Vikan


Vikan - 05.01.1984, Blaðsíða 19

Vikan - 05.01.1984, Blaðsíða 19
Bay exinni sinni og skildi búkinn eftir: Fann hana svo vinnumaður nokkur/og lét út spyrjast atburð- inn./ Mælti: hérna liggur kven- mannsskrokkur/ en höfuöið ég hvergi finn. Lem Prentiss, eigandi bankans, var hræddur um aö Rewt myndi fæla fólk frá bankanum. Því flýtti hann sér út og rétti vísnasöng- varanum dollaraseðil og bað hann að hypja sig. Þá hraðaöi Rewt sér aö vefnaðarvöruverslun Pevelles. Þar er séð fyrir þörfum manna og hrossa. Þangað kom hann meö annan söng í hjarta sér, eitt eða tvö erindi um til dæmis limlesta elskendur eöa slys viö þreskingar. Það nægði og Ralph Pevelle kom hlaupandi út og þrýsti tveimur peningum í lófa karlsins. „Kærar þakkir, hr. Pevelle.” „Snargeggjaða gamla fíflið þitt! Ef þú vogar þér að koma hingað aftur skal ég berja þig í klessu.” Frá búðinni hans Pevelles var ekki langur gangur að Matstofu Cosmos. Nick Cosmos var ekki beinlínis yfir sig glaður við komu hans. „Þú skalt fá að syngja þitt síðasta, bölvaður!” öskraði hann. Og Rewt söng. Hann tók fyrir ákveðinn hluta af efnisskrá sinni og í um það bil klukkutíma var þröngvaö upp á bæjarbúa hugleið- ingum um frægustu járnbrautar- slys veraldar, bæklaöa farþega af völdum vagnhlassins, föðurlaus ungbörn, mannfjölda kraminn undir flutningavögnum. Fólkið í Loudon Falls fann að löngunin til aö borða úti minnkaði snarlega. Aö lokum borgaði Niek karlinum lausnargjaldiö, sagði honum að hann væri óþolandi plága og spurði af hverju hann settist ekki að einhvers staðar annars staðar, til dæmis í Ástralíu. Hann sagöi Rewt að hann hlyti aö vera ættaður frá mykjuhaug. Við það brosti Rewt örlítiö eins og hann væri því hreint ekki ósammála. Síðla dags hafði karlinn kúgað út nægilegt fé til þess að geta skroppiö í vínbúðina. Hann tæmdi þá þennan eina vasa sem eftir var á fötunum hans af krumpuöum seölum og smámynt. „Þrjár flösk- ur af brennivíni, takk fyrir,” sagði hann við Art Morang. Stundum bað hann líka um nokkra poka af kartöfluflögum og dálítið af þurrkuðu kjöti um leið (Rewt karl- inn gerði öll sín innkaup í vínbúð- inni). Síðan tók hann feng sinn og hélt í uppáhaldsbæli sitt undir járnbrautarbrúnni. Hann hélt því fram að ekkert léti eins róandi í eyrum og skröltið í lest yfir höfð- inu. Loudon Falls var almennilegur staöur og reyndi því að láta gamla manninn njóta þess að einhverju leyti. Frú Andy Ames, kona út- fararstjórans, leyfði Rewt að nota baðherbergið hjá sér í þeirri veiku von að hann kynni að notfæra sér á skrokkinn á sér eitthvaö af því sem þar var að finna. Hann gerði það ekki, vildi það ekki. En þegar kalt var um nætur skreiö hann þar inn, hnipraöi sig saman í tómu baökerinu og sötraði eitthvert glundur. Hann söng hástöfum um fræg sjóslys og vakti allt heimilis- fólkið með vængjuðum hugsunum drukknandi sjómanna. Og þar sem The Lord of Baltimore sökk með allri áhöfn innanborðs var Rewt vísað á dyr. Seinna sagði frú Ames að karlinn gæti skiliö eftir sig hring í baðkerinu án þess að fara í bað. Næst var komiö að séra Paul Ashley, manni sem lét góð málefni til sín taka, ferðalög fyrir farlama, kökubasara, varöveislu sögufrægra muna. Prestinum fannst Rewt sjálfur eins konar sögufrægur gripur. Hann minnti á vissan hátt á liöna tíö. Það þurfti að styrkja gamla kvæðamanninn eins og hrörlegt hús frá nýlendu- tímanum. Og teboð hjá honum og prestfrúnni (ákvað presturinn) yrði sú stoð sem til þyrfti. Að kynna áður óþekktar siðvenjur fyrir karlinum. Te og smákökur í staðinn fyrir ódýrt vín. Kristilegt samneyti á heimilinu. „Guð hjálpi okkur! ” hrópaöi frú Ashley. En jafnvel með guðshjálp gat teboð fyrir Rewt ekki heppnast. Karlinn gekk inn í húsið og hallaði ískyggilega á stjórnborða. Fötin hans lyktuðu af hinum ýmsu úr- gangsefnum mannslíkamans. „Setjist niður, hr. Chaney, gjörið svo vel að setjast,” sagöi frú Ashley í vandræðum sínum til þess að karlinn (hann leit út eins og fótur sem færöur hefur veriö í öfugan skó) hætti að draga skíta- tauma yfir persneska gólfteppið hennar. Rewt tyllti sér á