Vikan - 07.08.1980, Blaðsíða 40

Framhaldssagan
ÞJÓÐEYÐING
Heydrich brosti til min. „Það er lög-
fræðilegur hugsanagangur af þessu tagi
sem ég kann að meta, Dorf. Sendu út
fyrirskipanir. Við komumst upp með
þetta og sláum Goebbels við i hans
eigin íþrótt.”
„Þakka þér fyrir, herra.”
„Jakkaföt og frakkar. Mér fellur þetta
vel. Ofsareiðir borgarar. Hvers vegna
ekki? Öll þjóðin stendur með okkur.
Þjóðverjar þekkja lögregluveldi. Það á
við þá að þeim sé sýnt hver valdið
hefur.”
Þegar fundi okkar lauk sagði hann
mér að beiðni um að ég yrði hækkaður
upp í stöðu höfuðsmanns yrði send
samstundis!
Dagsetningin er greypt í huga mér —
10. nóvember 1938. Þann dag skreið ég
út úr skel minni eins og Marta vildi.
Heydrich hefur aðeins beðið þess að ég
opnaði hug minn. Og nú þegar vanda
ber að höndum notar hann hæfileika
mína.
Við Marta elskuðumst ákaflega í
kvöld, eins og til að halda upp á það að
líf mitt hefur öðlast nýtt gildi og hvernig
við hjónin unnum sameiginlega að þvi
að auka hróður minn. Marta hefur alltaf
verið dálítið hikandi i ástarleikjum okkar
sem orsakast af hinu norður-þýska
uppieldi. Faðir hennar var strangur og
móðirin feimin. (Hún játaði fyrir mér i
kvöld að hún var orðin sextán ára þegar
hún áttaði sig á tilgangi kynlifsins og
vissi hvernig börn verða til.)
En hið nýuppgötvaða áræði mitt og
frami minn hjá einum voldugasta og
hataðasta manni Þýskalands veitti
okkur kynferðislega æsing. Við
slepptum algerlega fram af okkur
beislinu, leyfðum allt og könnuðum
likama hvors annars. Með okkur
mynduðust ný tengsl sem virtust til
komin vegna hins nýja frama mins.
Frásögn Rúdís
Þessi nótt er nú þekkt undir nafninu
„kristalsnóttin", nótt hins brotna glers.
Með henni hófst hin eiginlega eyðing
þjóðar okkar. Og hafi mér einhvern tíma
verið óljós tilgangur og aðferðir nasista
opnuðust augu mín nú.
Þessir huglausu vesalingar komu í
götuna þar sem bókabúð afa var, brutu
rúður og brenndu varning. Þeir mis-
þyrmdu hverjum þeim gyðingi sem þeir
náðu. Tveir menn reyndu að verja
hendur sínar en voru barðir til bana,
pelsasalinn Cohen og vefnaðarvöru-
kaupmaðurinn Seligman.
Þeir brutu rúðuna sem á stóð gylltum
stöfum: BÓKAVERSLUN H. PALITZ.
Afi var harður þótt aldraður væri. Hann
var sannfærður um það. eins og
mamma, að hann væri betri Þjóðverji en
þeir. Þetta hélt hann enn! Hann hélt
honum yrði hlift vegna járnkrossins og
honum datt jafnvel í hug að kraftaverk
myndi gerast og fúlmennin hypjuðu sig
á brott.
Hann kom út úr verslun sinni,
mundaði stafinn og hrópaði til þeirra að
hunskast burt. Skrillinn svaraði með þvi
að fleygja bókum hans út á götu,
fágætum bókum og gömlurp landa-
bréfum, og bera eld að þeim. Þeir
kölluðu hann gamlan júða, börðu hann í
götuna og létu stafi sina ganga á hrygg
hans.
Hann hélt þvi statt og stöðugt fram
að hann væri Hinrik Palitz höfuðs-
maður, fyrrum hermaður í annarri vél-
byssudeild Berlinar. Þeir urðu honum
bara reiðari. Amma horfði á aðfarirnar
úr glugga sínum og kallaði á lögreglu.
Þrír lögregluþjónar stóðu úti á horni og
horfðu á er sjöeða átta manna hópur sló
afa hvað eftir annað niður i götuna svo
höfuð hans varð alblóðugt, og rifu hann
úr jakkanum.
