Vikan - 28.05.1981, Blaðsíða 46

Höfundur: Mervyn Jones
Um þetta hafði hana alltaf dreymt — milli-
veginn milli ástarævintýra og hjúskapar —
hvers vegna var hún ekki ánægð?
Ibúðin var allt öðruvísi en íbúðin sem
Eileen hafði búið i síðustu þrjú árin.
Hún var í fjölbýlishúsi og sennilega
byggð þegar einstaklingsíbúðir voru
nýjung. Það var lyfta jmrna og það
ískraði í henni þegar hún nam staðar á
fimmtu hæð.
Eileen var vön að búa í húsi — heima
í smábæ i Devon, seinna sem nemandi í
Bristol og síðar í London — hún hafði
að vísu lagt lítið af mörkum en þarna
hafði hún átt heima. Henni fannst hún
alls ekki eiga heima í þessari stóru blokk.
Fjölbýlishúsið tilheyrði ekki henni né
hún því.
Hún þekkti ekki frekar fólkið í lyft-
unni en fólkið sem hún hitti i lestinni.
Stundum rakst hún á húsvörðinn og
vissi um leið að hún hafði komið þangað
undirbúningslaust og átti alls ekki heima
þar. Það eina sem hún vissi var að hún
bjó þarna meðColin.
Henni fannst íbúðin óskemmtilega
staðsett í húsinu, forstofan var dimm og
bauð engan velkominn. Á hægri hönd
var stór setustofa, sem aldrei varð
viðkunnanleg, annað svefnherbergi, sem
Colin notaði sem vinnustofu, svefn-
herbergið þeirra, eldhúsið og geymsla.
Þetta minnti helst á perlur á bandi.
Eileen fannst þetta óheimilislegt eins
og gangarnir væru á hóteli eða skrif-
stofubyggingu, jafnvel í fangelsi. Ibúðin
sneri út að lokuðum görðum og út um
gluggana sá maður aðeins inn í aðrar
íbúðir.
Colin var einstaklega kærulaus. Hann
kærði sig kollóttan og sagði bara: „Það
er gott að vera hér. Ég hef allt sem ég
þarfnast.” Hún sagði við sjálfa sig að
þetta skipti engu máli. Henni liði vel hér.
Stundum braut hún heilann um hvort
henni liði raunverulega vel þarna. Það
var þá henni sjálfri aðkenna.
Hún fór til London ákveðin í að búa
hjá karlmanni. Hún fékk sér tveggja
herbergja íbúð en bauð engri vinstúlku
sinni að búa hjá sér. Hún bjóst við því
að fyrr eða síðar fengi hún karlmanns-
heimsóknir og kannski kæmist hún í
sambúð.
Eileen fannst þetta ágætis brú milli
hjónabands — sem eyðileggur allt sjálf-
stæði — og ástarfunda — sem eru
óöruggir og ófullnægjandi. Nokkrir
ástarfundir sannfærðu hana.
Færi annað þeirra á námskeið eða
fund gátu þau ekki sofið saman. Eileen
fannst þetta heimskulegt. Það þeirra
sem færi heim til hins hlyti að vanta föt
til skiptanna eða rakblað og sápu.
Það hafði samt enginn boðið Eileen
upp á sambúð í þrjú ár, því að hún var
ein af þessum sætu stelpum sem enginn
hrífst yfirmáta af, svo að hún spurði
sjálfa sig hvað eftir annað: „Er hann
hrifinn af mér?”
Stundum þótti henni að lífið hefði
verið mun auðveldara ef hún hefði verið
forljót. Sumir sem hún hreifst af litu
ekki við henni en samt var hún nægilega
sæt og vel gefin til að líta ekki við þeim
mönnum sem hún laðaðist ekki að eða
þeim sem hugsuðu allt öðruvísi en hún.
Hún taldi í Bristol að þetta leystist allt í
London, en svo var ekki.
Hún varð hrifin af Colin um leið og
hún sá hann. Hann var svo ákveðinn.
Hann bauð henni í leikhúsið og kom við
mjöðmina á henni um leið og þau settust
og sagði: „Eigum við ekki að koma heim
til mín á eftir?” Henni fannst hann mjög
aðlaðandi og hún var þakklát fyrir það
að hann sleppti henni við öll óþægindi.
Þau fóru alltaf heim til hans —
kannski vegna þess að honum fannst
hann eiga að bjóða upp á glas (hann átti
alltaf nóg úrval drykkja), kannski vegna
þess að hann grunaði að rúmið hennar
og íbúðin væru lítil, kannski vegna þess
að þá hafði hann ráðin.
Hún fór á fætur fimmtu nóttina
þeirra þar og sagðist þurfa að sækja
bækur, áður en hún færi í vinnuna, en
honum varð ekki orðavant því að hann
sagði að vörmu spori: „Það er best að
þú komir og búir hér.” Það lá við að
þakklætið og hrifningin bæru hana ofur-
liði.