legubekk sem virtist hörfa undan honum. Skítug höndin á karlinum hrifsaði smáköku. Kakan molnaði í duft. Þaö varö löng þögn — í fyrstu. Síðan sagði Rewt: „Það var nokk- uð sem mig langaði aö spyrja prestinn. . . ” Séra Ashley beygði sig fram. Hann fann að í loftinu lá trúarleg spurn. „Hvenær áttu hinir hógværu að fá út arfinn sinn svokallaöa? Er til sérstakt himnaríki fyrir veiði- hunda?” Presturinn brosti. Hann gat afgreitt svona spurningar blindandi meö vinstri hendi. „. . . mér var aö detta í hug hvurt þú værir eitthvað skyldur honum Jeb Ashley ? ” Séra Ashley hristi höfuöið. „Gamall kunningi minn, hann Jeb. Bjó niðri hjá Jonesport. Besti dádýraveiðimaður sem ég hef kynnst. Hljóp uppi dýrin og lagði til þeirra með hnífi. Hélt í viö þau á fyrsta sprettinum, hélt lengur út en þau. Við kölluðum hann Ashley sprettlegg. Ertu viss um að þú sért ekkert skyldur honum? ” Aftur hristi presturinn höfuðið. „Gjörðu svo vel að rétta mér aöra smáköku, Dolly,” sagði hann við konu sína. „Þaö var eins gott. Það fór illa fyrir honum, aumingja sprettlegg. Fyrir tveimur árum fór hann út að ganga með annan veiðihundinn sinn. Stórhríðarveður. Hann var með járnkeðju bundna um sig miðjan til þess að hundurinn slyppi ekki frá honum. Og veistu hvað? Það spurðist ekkert til þeirra fyrr en um voriö. Þá fundu þeir hundinn bundinn viö beina- hrúgu. Jarðneskar leifar hús- bónda síns. Leit út fyrir að hundurinn hefði haldið í sér líftór- unni yfir veturinn með því að éta líkJebs. . . ” Presturinn hóstaði. „Þetta var allt í blöðunum,” bætti Rewt við. Svo leit hann for- viöa á prestinn. „Skrýtið að guðs- maðurinn, máttarstólpi mannfé- lagsins, skuli ekki frétta svona nokkuð.” „Ég efast ekki um það, hr. Chaney,” sagði prestfrúin þá. „Þaö er ekkert nema ofbeldi og sori í dagblöðunum nú á tímum. Ef ég ætti börn myndi ég halda blöðunum frá þeim. . . klám og of- beldi. . . jarðskjálftar og ég veit ekki hvað. Maöur fer aö hugsa um hvort við séum ekki öll villimenn inn við beinið. . . ” Þannig hélt hún áfram góða stund. Loks sneri Rewt sér að prestinum og sagði. „Þaö er meiri kjaftur á konunni en rassgat ágæs.” Presthjónin buðu kvæðamann- inum aldrei aftur heim. Þau sögðu að sál hans væri þegar glötuð. Hún vildi frekar velta sér í skít og svaði en dvelja í upphæðum. Frú Ashley varaði félaga sína í garð- yrkjuklúbbnum stranglega við aö bjóða Rewt nokkurn tíma heim. í heila viku hafði hún skrúbbaö og úðað og loftað út og enn hafði hún ekki getaö losnað við hræðilegan óþefinn af karlinum. Það var eitt- hvað óguölegt við hann, sagði hún. Þá var þaö sem Lem Prentiss tók til sinna ráða. Hann samdi við Bill Beal og ók Rewt út eftir, kom honum fyrir á gámla Beal-bæn- um. Þar voru tvær tylftir hektara af súrum jarðvegi og grýttum melum. Landiö var svo grýtt að þaö var hægt að ganga landa- merkja á milli án þess að stíga nokkurn tíma fæti á gróöurmold. Samt var þetta ein besta jörðin í sveitinni. Og Rewt var beðirrn um að yrkja jörðina. Lem sagöi hon- um aö þaö væri göfugasta starf sem til væri. Nágrannarnir lögðu til plóg, eina á, hrútlamb, horna- járn, gamla ryðgaöa dráttarvél, girðingarstaura, klaufhamar og eitthvert stórt amboð úr járni sem enginn virtist vita til hvers væri. „En ég er kominn af farandsöl- um og flökkurum mann fram af manni,” mótmælti Rewt þegar Albion Hammett rétti honum sigð. Tvær vikur liöu. Lem Prentiss var á leiðinni til ekkjunnar hans Magoons til þess að ræða við hana mál viökomandi jarðeign eigin- manns hennar sáluga. Hann sá svarta reykjarbólstra leggja upp í loft móts viö Beal-bæinn. Kjarreldur, hugsaði hann. Svo var þó ekki. Þegar hann kom á staðinn var íbúðarhúsið fal- iö í þykkum logum. „Rewt!” hróp- aði hann. „Rewt!” Um síöir rölti gamli maöurinn út úr húsinu, glottandi eins og hann hefði ekki hugmynd um eldinn. Og hann sagði: „Daginn, Prentiss. Hvernig gengur krökkunum í skólanum?” Ibúðarhúsiö á Beal-bænum brann til kaldra kola. Þá rann upp sá örlagaríki dag- ur þegar leiðir þeirra Rewts og 1. tbl. Vikan X9
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.