hún var viss um að Kjóllinn var ein
hvers staðar í þessum röðum af gömlum
l'ötum sem eitt sinn höfðu tilheyrt ung
um stúlkum eins og henni. Hann beið
þess aðeins að hún fyndi liann og einn
daginn myndi það verða.
Hún myndi þekkja hann um leið og
hún sæi hann . . . og frá því augnabliki
sem hun færi í hann myndi líf hennar
gerbreytast.
Hún yrði ekki lengur Alison Graham
sem vann i bakariinu. Hún yrði heims
.manneskja og sérfræðingur i fallegurri-
og gömlum hlutum.
Auðkýfingur i ökuferð á Rolls-Royce
bifreið sinni kæmi auga á hana undir
eins. Hann myndi skipa einkabilstjóra
sinum aðstansa.
„Afsakið mig," segði hann. „en ég sé
að þér eruð sérfræðingur í gömlum og
Kjóllinn
Hann hlaut að tilheyra einhverjum
þó ekki væri nema sem erfðagripur.
Hann var of dýrmætur og of fallegur
til þess að hafna í verslun með notuð
föt . . .
fallegum hlutum. Þér eruð einmitl
manneskjan sem ég er að leita að til þess
að sjá um safn mitt af gömlum fötum á
rikismannsheimili mínu. Takið þér stöð
unni?”
Hún færi síðan með honum á fræga
hótelið, sern þau voru stödd rétt hjá. til
þess að ræða málin. Þjónarnir kæmu
meðkampavin (hann drakk ekki annað).
Hún vrði mjög viðfelldin og tæki boðinu
og hæfist siðan handa unt að gera safn
hans heimsfrægt.
Það þurfti ekki að taka það fram að
auðkýfingurinn væri ungur og einstak
lega myndarlegur. Hann yrði ástfanginn
af henni. . . og allt vegna Kjólsins.
Alison hafði leitað Kjólsins síðan hún
var fimmtán ára. Hún var nítján ára
núna en löng leit hafði ekki dregið úr
henni kjarkinn.
Hún vissi að Kjóllinn var þarna ein
hvers staðar og beið þess að koma i leit-
irnar — beið þess að fremja töfra sina
fyrir hana. Hvaða miðvikudagur sem
var gat verið rétti miðvikudagurinn.
Hún var vel þekkt i versluninni en i
dag virtist frú Andrews gamla óvanalega
ánægðaðsjá hana.
„Ó, Alison!" hrópaði hún um leið og
Alison birtist í dyrunum. „Vildir þú vera
svo væn að hjálpa mér að taka upp?
Báðar aðstoðarstúlkurnar mínar eru í
fríi í dag og ef ég tek ekki upp úr kössun-
um á bak við þá hef ég brátt ekkert að
selja."
Alison átti bágt með að trúa því hve
heppin hún, var. Hún starði á frú
Andrews.
„Auðvitað skal ég hjálpa þér að taka
upp." sagði hún. „Ekl 'ri þætti mér
skemmtilegra!"
Hún fór á bak viö og horfði i kringum
sig. Hún var stödd i litlu herbergi sem
var troðfullt upp i loft af kössum af
öllunt gerðunt og stærðum. Aiison
fannst hún hafa fundið gull. Þetta gæti
verið happadagurinn hennar.
Seinna um daginn, um nónleytið, eftir
marga tebolla og tugi rykugra fata. rakst
hún á gantlan pappakassa og vissi þá að
hun hafði haft á réttu aðstanda.
Þvi þarna lá hann vandlega innpakk
aður i gulnaðan pappir og ennþá ang-
andi af lavender. Kjóllinn.
Alison stóð grafkyrr drykklanga stund
og starði á hann. Siðan tók hún hann
upp, eins varlega og af eins mikilli um
hyggju og gengið hafði verið frá honum.
Kjóllinn var úr rjómagulu silkþ.með
viðar ermar og efnismikið pils. sem féll
henni rétt niður á ökkla.
Alison fór úr peysunni og gallabuxun
um og steypti kjólnum siðan varlega yfir
sig. Þegar hún hneppti honum með titr
andi fingrum tók hún eftir þvi að hann
var handsaumaður. Einhver hafði sniðið
þennan kjól til og saumað hann saman
og lagt hluta af sál sinni með hverju
spori.
Þegar hun hafði hneppt siðasta perlu-
hnappnum færði hún sig til þess að virða
fyrir sér mynd sína í speglinum. Hún
vissi um leið og hún sá sig að þetta var
brúðarkjóll. Einhver hafði gifst i Kjóln
um . ..
Alison var frá sér numin. Hann var
miklu fallegri en hún hafði gert sér i hug-
arlund. ’
Ljóst efnið endurspeglaði hennar
eigin hörundslit svo hún glóði i speglin-
um. Hun sneri sér og speglaði sig á alla
kanta, með hendur á mjöðmum. Kjóll-
inn var eins og sniðinn á hana — nema
það var einhver bunga á pilsinu.
Hún hnyklaði brýrnar og ætlaði að
strjúka yfir hana. Í stað þess rak hún
höndina ofan i falinn vasa og fingur
hennar lokuðust um hlutinn sem hafði
valdið bungunni.
Alison tók hann upp og leit spennt á
hann. Það var lítið gullnisti.
Hún lét keðjurra renna-eftir fingrum
sér og bar það svo upp að hálsinum. Það
glitraði . . . Það tilheyrði Kjólnum,
þannig hafði það verið borið. . .
Hjarta hennar sló örar af spenningi
vegna þessa fundar og hún var í þann
veginn að festa á sig nistið þegar hún
hikaði.
Það tilheyrði henni ekki — ekkert af
því tilheyrði henni.
Þessi einstæði kjóll, gullnistið ...
Kjóllinn hennar. hinn eini og sanni
Kjóll. sem hun hafði leitað árum saman.
hlaut að vera eign einhvers. Hann var of
fallegur, það var of mikil sál i honum.
Það voru tóm mistök að hann var hérna.
Hann hlaut að tilheyra einhverjum þó
ekki væri nema sem erfðagripur. Hann
var of dýrmætur og of fallegur til þess að
hafna i verslun með notuð föt og vera
borinn þaðan af yngstu dóttur Graham
hjónanna, sigri hrósandi.
Alison opnaði nistið. Tvö ung andlit
horfðu brosandi á hana. Ungi maðurinn
var ntjög stífur, með stífan flibba, og
stúlkan var i kjólnum og með nistið.
Þetla var brúðarmynd.
Alison reyndi að halda aftur af tárun-
um. Þau virtust svo hamingjusöm og
ástfangin. Aldrei hefðu þau getað
imyndað sér að þetta myndi enda svona
þegar þau sátu fyrir við myndatökuna, i
bakherbergi verslunar með Alison
Graham grátandi vegna þeirra.
Hún náði sér i pappirsþurrku og þerr-
aði augun. Svona átti þessu ekki að Ijúka
— ekki ef hún gæti komið í veg fyrir
það.
Jú, hún ætlaði að kaupa hánn en hún
ætlaði að finna út hver hefði komið með
hann og komast að því hvaðan hann
var. Þá ætlaði hún að fara með hann til
þeirra sem ættu að eiga hann og gera
þeim grein fyrir hve verðmætur kjóllinn
var. Því þetta var erfðagripur sem hver
fjölskylda gat verið stolt af!
Varlega tók hún glerið af nistinu og
leit aftan á myndina.
Eins og hún hafði vonað var þar nafn
og heimilisfang og meira að segja dag-
setning!
Alison leit á dagsetninguna í annað
16 Vikan 32. tbl