Vikan - 05.01.1984, Síða 26

varla kominn á miöjan aldur.
„Hvernig ber að skilja þetta?”
„Samkvæmt orðsins hljóðan,”
svaraði óskveitandinn hrjúfri
röddu. „Þú skalt koma hingað
upp, en bregöi þér svo þegar þú
sérð mig að þú rekir upp vein
ferðu erindisleysu skaltu vita.”
Ungi maðurinn gekk upp stig-
ann. Hann æpti ekki þótt hann liti
óskveitandann liggjandi á gólfinu.
En hann fölnaði.
„Öskin?” hreytti óskveitandinn
út úr sér. Væntanlegir lysthafar
verða að hafa óskina á reiðum
höndum og engar vífilengjur.
„Eigið þér viö að ég geti fengiö
ósk mína uppfyllta? Sama hver
hún er?”
„Skýr ertu,” sagði óskveitand-
inn og sveiflaöi halanum lítið eitt.
„Já, ég er hingað kominn að veita
hverjum sem biður eina ósk. Ég
var sendur hingað þeirra erinda. ”
„Sendur? Hvaðan? Hver
sendi?”
„Oskin, þrjóturinn þinn!”
hvæsti óskveitandinn og glotti svo
skein í hvassar tennurnar. „Skil-
yrðin eru einkar einföld. Þér
stendur til boða ein ósk. Ekki
fleiri. Um leið og þú hefur mælt
hana fram er hún óafturkallanleg.
Talaðu! Hversóskar þúþér?”
Ungi maðurinn vætti fölar
varirnar grábleikum tungubroddi.
Það var eins og augun ætluöu út úr
höfðinu á honum og hendur hans
tóku að titra.
„Kvenmanns,” hvíslaði hann.
„Hvað segirðu? Talaðu hærra,
ungi sveinn!”
„Ég óska mér kvenmanns!”
hrópaði maðurinn. „Fagurrar
konu! Þeirrar fegurstu sem
nokkur hefur augum litið! ”
„Það er nefnilega það,” sagði
óskveitandinn.
„Og að hún elski mig! Elski
mig af meiri ástríðu en nokkur
kona hefur áður unnað manni!
Það er óskmín!”
„Oþokki!” æpti óskveitandinn.
„Fýsnasjúki, lostafulli óþokki! Og
hvernig ætlarðu svo að koma fram
gagnvart veslings konunni sem
ann þér af öllu hjarta? Draga
hana niður í svaðið? Sundur-
kremja hjarta hennar? Eöa
ætlaröu aö ganga að eiga hana og
gera allt til aö hún verði
hamingjusöm alla ævi?”
„Já! Þvíheitiég.”
Halinn sveiflaöist svo hart og
snöggt aö þytur fór um herbergið.
„Gott og vel,” sagði óskveit-
andinn. „En mundu heit þitt. Um
leið og óskin er veitt verður þú aö
binda örlög þín örlögum hennar
alla ævi. Annars verður hún ekki
lengri.”
TJ Spennusaga
Óskveitandinn
Öskveitandinn keypti brúna
sandsteinshúsið við Fyrstu götu.
Hann gekk frá kaupunum bréflega
og í síma. Fyrir bragðið veittist
fasteignasalanum ekki sú ánægja,
eða réttara sagt hið eftirminni-
lega tækifæri, aö sjá hve höfuð
hans var líkt höggormshaus, né
heldur fékk hann að sjá á honum
klærnar eða eðluhalann. Þess í
stað veittist honum sá unaður aö
geta selt þetta hús langt yfir því
verði sem sanngjarnt var fyrir
svona gamlan steinkassa. Ösk-
veitandinn þurfti sem sé ekkert aö
horfa í skildinginn.
Hann flutti inn í húsið um miðja
nótt, snakaði sér snarlega úr tötr-
unum sem hann hafði neyðst til að
bera til aö vekja ekki óæskilega
athygli, því hann kunni alltaf best
- Henry Slesar -
við sig allsnakinn. Ekki þurfti
hann heldur húsgagna við en hins
vegar þótti honum gott að hafa
eitthvað mjúkt og notalegt undir
huppnum. Þess vegna lét hann
þekja öll gólf þykkum teppum
áður en hann flutti inn. Kannski
hefði einhverjum þott þau ljót á
litinn því þau voru íölbleik. En
óskveitandinn var litblind ur.
Það tók hann ekki nema þrjá
sólarhringa aö búa sig undir við-
skiptin. Það var sá tími sem þaö
tók hann að lesa bækurnar sem
hann hafði keypt í skítugri forn-
bóksölu við Fjóröa stræti. Það
voru ritverk sem lágu á mörkum
sagnfræði og skáldskapar og hann
gerði sér vonir um að öðlast all-
góða þekkingu á mannlegu eðli
meö lestri þeirra. Því miður voru
þetta gamlar bækur svo hann
græddi kannski ekki mikið af nú-
tíma tungutaki við lestur þeirra.
Öskveitandinn beið þess með
óþolinmæði að mega hefja upp-
eldisstarf sitt meðal borgaranna
svo hann festi litla málmplötu á
brúnan sandsteininn við hliðina á
dyrunum. Þar stóð aðeins eitt orð:
Óskir.
Fyrsti gesturinn var gráfölur
náungi, kinnfiskasoginn, bólugraf-
inn, væskilslegur og illa til fara.
Hann ók sér og klóraði sér í hausn-
um. Hann hringdi dyrabjöllunni
og óskveitandinn brá sér fram á
dyrapallinn til að bjóða honum í
bæinn.
„Ég rak augun í það sem stend-
ur á plötunni við dyrnar,” sagöi
gesturinn, sem þrátt fyrir allt var
26 Vikan I. tbl.