Vikan - 04.12.1980, Qupperneq 75

Hann kom í áttina til mín og
sPurði strax:
>,Er þetta ekki Ruth? Er allt í
•agi meðhana?”
, „Jú, þetta er Ruth,” svaraði
og lét litlu veruna niður.
^ún tók strax þétt um hönd
wína.
„Henni er bara kalt, ekki
annað. — Hvað skeði hér?”
sagði ég fljótt en lágt.
Lögreglumaðurinn svaraði
ekki en kallaði til félaga sinna:
„Látið strákana vita að það
Purfi ekki að leita hennar, hún
er hér.” Síðan leit hann á mig
°g spurði:
„Getið þér annast hana?
Þekkið þér hana vel? Hvar var
hún?”
Hann beið ekki eftir svari en
hljóp að húsinu, þaðan
heyrðust læti, einhver veitti
mótþróa.
,,Ég hef ekkert gert, það er
hann, ekki ég,” sagði drukkin
rödd. Ég varð hrædd. Ákvað
að forða Ruth undan þessu.
Hún var farin að hágráta. Við
fórum upp í herbergið mitt.
Ég lét hana setjast í stól, lagði
teppi yfir hana og bað hana að
bíða smástund, ég ætlaði að
tala við mennina.
Það var verið að setja tvo
handjárnaða menn inn í
lögreglubílinn. Ég gekk að
þeim lögreglumanni sem ég
hafði áður talað við.
,,Hvað var að gerast hér?”
spurði ég.
,,Faðir Ruthar og félagar
voru með gleðskap sem fylgdi
hávaði. Frúin á hæðinni
hringdi í okkur og vildi fá
svefnfrið. Móðir Ruthar hafði
reynt að þagga niður í
félögunum en fékk högg vegna
„afskiptaseminnar”. Við
sendum hana upp á Borgar-
spítala af því að hún er barns-
hafandi, en vonandi er þetta
ekkert alvarlegt. Hvernig er
það, eruð þér vinkona fjöl-
skyldunnar eða . . .??’
,,Nei, ég bý hér í risinu og
þekki þau ekkert. Ruth fann ég
grátandi niðri við Tjörn, en ég
get hugsað um hana í nótt.
,,Það er gott. Hafið þér
síma?”
„Já.”
„Getið þér hringt á spítalann
og beðið fyrir skilaboð til
móður Ruthar?” sagði
lögreglumaðurinn með spurn í
augum.
„Já,” svaraði ég hálfhissa,
þessu hafði ég aldrei lent í
áður.
„Verið þér sælar og þakka
yður aðstoðina. Góða nótt.”
Lögreglumaðurinn gekk að
bílnum sem ók síðan á brott.
Ég fór upp til mín. Litla veran
49. tbl. Vikan 75