Vikan - 04.12.1980, Blaðsíða 15

Framhaldssaga
s.
komin það nálægt að hún gat þekkt karl-
mannsröddina.
Það var Ríkarður. ,
Ef hún hefði bara ekki verið svo
hjálparvana í myrkrinu héma uppi í
þessu völundarhúsi ganga og herbergja!
— Ríkarður! hrópaði hún aftur en
þorði varla að vona að hann heyrði til
hennar í þetta skipti.
Kraftaverkið gerðist. Raddirnar
þögnuðu og dyr innar í ganginum voru
opnaðar. Hún flýtti sér þangað.
— Hvaðerl þú að gera hérna. Jenni-
fer? spurði Rikarður. Henni létti svo
mikið að hún hefði getað kastað sér í
fang hans — ef það hefði ekki þegar
verið upptekið! Hann hélt um konu og
hún þurfti greinilega meira á stuðningi
að halda en Jennifer.
— Hvað hefur komið fyrir? spurði
hún.
— Ég veit það ekki, svaraði
Ríkarður. — Lovisa hefur fengið tauga-
áfall. Við verðuni að hjálpa henni niður.
— Réðsl iskaldur bölvandi draugur
lika á þig? spurði Jennifer.
Lovísa nam staðar. — Nei. sagði hún
máttleysislega.
— Uni hvað ertu að tala. Jennifer?
spurði Rikarður.
— Það reyndi einhver að kyrkja mig.
sagði hún.
— Ertu aðscgja satt. spurði Rikarður
alvarlegur. — Var ráðist á þig? Reyndi
einhver að kyrkja þig?
— Ég vei't ekki hvort það var maður.
Það var ísköld og handsterk vera — það
var hryllilegt.
Ivar beið þeirra við enda gangsins og
þau þögnuðu. Hin voru fyrir neðan
stigann og litu skelkuð til þeirra.
Hópurinn gekk inn i setustofuna.
Rikarður leiddi Lovísu að hægindastól
og þegar þau höfðu öll tekið sér sæti
sagði hann ákveðinn:
Ég vil fá skýringar á þessu öllu saman!
Í fyrsta lagi — hvað var það sem hræddi
Lovísu þarna uppi. hvað var hún að gera
og hve mörg ykkar fóru upp?
— Ég hitti að minnsta kosti þrjá
þarna uppi. fyrir utan ykkur tvö! sagði
Jennifer. — Ég veit ekki hvort það voru
lifandi verur eða. . . .
— Þrjú? skaut Rikarður inn i. — Það
þýðir að þið hafið öll verið þarna uppi.
— Nei, ekki. ég. sagði Trína. — Ég
tók róandi töflu i gærkvöldi og þegar ég
geri það sef ég svo fast...
— Ég fór heldur ekki upp á lofl.
sagði Jarl Fretne.
— Ég var þar, sagði ívar. — En ég
fór liklega í vitlausa átt þvi ég sá engan.
— Jennifer, þú segist hafa niætt þrem
manneskjum. Hvar var það?
— Fyrst sá ég einhverja veru sem ég
kannaðist ekki við. Það var í stóru
ílöngu herbergi... ég gekk inn i það i
gegnum fyrstu dyrnar til vinstri á
ganginum.
— Ég veit hvar það er. það er ekki
herbergi heldur breiður hliðargangur.
Og þvi næst?
— Ég villtist inn i eitthvert herbergi
og þegar ég kom út á ganginn aftur
hljóp einhver framhjá mér í áttina að
stiganum og hvarf.
— Niðurstigann?
— Það veit ég ekki, það var svo mikill
hávaði frá vindhviðunum og það er
teppi á stiganum. Síðan var einhver hálf-
viti sem réðst á mig og hvert hann fór
hef ég ekki minnstu hugmynd um, ég
hafði nóg með að jafna mig eftir áfallið.
— Þú veist ekki hver það var?
— Nei.
ElleSu dagar i
SNJÓ
Hún hugsaði um bréfið sem hún var
með i vasanum en minntist ekki á það.
— Jæja, Lovísa, sagði Ríkarður. —
Hvað varst þú að gera þarna uppi og
hvað var það sem hræddi þig svona?
— Ég heyrði eitthvað, sagði hún
hásri röddu. — Það var einhver þarna
uppi. Ég varð forvitin og af því að ljósin
voru í lagi þorði ég að fara upp og
athuga það. Taugarnar minar Itafa ekki
verið í góðu lagi upp á síðkastið. Allt i
einu fannst mér eins og ég væri alein. . .
já. ég missti alveg stjórn á mér.
Þau reyndu að virða hana fyrir sér i
rökkrinu. Bæði Rikarður og Jennifer
höfðu á tilfinningunni að hún segði ekki
sannleikann.