Einn mannanna neyddi hann til að
skríða á fjórum fótum og settist á bak
honum eins og hann væri hestur.
Þá sá afi Heinz Múller, vin Helms-
hjónanna. Hann var iðnverkamaður og
starfaði í verkalýðsfélaginu. Hann
gegndi nú minni háttar trúnaðarstarfi i
nasistafélagi hverfisins. Hann var
borgaralega klæddur og stýrði söng-
flokki. Þeir kyrjuðu Horst Wessel-söng
inn eins og ævinlega. Þeir vildu sjá
gyðingablóð renna.
Mennirnir drösluðu afa á fætur.
Lögregluþjónarnir horfðu enn á og kalt.
dauft bros lék um varir þeirra. Múller
rétti afa leikfangatrumbu.
„Þú ert svoddan djöfuls stríðshetja,
Palitz,” sagði Múller. „Gakktu fyrir
skrúðgöngunni. Berðu trumbuna, gamli,
lygni júði.”
Að baki afa voru nokkrir aðrir
gyðingakaupmenn. Verslanir þeirra
höfðu verið lagðar í rúst, rændar og
brenndar. Gatan stóðí ljósum logum.
Skepnan Múller! Amma varð vitni að
þvi, grátandi og skelfingu lostin, þegar
afi tók að berja trumbuna og gyðinga-
kaupmennirnir, sem á höfðu verið
hengd skilti með áletruninni JÚÐL
marséruðu niður götuna.
Enginn hreyfði hönd né fót til hjálpar
þeim.
Amma hringdi heim til okkar og
skýrði frá því sem var að gerast. Við
vissum það. Við heyrðum þegar gler
brotnaði um allt hverfið. Pabbi og
mamma stóðu stjörf á stofugólfinu.
„Ég ætla að hringja á lögregluna."
sagði pabbi. „Þetta er óþolandi. Að vísu
eru lögin okkur mótfallin en þetta
ofbeldi... ”
Svo átakanlegt þótti mér að pabbi
skyldi telja að enn væri réttlæti til i
Þýskalandi að ég var gráti næst. Svo
sterk var réttlætiskennd hans að hann
trúði ekki öðru.
„Við verðum að biða. . . bíða
og biðja,” sagði mamma. „Þetta getur
ekki varað til eilífðar. Hvaða ávinning
telja þeir sér meðslíkri framkomu?”
„Þið getið beðið,” sagði ég. „Ég ætla
aðfara til afa.”
Móðir mín greip i handlegg minn og
reyndi að halda aftur af mér. Hún var
vön að fá að ráða, láta böm sín lúta vilja
sinum.
„Ég banna það, Rúdi. Þú getur ekki
barist gegn þeim öllum.”
„Já,” sagði pabbi. „Þá vantar átyllu til
að myrða okkur. Við megum ekki veita
viðnám."
„Þeir þurfa ekki á fleiri átyllum að
halda.”
Ég losaði tak móður minnar og stökk
niður stigann. Ég fór i peysu og Anna
kom á eftir mér.
Allt var á rúi og stúi á götunni. Brotist
hafði verið inn í hverja verslun.
Kviknað var í þeim flestum. Skartgripa-
salinn Goldbaum beindi vatnsbunu að
leifunum af verslun sinni. Ölluni eigum
hans hafði verið rænt. Þýsku ættjarðar-
vinirnir. þessir reiðu borgarar sem var
svo mjög í mun að hefna dauða vom
Raths, voru venjulegir bófar og
morðingjar.
Vörubíll ók hjá. Ég þreif i önnu og
við földum okkur í húsasundi. Sumir
mannanna á opnum bilpallinum héldu á
myndum af Hitler, aðrir á hakakross-
fánum. Menn gengu fylktu liði fram og
aftur eftir götunum og hrópuðu
ókvæðisorð um gyðinga. Seligman, sem
mamma keypti af fataefni og sængurlín,
lá á grúfu i blóðpolli og glerbrotin allt
umhverfis hann.
Vörubíllinn nam staðar og bófarnir
stukku af pallinum.
„Sjáðu hver er með þeim,” sagði ég
við Önnu. „Hans, rottan sú.”
40 Vikan32. tbl.