Vikan - 28.05.1981, Blaðsíða 39

Framhaldssaga
STÚLKAN
FRÁ
MADAGASKAR
kvöldið var eyðilagt. Hún gat ekki
dansað, skemmt sér og verið eðlileg
eftir þetta. Meira þurfti ekki til að það
litla hugrekki sem hún hafði dregið
saman hyrfi að nýju út í veður og vind.
Höllu tókst að draga hana með sér á
tvær nemendasamkomur í viðbót en
Vanja fórnaði nær öllum tíma sínum til
undirbúnings fyrir prófið. Launin komu
líka glöggt í ljós nokkru síðar því að hún
náði ágætu prófi.
Þungu fargi var nú létt af þeim
hjónum, Ellen og Áka. Þessu erfiða
tímabili Vönju var væntanlega að fullu
lokið.
Á sólheitum, lognværum sumardegi,
rúmum mánuði seinna, kom Þorbjörn
blístrandi niður Gömlugötu. Hann var
með hendur i vösum og uppbrettar
skyrtuermar og horfði hrifinn út til
fjarðarins sem glampaði spegilsléttur í
logninu. Fjölmarga skemmtibáta með
hvítum seglum bar við bláan hafflötinn
og nú sást ekki að þeir hreyfðust á
þessum lygna, unaðslega degi. Það var
sem öll veröldin hefði numið staðar og
gæti ekki dregið andann í þessum mikla,
óvænta hita.
Hugsa sér ef hann hefði átt svona bát!
Hugsa sér ef hann hefði getað verið
þarna út frá, getað næstum sameinast
bláum himni og bláu hafi, langt utan
áhrifasvæðis símasandi mæðra, já,
næstum því eins og í öðrum heimshluta.
Faðir hans hafði eitt sinn minnst á að
hann gæti vel hugsað sér að kaupa
svona bát en þá hafði móðir hans alveg
tapað sér. Þá gerði hún víst ráð fyrir að
hún hefði ekki lengur nein tök á honum.
Þorbjörn hætti að blístra um stund og
andvarpaði. En svo byrjaði hann brátt
á ný. Það þurfti, þrátt fyrir allt, meira til
að hefta hans léttu lund. Nú átti hann
innan skamms að gegna herþjónustu,
leysa af hendi þá skyldukvöð norskra
pilta. Þá hefði hann þó frið fyrir mali
móður sinnar þann tíma. Það voru alls
staðar ljósgeislar á leið hans.
En hvað átti hann eiginlega að gera
þessar vikur sem eftir voru? Hann sá
eftir að hafa lofað mömmu sinni því að
fara ekki í vinnu. Hún hafði ekki getað
hugsað sér að hann gerði það því að þá
gæti hann ekki hjálpað henni. Og svo
hafði hann þá eins og venjulega látið
^ undan þegar hún fór að gráta og góla, en
það var ætíð hennar áhrifaríkasta úr-
ræði. Kvenfólk — og tár kvenna ... var
nokkuð verra til í heiminum? Þær voru
allar eins, eigingjarnar og taugaveikl-
aðar. Það var gott að hann var ekki með
neinni sérstakri stelpu núna. Hann var i
rauninni þreyttur og leiður á þeim öll-
um. Nei, hann hefði þurft að eiga bát.
Hann starði með eftirvæntingu út á
fjörðinn.
Allt í einu var hann kominn á móts
við garðshlið Vasstadshjónanna. Af
gömlum vana leit hann inn í garðinn og
sá þá að Vanja hafði komið sér þar fyrir
i ruggustól í skugga og var að lesa i
bók. Furðulegt að hún skyldi ekki heldur
kjósa að sitja í sólskininu. Aðrar stelpur
kepptust yfirleitt við að reyna að verða
sem brúnastar. Hann leit til baka og hélt
í áttina að sínu eigin hliði. Það var engin
sérstök ástæða til að nema staðar, spjalla
við hana um stund og trufla hana við
lesturinn. Ef hann ætti að vera fyllilega
hreinskilinn við sjálfan sig hafði hann
ekki heldur neitt sérstakt til að ræða um
við hana. En nú varð honum allt í einu
hugsað til þess hve hún hafði fjarlægst
hann mikið. Hann hafði aldrei átt í
neinum erfiðleikum með að tala við
hinar stelpumar en Vanja var orðin svo
ótrúlega fjarlæg, kuldaleg og furðuleg
miðað við það sem áður var, alltaf svo
þögul og feimnisleg. Af þeim ástæðum
gat hann þá ekki heldur komið fram við
hana eins og fyrr. Strákarnir höfðu lika
tekið upp á að kalla hana ísspöngina eða
ungfrú Isspöng. Furðulegt að Vanja
skyldi breytast svona mikið! Hún sem
hafði verið svo glöð og kát, með glitr-
andi augu og alltaf í góðu skapi. Hann
minntist með gleði þeirra tíma þegar þau
léku sér saman hér í garðinum og fóru í
ævintýraferðirnar löngu og skemmti-
legu. Og hvað hann hafði þá dáðst mikið
að henni, jafnvel öfundað hana. Hann
brosti þegar hann hugsaði til þessara
hamingjustunda sem nú hópuðust að
honum hver af annarri. Vanja sem alltaf
hafði verið fallegasta og besta stelpan í
bekknum, duglegust af öllum í dansskól-
anum og ýmsu öðru, Vanja sem alltaf
var broshýr og glöð. Hvað gat það eigin-
lega verið sem hafði breytt henni svona?
