Vikan - 17.03.1983, Qupperneq 41

FRAMHALDSSAGA
spilarann og settist síðan í hinn
stólinn og horfði spyrjandi á hana.
Síðan sagði hann án þess að þurfa
að hækka röddina: „Þér er vel-
komið að vera hér, það er pláss
fyrir okkur bæði. Smokey hefur
ekkert á móti því og ég held ekki
að ég hrjóti. Gerir þú það?”
„Eg hef ekki hugmynd um
það.” Röddin var óörugg. „Það er
ekki svo auðvelt að liggja á hleri
gagnvart sjálfum sér.”
„Eg er reiðubúinn að fella um
það hlutlausan dóm.”
„Ertu aö bjóða mér að búa meö
þér, Adrian?”
„Eins lengi og þurfa þykir. Ef
þér líst á hugmyndina. Hvað
finnstþér?”
„Meðvissum skilyrðum?”
Hann kinkaði kolli. „Vissulega
eru skilyröi.”
Hún horfði á arinhilluna. A
henni stóð óinnrömmuð litmynd af
Smokey, tekin með flassi innan-
dyra. Hvítu deplamir á fótunum
voru áberandi gegn dökkum
bakgrunninum.
„Það er að segja eitt skilyrði.
Aö þú byrjir á því sem ég hef þeg-
ar stungið upp á tvisvar.”
Eftir andartaksþögn hló hún og
strauk sér gegnum hárið. „Eg ætl-
aði að gera það í hádeginu.”
„En þú gerðir þaö ekki. Þú fórst
út og lentir í steinkastinu.”
„Nú, ég er þá einni reynslunni
ríkari til að skrifa um. Helduröu
virkilega að þetta sé gott ráð? ”
„Trúðu mér, elskan,” sagði
hann alvarlegur, „það jafnast
ekkert á við það. Rithöfundar eru
lukkunnar pamfílar.”
„Og það kemur sér vel fyrir
þig?”
„Gæti vel verið. Og hvað sem
ööru líður gæti það komið sér vel
fyrir lögregluna.”
„Þá geri ég þaö. Eg byrja í
kvöld.”
„Heima hjá þér eða mér?”
Hún brölti upp úr armstólnum.
„Ef þú kennir mér á eldhúsið skal
ég hafa allt tilbúið með morgun-
matnum.”
Þau borðuðu í dagstofunni með
diskana á hnjánum. Adrian hafði
opnað dós með nautatungu og búið
til salat samkvæmt eigin uppskrift,
dularfulla en ekki bragövonda
blöndu af hvítkáli, þurrkuðum
ávöxtum og kartöflum í
mayonaise. Þau hlustuöu á klið-
mjúka tónlistina meðan þau borð-
uðu. I horninu hinum megin við
gluggann var sjónvarp. Adrian
gerði sig ekki líklegan til að
kveikja á því. Lindy hafði grun um
aö það væri bilaö. Þvert yfir vegg-
inn fyrir ofan gluggann var risa-
stór, fornfálegur gardínukappi.
Öðru hvoru horföust þau í augu.
Tillitið var rólegt og vandræða-
laust. Bæði virtust þau fylgja
ákveöinni braut sem lögö haföi
verið fyrir þau meö margra mán-
aöa fyrirvara. Smokey sat á
lágum kolli og horfði einarðlega á
þau til skiptis, stundum áhyggju-
full en oftast móðurlega malandi.
Þess á milli brýndi hún klærnar á
slitnum leðurkollinum.
Lindy krafðist þess að fá að þvo
upp. Þegar hún kom aftur úr eld-
húsinu, þar sem hún hafði gert út-
tekt á hinum ýmsu áhöldum og
fyrirkomulagi, var Adrian að
leggja bunka af vélritunarpappír
við hliðina á ritvélinni sem hann
haföi komið fyrir undir gluggan-
um á borði sem leggja mátti sam-
an. Hann leit glettnislega á hana.
„Nú er tækifærið til aö bæta úr
vanrækslusyndunum, elskan.”
„Hvernig á ég að byrja?” spuröi
hún.
„Imyndaöu þér að þú sért að
skrifa einhverjum bréf og lýsir því
sem komið hefur fyrir þig að und-
anförnu. Fljótlega kemst skriður
á frásögnina. Vittu til.” Hann sá
efasemdirnar í svip hennar og
bætti við: „Eöa skrifa hjá þér
nokkra punkta og ganga svo út frá
þeim.”
„Kannski er það auöveldara.”
„Síðan getum við hreinskrifað
það seinna. Meðan þú ert að kom-
ast af stað meö þetta ætla ég að
skreppa burt í svo sem klukku-
tíma. Eg á ákveðið erindi, við-
skipta- og félagsmálalegs eðlis,
sem ég er staöráðinn í að hespa af.
Það er í íbúðarblokk. . .”
„Adrian, þú þarft ekki...” Hún
sneri sér. við í stólnum sem hann
hafði sett fyrir hana.
„Auðvitað þarf ég ekki. En ég
get fullvissað þig um að smárann-
sóknarleiðangur og persónulegt
samband mundi veita mér stór-
kostlega útrás.” Hann sneri sér aö
dyrunum. „Farðu að vélrita, elsk-
an. Smeygðu inn einni og einni
setningu um Smokey, hún ætlast
til þess. Eg reyni að vera ekki of
lengi.”
I nærri tuttugu mínútur starði
Lindy á ritvélina, algerlega tóm í
höfðinu. Þetta hafði ekki komið
fyrir hana síðan á skólaárunum
þegar hún átti að skrifa ritgerðina
um „Hvaöa þýðingu hefur Shake-
speare fyrir mig?”Hún fylltist ör-
væntingu og hamraði niður eina
eöa tvær setningar.
Þetta hafa verið hryllilegar
tvær vikur. Það byrjaði svo
lævíslega og alltaf síðan. . .
Aftur leið tíminn og hún sat
bara og starði á orðin. Henni var
ljóst aö hægt mundi vera að bæta
við setninguna. Hvert var þá
vandamáliö? Hún leit á Smokey.
„Eg er eins og fálmandi hálfviti,”
tilkynnti hún. Kötturinn þvoöi
vandlega á sér aðra framlöppina.
Og allt í einu var Lindy farin að
vélrita aftur.
Þegar dyrnar opnuðust aftur
horfði hún spyrjandi yfir
pappírinn. „Ertu búinn að fara
fram og til baka svona fljótt? ”
Adrian var svolítið móðgaður.
„Eg er búinn að vera burtu í hálf-
an annan tíma. Ef þú hefur ekki
tekið eftir því þá er farið að
skyggja. „Hann kveikti ljósin,
gekk yfir aö glugganum og dró
gardínurnar fyrir. „Hvernig gekk
þér?”
Framhald í næsta blaði.
L3
3EDRUSHÚSGÖGN
SEDRVJSHy§®9^
Hornsófi i siónvarpskrók eba stofu. Fast StoU^ebóau^ eðalágumbbkunt.
! stasröum. Pægiiegir fyru f°ta Sótasetunebhaum^_-----
ýmsum í
veika.
v\ð tökum
Athugtð . JJ,, upp j nv
notub hús9°9n tU
ve,»eMa««»'“Ss6’aSe"
s,„i,elíaW“Wi",' solu » aa"n'
Höfum einnrg
gjörnu verbi.
Sendurn i
póst-
kröfu.
SEDRUSHUSGÓGN, Súðavogi 32, s. 84047.
II. tbl. Vikan 41