Ívar var liklega sömu skoðunar því
hann tók nokkur gömul dagblöð og
kastaði þeim á arineldinn. Þau fuðruðu
upp og vörpuðu óhugnanlegum bjarma
um stóra setustofuna. Ósjálfrátt litu allir
á Lovísu. Hún leit út fyrir að vera
örmagna ogskelfd.
Jennifer sagði með skelfingartón: —
Allt sem við höfum orðið fyrir í þessu
húsi er hæði ótrúlegt og skelfilegt. En þó
okkur líði illa hérþáverndar það.okkur
þó! Við erum innandyra, það er hiti
hérna og við erum nokkuð örugg. Ég
veit að ekkert okkar hefur nefnt Svein á
nafn í dag, en hugsum við um nokkuð
annað?
— Nei, viðurkenndi Trina. — Við
sáuni hvernig. .. Börri leit út. Það er
hryllilegt að hugsa til þess að þessi ungi
myndarlegi maður skuli vera úti i
óveðrinu. Ekki síst núna þegar er orðið
dimmt.. .
— Hann er varla á lifi tengur. sagði
Jarl Fretnestuttaralega.
— Það er eitt sem ég hef verið að
vella mikið fyrir mér. sagði Ivar. —
Fyrsta kvöldið fórum við Sveinn báðir
út að leita að eldiviði. Það er gangur
milli viðargeymslunnar og skiðageymsl-
unnar. Mig minnir að ég hafi séð skiði
þar um kvöldið.
— Ertu viss um það?spurði Ríkarður
eftirvæntingarfullur.
— Nei, en ég held að ég hafi séð
skiði. en nú eru þau að minnsta kosti
horfin.
— Ef þau hafa verið þar þýðir það að
Sveinn hefur tekið þau, sagði Rikarður.
— Hvaða máli skiptir það? spurði
Trína sem var nokkuðsein aðálta sig.
— Þaðskiptir miklu máli. sagði ívar.
— Möguleikar hans til að lifa af aukast
verulega. Sveinn er góður skíðagöngu-
maður.
— Það þýðir þá lika að Sveinn er
stóra vonin okkar. er það ekki? spurði
Jarl Fretne. — Ég á við. hann segir þá
frá þvi að við sitjum föst hérna. Það
virðist enginn sakna okkar.
Það var bjartara yfir öllu núna. Það
voru nú aftur möguleikar á að gerður
yrði út leiðangur eftir þeim og Jennifer
tók eftir að mörg þeirra önduðu léttar.
— Nú skulum við fást við nærtækari
vandamál, sagði Ríkarður og stóð upp.
— Við getum ekkert gert fyrr en það
birtir meira og ég legg til að hver og
einn fari i herbergið sitt og við verðum
kyrr þar!
— Verður okkur ekki kalt? spurði
Trina. — Nú. þegar rafmagniðer farið.
— Hafið með ykkur aukaieppi! lagöi
Ríkarður til. — Ég skal athuga leiðsl
urnar gaumgæfilega á morgun.
— Viltu ekki fá róandi töflu. Lovísa?
spurði Trína. — Það er mikið gagn að
þeim þegar manni líður ekki vel.
Ekkert þeirra efaðist um að Trina
hefði haft þörf fyrir að nota tatigaróandi
pillur i hjónabandi sinu.
— Jú. takk. sagði Lovísa cftir stulta
þögn. — Þetta var vingjarnlegt boð hjá
þér.
Alltaf var hún jafnindæl og blíð.
jafnvel þó henni liði greinilega mjög illa!
Jennifer var í klipu. Hún varð að
segja Ríkarði frá bréfinu en hún gat ekki
náð athygli hans hér. — hin gæti l'arið
að gruna eitthvað. Hún vonaðist til að
nann fylgdi henni aðdyrunum.
Það gerði hann þó ekki.
Það síðasta sem hann sagði var: -
Læsið þið dyrunum að herbergjum
ykkar — þetta á við unt alla!
Það var napur kuldi i herberginu
Iregar Jcnnifer vaknaði; skammarlega
scint. Klrkkan var yfir eitt og slormur
inn var ja.nmikill og fyrr. Hún flýtti scr
aðklæðasi, tgfarafrant.
Það skíðk.gaði í arninum i setu
stofunni og la ði frá honum góðan hita.
Það var engin.i |iar inni. Hún heyrði i
Trinu og Lovísu 'ramini í cldhúsi og hún
fékk samviskubit vfir því hvað hún var
ntorgunsvæf.
Ilún fór fram í el.'hús.
— Það er liklcga komið að iiiér að
hjálpa til í eldhúsinu.; igði hún.
— Taktu þvi rólega. sagði Trína. —
Viðerum rétt nýkontnai á fælur. F.gátti
erfitt með að sofna i nótt vo ég vaknaði
ekki fyrr en utn lólfleytið.
— Hvareru hinir?spurði lennifer.
— Rikarður er uppi á annarri hæð og
ívar er að atliuga hvað valdi rafmagns
leysinu. Fretne er úti að leita aðeldiviði
49. tbl. Vikan 15