Vikan - 07.08.1980, Blaðsíða 18

Smásaga
sinn. Þetta var nú ekki fyrir svo löngu.
Um sama leyti og afi hennar og amma
giftu sig. Svo þessi fallegu hjón voru
kannski enn á lifi einhvers staðar.
Alison var viss um aö stúlkan á mynd
inni vildi fá brúðarkjólinn sinn aftur.
Það gat ekki verið að hún hefði selt
hann fyrir peninga því hún hefði ekki
fengið nema nokkur þúsund fyrir hann.
Hún leit á heimilisfangið. Chidling-
cote var i hinum enda bæjarins. Það
skipti nú ekki svo miklu máli. Veðrið var
gott og hún hefði bara gaman af strætis
vagnsferðinni.
Það var ekki fyrr en Alison var komin
hálfa leið og spenningurinn tekinn að
dvitta sent hún leit aftur á heimilisfang-
ið.’ Hún hafði verið uppi í skýjunum en
féll nú þungbniður á jörðina.
Harry og Diana Smilh, stóð þarna.
Laurel-húsinu.
Þridja stræti.
Chidlingcote.
' £vo þau hétu Smith. Frábært! Og
hvað varðaði Laurel-húsið við Þriöja
stræti — kannskíha1fðj,það viyj^rifið og
nýtt hús byggt, þeir gerð'u það' v'SflSfHu'
borgirnar nú orðið og svo voru liðin tvö
stríð síðan þessi mynd var tekin.
Alison tók faslar um böggulinn og
bað. Láttu það nú vera þarna ennþá.
láttu ekki vera komna viðbjóðslega verk
smiðju eða glerhöll. Þegar til kom hafði
hvorugt gerst.
Á raðhúsinu stóð: Þriðja stræti.
Húsin voru svo gráleit og skuggaleg að
Alison var viss um að þau hefðu verið
þarna þegar Harry og Diana fluttu þang-
að.
Þetta var ein þeirra gatna þar sem
sumir voru byrjaðir að lappa upp á húsin
sin en aðrir ekki. Skærmálaðar hurðir og
skinandi gluggar voru á húsum sem
stóðu við hliðina á húsum sem daufleit
málningin var byrjuð að flagna af:
blómstrandi rósir í vel hirtum görðum
sem stóðu við hlið garða fullra af illgresi.
Á hliði fyrir framan eitt hinna dauf-
leitari húsa sá Alison nafnið sem hún
var að leita að. Hún ætlaði varla að
trúa sínum eigin augum þegar hún las:
Laurelhúsið. . .
Hún leit upp á gráleitt húsið og glugg
ana með gömlu blúndugluggatjöldun
um. Þangað höfðu Harry og Diana flutt
eftir brúðkaupið sitt og þarna höfðu þau
búiðogeignast fjölskyldu. Hvaða hræði
legi atburður hafði orðið til þess að börn
in þeirra létu kjólinn fara?
Hún hélt bögglinum þétt aðsér, gekk
upp stiginn og knúði dyra. Fyrir innan
heyrði hún hamarshögg.
Dyrnar opnuðust eftir nokkra stund
og þegar Alison sá gömlu konuna vissi
hún sér til léttis að ekkert hræðilegt
hafði gerst eftir allt saman. Þvi þarna
brosti Diana Sntith til hennar. eins og á
myndinni.
„Frú Smith?" spurði hún og gamla
konan kinkaði kolli.
„Frú Smith. ég held að ég sé með
nokkuð sem þér eigið. . .”
En frú Smith Itafði séð böggulinn.
Daufblá augu Itennar leiftruðu og eitl
augnablik fannst Alison þau verða ung
ogskinandiá ný.
„Komdu inn. vina min." sagði hún
með öndina í hálsinum. „Kontdu inn
fyrir.”
I svalri rökkvaðri forstofunni opnaði
gamla konan böggulinn. Hún opnaði
hann með höndurn sem þekktu hverja
einustu fellingu og hvern einasta saunt í
Kjólnum. Hún strauk nistið ástúðlega.
þreifaði eftir hverri- ójöfnu og lét keðj
una renna milli fingra sér. Skyndilega
settist hún svo niður, fól andlitið i
höndumsérog grét.
Alison settist einnig og fannst hún
hálfhjálparvana. Hún vissi ekki hvað
skyldi segja. Hún var ánægð að það
hafði verið rétt af henni að koma með
kjólinn. jafnvel ánægðari en þegar hún
fann hann.
Eftir nokkurn tima hjaðnaði grátur
gömlu konunnar og Alison tók til orða:
„Ef þú segir mér ltvar eldhúsið er skal ég
laga te handa okkur. Ég held að við
hefðum báðar gott af því.”
Frú Smith þerraði augun og nú brosti
hún.
„Fyrirgefðu," sagði hún veikum rómi.
„En þetta kemur mér svo á óvart, svo
dásamlega á óvart! Þú gætir aldrei
imyndað þér. .. Ég var búin að gefa upp
alla von um að sjá fallega brúðarkjólinn
ntinn aftur. Biddu bara þar til Harry og
lan frétta um þetta! Vesalings lan. hann
hefur gengið alveg fram af sér við að
snúa við öllum verslunum með notuð
föt. i leit að kjólnum .. .”
Hún gekk aðdyrunum.