Furðulegt að hann skyldi ekki hafa
hugsað um þetta fyrr. Það var eins og
hún hefði horfið úr lifi hans eins og
mynd í draumi. Hann vissi ekki einu
sinni hvenær það hafði gerst. En eftir
það hafði hann aðeins litið á hana sem
leiðinlega stelpu sem kom honum alls
ekkert við. Hann minntist að vísu veisl-
unnar hjá Leifi þegar hann hafði veitt
henni athygli í dansinum og hún brosti
blíðlega til hans eins og hún hafði gert
svo oft fyrr. Þá varð hann skyndilega
snortinn einhverri annarlegri, ókunnri
kennd og fannst um leið sem hann hefði
týnt einhverju. En þetta stóð yfir aðeins
örskamma stund og var svo horfið á ný.
Hann var Staddur við útidyrnar og að
því kominn að ganga inn fyrir þegar
honum datt skyndilega nokkuð í hug.
Vanja! Já, því ekki það? Hvers vegna
ekki? Það gat ekki orðið leiðinlegra en
að húka einn heima. Hann gæti spurt
hana hvort hún vildi ekki verða sam-
ferða og fá sér sundsprett. Það væri
áreiðanlega ekkert skrítið við það?
Hann gekk hægt og hikandi spölkorn
til baka, tók hendurnar úr buxnavösun-
um og hljóp upp fyrstu bröttu brekkuna.
Þegar hann var kominn svo hátt að
hann mundi bráðlega sjást gekk hann
aftur rólega. Að lokum var hann alveg
kominn að girðingunni. Ruggustóll
Vönju var aðeins fáa metra fyrir innan
en hann hikaði ofurlitla stund áður en
hann ávarpaði hana. Hún hafði ekki enn
veitt honum athygli. Bókin sem hún var
að lesa var vafalaust mjög spennandi.
Hann virti hana fyrir sér stundarkorn.
Það var harla litið yfirlæti og sjálfsör-
yggi sem birtist í þeirri persónu sem
þarna var samanhnipruð. Hún leit nán-
ast út eins og hrætt og óhamingjusamt
barn. Eitthvert furðulegt sambland af
meðaumkun og verndarþrá kom fram í
huga hans. En það væri heimskulegt að
hugsa þannig. Þegar hún stæði á fætur
mundi hún áreiðanlega vera sama kalda
og fjarlæga persónan og hún hafði alltaf
verið þessi síðustu ár.
„Vanja!”
Hann mælti víst nafn hennar nokkru
hærra og hrjúfara en hann hafði ætlað
og áhrifin urðu svo sterk að hann gat
ekki varist hlátri. Hún hrökk saman af
hræðslu, bókin féll niður í grasið og um
stund mátti helst ætla að hún hefði séð
draug. Þegar svo virtist sem hún hefði
náð sér eftir fyrstu hræðsluna var líkt og
hún lokaði sig inni í einhverri skel eða
skurn og hún var harla lítið aðlaðandi
þegar hún svaraði:
„Var það eitthvað sérstakt sem þú
vildir mér?” Hún sat áfram í stólnum.
Þorbirni bjó ekki lengur hlátur í huga.
Hann var nánast ergilegur. Hvað hafði
hann eiginlega brotið af sér? Hann
ætlaði að reyna að láta sér detta í hug
einhverja góða afsökun fyrir því hvers
vegna hann kallaði á hana en það var
sem heilabú hans væri alveg þurrausið
öllum góðum hugmyndum.
„Mér datt í hug hvort þú vildir ekki
koma niður eftir með mér og fá þér
sundsprett?” Hann sagði þetta víst
Viltu byggja
sumarhús eða einbýl-
ishús í sumar?
Húseiningaverksmiðjan SAMTAK HF á Selfossi fram-
leiðir margar gerðir einbýlishúsa úr völdum viðar-
tegundum. Húsin em 80-160 fermetrar.
Auðflytjanlegthvert á landsem er.
Höfum einnig hafið framleiðslu á mjög vönduðum
sumarhúsum með bandsagaðri standandi klæðningu,
loft og veggir eru klædd grenipanel.
Geríö verðsamanburð
áður en kaupin erugerð
Sýningarhús á staðnum
KVÖLD- OG HELGARSÍMI:
99-1779
SÍMI: 99-2333
AUSTURVEGI 38
800 SELFOSSI
U. tw. Vlkaa M