Vikan - 07.08.1980, Blaðsíða 4

Svipmynd
Við tslendíngar eigum
ekkert annað að
vopni en orðið.
Pað er hægt að vinna
marga sigra með
orðum. Fleiri en með
nokkru öðru vopni.
Orðið getur nefnilega
bæði verið sverð og
skjöldur.
Það er skemmtileg
tilvilfun að eitt Syrsta
embættísverk mitt
verdur að Sara til
HraSnseyrar, Sæðing-
arstaðar Jóns Sigurðs-
sonar.
Það heSur ekki verið
spurt hvort ég væri
karl eða kona. Það
heSur verið spurt:
„Geturðu gert þetta?”
Kannski verður betur
hlustað þegar kona
talar.
Við Islendingar getum
sagt öðrum þjóðum
býsna margt.
Ég mun tala um
Srið.
Ég veit hve miklu er
eytt í hernaðarupp-
byggingu og ég veit
hve miklu er eytt til
að viðhalda líSrikinu.
Ég heS Sylgst tiltölu-
lega vel með. Með því
hvernig heimurinn er
samansettur, hvað er
að gerast i iðnþróun-
arríkjunum og hvað
er að gerast í þróunar-
ríkjunum.
Ég Sæ mörg erlend
vikurit. Það getur
verið gott að vera læs
á erlend tungumál.
Ég mun halda blaða-
mannaSundi eS eitt-
hvert sérstakt tileSni
er til. Það horSir
kannski ekki öll þjóð-
in á sjónvarp á rétt-
um tíma eða hlustar á
útvarp. En við erum
öll læs. Það eru ekki
allar þjóðir sem búa
við það lán.
Sá sem er læs þarS
aldrei að vera einn.
Mynd
Nú hefur nýr forsetí tekið
við embætti á íslandi og e£-
laust langar marga að vita
hvern mann Vigdís Finn-
bogadóttir heiur að geyma.
Embætti Eorseta íslands er
þess eðlis að hlustað er og
vitnað til er hann talar
opinberlega. Að sjálfsögðu
mun enginn geta að fullu
gefið rétta eða sanna mynd
af nýskipuðum forseta okk-
ar. Það væri líka heldur
grunnristur persónuleiki
sem hægt væri að afgreiða
með stuttri lýsingu í eitt
skipti fyrir öll. Engu að
siður hefur Vigdís gefið
nokkra visbendingu um
hvers er að vænta af mál-
flutningi hennar. Hún þykir
orðhög og það sem meira er,
hún hefur sitt af hverju að
segja. Og þar ræðst hún svo
sem ekki á garðinn þar sem
hann er lægstur. Hún hefur
verið órög við að fjalla um
viðkvæm efni, nefna vanda-
mál sem yf irleitt er ekki tal-
að um „spari”. Og hún fær
fólk til að hlusta. Mörgum
mun í minni, er f réttamaður
spurði Vigdísi, morguninn
eftir kosningar, hvort hún
hefði einhvern boðskap að
færa þjóðinni. „Ég hef mik-
inn boðskap . . .” sagði Vig-
dis.
Dagstund eftir strangar
heillaóskahrinur gaf Vigdís
sér tima til að spjalla við ís-
lenska blaðamenn, lokaði á
útlönd á meðan. Þessa litlu
dagstund hafði hún margt
að segja. Setningar sem
verða minnisstæðar, sumar
orðnar fleygar. Blaðamenn,
kannski örlítið feimnir (eða
segir maður ekki svoleiðis
um starfsbræður sina),
hlustuðu hugfangnir á. Nú
er hún sest á forsetastól og
þar nær hún vonandi eyrum
sem flestra. Eða finnst
ykkur ekki þessi boðskapur
allrar athygli verður?
aób.
4 Vikan 32. tbl.