Vikan - 05.01.1984, Qupperneq 20

Ike Cadwalladens lágu saman. Ike
var áttatíu og fimm ára og einn
allsherjar æðahnútur. Hann var
meö einhvem sjaldgæfan sjúkdóm
sem geröi þaö aö verkum að hann
blundaði á augabragði. Augnlok-
iö á auganu sem hann sá enn meö
var fest upp með einhverju tóli
sem leit út eins og tannstöngull.
Endrum og sinnum skrapp tólið
úr. Og þá datt hann út af hvar sem
hann var staddur.
Ike var á leiðinni til Toms
Gerold járnsmiðs til þess aö láta
draga úr sér síðustu geifluna þeg-
ar litla tólið datt úr, splink! Og
Classic ’38 Desoto druslan hans
hentist yfir kantsteininn, upp á
gangstéttina og skall á Rewt sem
var í óöa önn aö góla fyrir við-
skiptavini á Cosmos kvæði um
drukknandi smábörn. Það heyrð-
ist lágvær hvellur og Rewt kastað-
ist upp í loftið. Hann lenti hinum
megin viö götuna, nálægt minnis-
merkinu um syni bæjarins sem
létust í borgarastyrjöldinni. Þar
lá hann sjálfur nær dauöa en lífi.
En Ike bara hraut með trýnið á
bílnum ofan í sérréttinum hans
Edge Boatwrights.
Einhver tók kvæðamanninn
upp og skutlaði honum yfir til
læknisins. Læknirinn plástraði,
vaföi og saumaði og meira að
segja sagaði (sögðu sumir). Allan
tímann velti hann því fyrir sér
hvort hann ætti að þiggja mútuféö
af Ralph Pevelle og láta gamla
manninn deyja eölilegum, kristi-
legum, kvalafullum dauðdaga. En
að lokum settti hann Rewt saman
að nýju — að mestu leyti. En hvort
hann setti hann rétt saman er
annað mál. Bæjarbúar höföu sína
skoðun á því.
„Ertu eitthvað verri, George.
Læknirinn er heiðarlegur og
vandaður maður. Hann hefur
svarið Hippókratesareiöinn og allt
það. . . ”
„. . . hann skrúfaði hausinn
eiginlega öfugt á. Og sérðu hrygg-
inn á honum. Jesús minn almátt-
ugur, henn er kengboginn eins og
kringla.”
„Hvaö er að heyra! Það var
druslan hans Ike sem gerði
þetta. . . ”
„Aðeins læknir gæti gert þetta
svona. Kvöldið sem slysiö varð sá
ég hálfan bæinn fara heim til
læknisins. Ralph Pevelle var einn
þeirra. Lem Prentiss. Albion
Hammett. Heldurðu að þeir hafi
farið þangað til aö votta samúö
sína?”
En hver sem ástæðan var þá
var Rewt Chaney nú ekki nema
skugginn af hinum áöur óþolandi
sjálfum sér. Það var dapurlegt að
sjá hann dragast um bæinn. Hann
haltraði á báðum fótum. Hann
sneri höföinu alltaf í austur, jafn-
vel þótt afgangurinn af honum
væri á leið í vestur. Nokkrir
bæjarbúar komu óbeðnir til hans
og gaukuöu einhverju að honum.
Og stöku sinnum var matar-
böggull settur undir járnbrautar-
brúna.
Samt reyndi hann aö syngja
eins og hann haföi sungiö á árum
áður. Hann kom sér fyrir á tröpp-
unum við bankann hjá Lem á
venjulegum tíma eða fyrir framan
matstofuna og hóf upp raust sína
með einu af drápskvæöunum:
Eg syng ykkur sögu hins fríða
mans/sem drukknaði í lygum
unnustans.
Hann komst í gegnum eitt eöa
tvö erindi en þá hætti hann í miðju
kafi. Hann leit niður til jaröar eins
og hann byggist viö að finna þar
þaö sem hann hafði gleymt. Síðan
gekk hann burtu og hengdi haus-
inn dálítið, sorgmædd og yfirgefin
mannvera. Sumir töldu aö bíllinn
hefði rekiö minniö gjörsamlega úr
höfðinu á honum.
Dag einn var Andy Ames aö
smyrja móður matvörukaup-
mannsins Joe Morang þegar Rewt
staulaðist inn í útfararstofuna.
Karlinn hafði meðferðis gráan
kámugan strigapoka og tæmdi úr
honum á boröið við hliðina á líkinu
af gömlu frú Morang. Ut hrundu
smápeningar í haugum og nokkrir
velktir seðlar.
„Ég hef sparað þetta saman,”
útskýrði Rewt, og nú vil ég
láta grafa mig með glans.”
Andy hafnaði aldrei svona til-
boði. Hann hafði reiknað með
ómerktri fátækragröf handa
Rewt. Þetta kom honum þægilega
á óvart. „Ég er viss um aö við
getum komiö einhverju í kring, hr.
Chaney,” sagði hann. „Já,
áreiðanlega. Þú getur fengið
fallegan reit meö útsýni yfir
ána. . . ”
„Mér er alveg sama um reitinn
eða útsýnið.”
„Jæja, en hvað með kistu?