„Harry! lan!” kallaði hún. „Komið
ntður, þið getið aldrei upp á Jhvjtð gerst
hetur!”
Hamarshöggin héldu áfram en þær
heyrðu óstyrkt fótatak færast niður stig-
ann. En þegar Harry haltraði inn í stof-
una og sá kjólinn hefði Alison getað
svarið fyrir að hann réttist i baki og fóta
tak hans varðöruggara.
„En hvernig í ósköpunum misstir þú
kjólinn?” spurði hún þegar þau voru öll
þrjú komin með tebolla og kexköku.
Hr. Smith kinkaði kolli i átt að ham-
arshöggunum uppi á lofti.
„Ian — hann er yngsta barnabarn
okkar — fékk tvö herbergi sem hann er
að breyta i einstaklingsibúð og við
sögðum honum að losa sig við allt drasl-
ið sem hann fyndi þar.”
„Þetta var ekki honum að kenna.
vesalings drengnunt. þó hann hafi ásak-
aðsig frá þvi þetta varð. En kjóllinn var
efst uppi i skáp og hann fór með ásamt
öllu hinu. Hann er síðan búinn að fin
kemba borgina til að leita að kjólnunt."
„Mér finnst gaman að ég skyldi finna
hann.” sagði Alison. „Þetta er fallegasti
kjóll sem ég hef séð. Þú hefur verið
heppin að giftast i svona fallegum kjól.
Svo mikil ást og vinna hefur farið i að
sauma hann. Hver einasta brúður í þinni
fjölskyldu hlýtur að hafa viljað vera i
honurn —.”
Hún þagnaði. Þau horfðu bæði ein
kennilega á hana og það var eins og
augu frú Smith færu aftur að fyllast af
tárum. Hvað hafði hún sagt?
„Mikið er gantan að þér skuli finnast
hann fallegur," sagði frú Smith.
„Ég saumaði hann sjálf. Ég keypti
besta efnið og vandaði mig eins og ég
gat. Hvorugt okkar átti neina fjölskyldu
og ég hafði alltaf öfundað stúlkur sem
áttu hluti sem höfðu gengið frá móður
til dóttur — erfðagripi. Svo ég ákvað að
ég skyldi búa mér til erfðagrip. Og Harry
sparaði og keypti handa mér nistið til
þess að bera við kjólinn.”
Það var sorgarsvipur á andliti hennar.
Alison gat ekki imyndað sér hvers
vegna.
„En sniðugt af þér!” hrópaði hún.
„Og hugulsamt — börnin ykkar hljóta
að hafa kunnað að meta það. Þetta eru
fyrirtaks erfðagripir!”
En það var enn sorgarsvipur á andliti
frú Smith.
„Kjóllinn var aldrei notaður framan.
Sjáðu til, við áttum aldrei neinar dætur.
Og þó svo hefði verið þá efast ég um að
þeim hefði líkað hann. Engin sonar-
dætra okkar vildi hann. Þú veist hvernig
tískan breytist."
Alison vissi vel hvað gamla konan átti
við. Það hefði ekki hjálpað neitt aö
benda á að tiskan væri núna komin i
hring og hún þráði sjálf að vera i kjóln-
um. Hún taldist ekki með — hún var
ekki ein af fjölskyldunni.
Hamarshöggin héldu áfram á loftinu.
„Við vonuðum að lan fyndi sér ein
hverja góða stúlku." sagði frú Sntith.
„Stúlkur ganga i svona kjólum nú orðið.
Hann var siðasta von okkar — en hann
var sá sem týndi honum!"
Þau fóru bæði að hlæja. Alison hló
nteð þeim og hún heyrði að hamarshögg-
in voru hætt og fótatak nálgaðist stof-
una.
„Þér þykir örugglega gaman að hitta
lan.” sagði hr. Sntith.
Alison var i engum vafa um það. Hún
hefði svo sannarlega ánægju af að taka
hann kverkataki! Að hugsa sér að kasta
frá sér þessum dásamlega kjól!
lan kom inn. Hann leit spyrjandi á afa
sinn og ömmu og á Alison,
„Þetta er Alison.” sagði afi hans.
„Gettu hvað hún fann.”
lan leit út eins og maður sem vill trúa
cn getur það ekki. Ekki fyrr en hann sá
kjólinn. Þá hrópaði hann af ánægju og
faðmaði Alison að sér. Eins og kjóllinn
pössuðu handleggir hans henni alveg.
Hann sleppti henni og roðnaði.
Alison vildi segja: „Svona nú. þetta
FORRÉTTINDI
Reza Cyrus Pahlewi prins, sonur hins
landflótta íranskeisara. stundar nú
nám i stjórnvísindum við háskólann í
Williamsburg, Massachusetts þar sem
hann nýtur ýmissa forréttinda fram
yfir aðra stúdenta. Honunt fannst ekki
nógu gott næði á stúdentagarðinum
og leigði sér þvi einbýlishús nálægt
háskólanum. Hann fer þó ekki gang-
andi i skólann heldur ekur þangað á
hverjum morgni i Chevroletbílnum
sinum. Þeir sem sjá um öryggisgæslu
hans eru ákaflega ánægðir með þessar
breytingar þvi það er óneitanlega
miklu auðveldara að gæta hans i
einbýlishúsi en á fjölmennunt
stúdentagarði.
18 Vikan32.tbl.