Henni fannst einhvern veginn að hús-
vörðurinn væri ekki hrifinn af svona
framkomu en það skipti litlu máli. Hún
hafði sagt foreldrum sínum allt af létta í
einni af heimsóknum þeirra til London;
þau höfðu hitt Colin og litist vel á hann.
Hún hafði líka verið sannfærð um það
fyrirfram því að hann var heiðursmaður
og alltaf kurteis.
Sennilega létu þau sér þetta lynda eins
og eitthvað slæmt sem ekki varð hjá
komist en Eileen tók eftir því að móðir
hennar minntist alltaf bestu vinkonu
hennar, Rosemary, sem hafði gifst
tvítug.
Colin var heimsmaður — sumpart
vegna þess að hann var innfæddur
Lundúnabúi, sumpart vegna starfsins.
Hann vann á fasteignaskrifstofu i West
End. Eileen var viss um að hann stæði
sig vel, þó að hann gortaði aldrei. t
vinnuherberginu heima var hann með
skjalaskápa og síma og yfirleitt var hann
einhvern hluta kvöldsins þar inni að
vinna.
Eileen vissi aldrei með vissu hvort
hann fékk aukaborgun fyrir eftir-
vinnuna eða hvort hann vann sjálfstætt
heima. Hann vann að minnsta kosti
fyrir meira en venjulegum launum því
að stundum þegar hún kvartaði yfir
eyðslusemi hans sagði hann róandi:
„Mér gekk svo vel þennan mánuðinn.”
Colin vildi, jafnvel þurfti að lifa góðu
lífi. Hann gekk í klæðskerasaumuðum
fötum, drakk vín með matnum, sat á
besta stað i leikhúsum, tók alltaf leigu-
bil. íbúðin var líka dýr. Enginn fyrri
vina hennar í London — tveir kennarar,
félagsfræðingur, óbóleikari og blaða-
maður — hafði verfð jafnefnaður, og
henni varð stundum um og ó.
Elskaði hún Colin? Elskaði Colin
hana? Oft komu þessar tvær spurningar
upp í huga hennar þó að hún reyndi að
hugga sig við að þau hefðu það gott
saman. Hún var nær sannfærð um að
hún hefði aldrei verið ástfangin áður.
Þess vegna var það einhvern veginn
nauðsynlegt að hún væri ástfangin af
Colin. Það sló út um hana köldum svita
við tilhugsunina um að missa hann, og
væri það ekki ást, hvað var það þá?
Hún komst loks að þeirri niðurstöðu
að Colin elskaði hana líka. Maður eins
og Colin hafði stúlku á hverjum fingri
svo að hann þurfti ekki að halda áfram
að búa með henni eða réttara sagt leyfa
henni að búa hjá sér. Hann vildi gjarnan
eyða hverju kvöldi með henni svo að
hún hálfskammaðist sín ef hún fór á
fyrirlestur.
Hann var aldrei meira en kurteis og
elskulegur við hinar stúlkurnar ef þau
fóru saman í boð. Hann virtist njóta þess
að vera með henni. Hann gat auðveld-
lega náð sér í fallegri stúlkur, skemmti-
legri stúlkur, girnilegri stúlkur, en hann
virtist ánægður með hana, ást var eina
skýringin.
Eftir nokkra mánuði varð Eileen vör
við andstæður í skapgerð hans. Hann
var alltaf viss um hvað hann vildi en
hann þráði það ekki sérlega heitt. Það
hafði lítil áhrif á hann ef ekki fengust
miðar á eitthvert leikrit sem hann
langaði til að sjá.
Þá varð henni hugsað til orða hans,
sem höfðu vakið gleði í huga hennar
forðum, eins og: „Viltu koma með mér í
leikhúsið?” „Eigum við að fara heim til
mín á eftir?” og „Ég held að þú ættir að
flytja hingað.” Henni virtist nú sem
þessi orð hefðu verið töluð í stundar-
hrifningu. Henni fannst einnig að
honum hefði verið næstum sama ef hún
hefði bara svarað neitandi.
Hún fór að leggja eyrun við tali
Colins. Allt benti til þess að hann væri
umburðarlyndur og hálfánægjulega
leiður á öllu.
Ný mynd af honum skapaðist í huga
hennar — mynd af kurteisum og góð-
lyndum manni sem tók hlutunum eins
og þeir voru; það sást á kæruleysi hans
yfir íbúðinni og vinnunni.
Þess vegna var honum sama þó að
hún væri ekkert glæsikvendi. Hann
hafði tekið hana upp á sína arma og
hann stóð við sinn hluta samningsins.
46 Vikan 22. tbl.