Hvemig kistu viltu fá? Ég býst við
að þú viljir eitthvað flott. . . ”
„Mér er líka alveg sama um
kistuna. Ég vil bara fá að liggja
í’ðí.”
„Liggja í’ðí?”
„Jamm. Fylltu kistuna af besta
Jamaíkarommi sem þú nærð í.
Það er það eina sem ég vil. En það
veröur að vera þaö besta.”
Andy pírði augun á
peningahrúguna fyrir framan
hann. Hann sagði: „Ég skal
athuga hvaö ég get gert. . . ”
Rewt hlýtur að hafa fundið það
á sér að endalokin nálguðust. Það
leið ekki á löngu frá því aö hann
kom til Andys þar til hann hné
niöur á bankatröppunum. Hann
hafði verið að reyna að komast í
gegnum eitt af uppáhalds myllu-
slysakvæðum sínum.
Pomp, pomp, þær féllu til
jaröar./ Þær voru dauðar, brennd-
ar og marðar./ Eitt hundrað
manneskjur biöu þar dauða/ er
myllan eyddist í loganum rauöa.
„Sástu þetta, George? Pomp,
pomp. Datt niður sjálfur. Full-
snemma dags til að drekka sig út
úr, meira að segja fyrir hann. . . ”
„Drekka sig út úr, andskotinn.
Maðurinn lítur út fyrir aö
vera. . . hanner. . . dauður.”
„Mér sýnist hann nú ekki vera
neitt öðruvísi en hann er
vanur. . . ”
En hann var dauður. Fólk
byrjaði að safnast saman í kring-
um hann til þess að ganga úr
skugga um það. Andy Ames varö
að berjast í gegnum þvöguna til
þess að komast að samanhnipruðu
líki karlsins. Hópur af hugulsömu
fólki fylgdi líkinu að útfararstof-
unni. Þaö var í hálfgerðu hátíðar-
skapi. Andy þurfti næstum því aö
setja slagbrand fyrir dyrnar til
þess að halda því úti.
Samkvæmt fyrirmælum
smurði útfararstjórinn líkið ekki
neitt. Hann lét líkið af Rewt bara í
fjalakassa. I hann hellti hann úr
þrjátíu og þremur flöskum af
rommi, einni og einni í senn.
Þetta kvöld var Andy aö tjasla
saman Jack syni Micah Hammett
sem hafði sogast inn í þreskivél
fööur síns. Hún hafði skorið,
þreskt og sigtað drenginn og
haldið að hann væri korn. Líkams-
leifar Jacks lágu í hrúgu á borö-
inu. Andy var ekki allt of laginn við
að koma á þær einhverri manns-
mynd sem í það minnsta líktist
Jack heitnum örlítið. Löngunin í
hressingu nagaði hann að innan.
En það eina sem hann hafði voru
þessar þrjátíu og þrjár tómu flösk-
ur — og full likkista. Væri það guð-
last? Jæja þá, fjandinn hafi allt
guðlast, hann þurfti á einhverju
sterku aö halda! Hann rauf gat á
líkkistuna og dreypti á með súpu-
ausu.
Andy var ekki sérlega drykk-
felldur. Vinnan við að tæma blóö út
æðum hinna dauðu vakti yfirleitt
ekki með honum löngun í áfengi.
En einmitt nú gat hann ekki sval-
að þorsta sínum. Um miðnættið
var hann aö soga úr kistu Rewts
yfir í rakbolla. Ur honum drakk
hann í löngum, ánægjuþrungnum
teygum. Nú leit sundurtættur
líkami Jack Hammett ekki eins
illa út og áður. Smám saman fór
hann bara að líta vel út. En þá var
líka allt farið að líta ljómandi vel
út. Andy fann hvernig tónlistin
svall í brjósti hans. Hann söng:
Hnífa átti hún beitta, skarpa,/rak
þá djúpt í mjúkt barnshjarta.
Hvaðan í fjandanum hafði hann
þetta? hugsaði hann meö sér.
Hann var ekki vanur aö syngja
kvæöi sem hann ekki kunni. Sann-
leikurinn var sá aö hann söng
aldrei nema við messu og þá að-
eins vegna þess að frúin hefði bar-
ið hann ef hann hefði ekki gert
það. Furðulegt. Hann klóraði sér í
hausnum. Og hélt áfram aö
syngja, röddin var eins og kattar-
breim í næturkyrrðinni:
Þeir reyndu sem í þeirra valdi
stóð/ að kveikja aftur lífsins glóð. /
En Charlotta var freðin sem blý/
og aldrei mátti mæla á ný. . .
Einhvern veginn tókst Andy aö
koma rommfylltum skrokknum á
sér upp stigana. „Frú Ames,”
kallaði hann (hann kallaði konuna
sína alltaf frú Ames), „frúAmes,
hjálpaðu mér? Ég er farinn að
syngja. . . gömulkvæði!”
Konan staröi á hann. Hún gretti
sig af hryllingi. „Þú kemur ekki
upp í rúm til mín,” sagði hún.
„Ég get ekki að því gert. . . ”
„0 víst. Farðu í bað. Þaö er
hroðaleg ólykt af þér. . . ”
„En ég fór í baö í dag,” sagði
hann lágróma og skelfingarsvip-
urinn breiddist hægt yfir andlitið á
honum.
ZO Vikan l. tbl.