Vikan - 05.01.1984, Qupperneq 38

Vikan og tilveran
Ég er frá frekar litlum staö og
þar búa nokkuö margir ættingjar
mínir. Þegar ég fór aö vera meö
núverandi manninum mínum var
ég komin talsvert yfir „venjuleg-
an” giftingaraldur. Ég var búin aö
stofna eigiö heimili og var í góöri
vinnu. Hann kom á þennan staö til
aö vinna. Hann er mörgum árum
yngri en ég en við fundum fljótt aö
við áttum margt sameiginlegt.
Viö uröum góðir vinir og þróaðist
þaö síðan upp í aö viö ákváöum aö
gifta okkur.
Ekki get ég sagt aö ættingjar
mínir hafi tekið þessu vel. Þeim
fannst aldursmunurinn óeölilega
mikill og ekki í „rétta átt”. Samt
voru þeir aldrei neitt óalmenni-
legir viö okkur, en maöur vissi svo
sem hvaö klukkan sló. Það var
aldrei sagt hreint út en manni
fannst jafnvel aö þaö væri gefið í
skyn að hann væri að næla sér í
þægilega tilveru, af því ég var
búin aö koma mér vel fyrir. Þaö
var auðvitað algjör fjarstæöa,
hann var í vel launaðri vinnu og
fullfær um aö koma sér sjálfur
fyrir.
En vinkonur mínar, sem voru
ekkert sérlega margar, því þegar
þær fóru að eignast börn fjar-
lægöist ég þær og þær mig, þær
tóku þessu beinlínis illa. Viö
vorum ekki boðin velkomin í hóp
gifta fólksins og „duttum út”, ef
svo má segja, úr öörum hópum.
Okkur fannst það ekkert gera til,
viö höföum hvort annað. En viö
höfðum alltaf bak viö eyrað aö
flytja búferlum, helst til annars
lands. Eftir tveggja ára hjóna-
band létum viö veröa af því.
Viö könnuöum margt, meöal
annars aö fara til Ástralíu því
margir Islendingar fóru einmitt
þangaö á þessum árum í leit aö
nýrri framtíð eins og við. En við
ákváöum aö fara styttra og
settumst aö í landi þar sem
Islendingar hafa ekki sest aö í
stórum stílí atvinnuleit.Við rufum
öll tengsl við fyrri vini (þá sem
eftir voru) og byrjuöum upp á
nýtt. Við gerðum ekkert til aö hafa
samband viö íslendingana í
landinu heldur settumst við aö á
staö úti á landi (stórum á íslensk-
an mælikvarða) og komum mjög
fljótt undir okkur fótunum þar.
Við höfðum gegnum kunningsskap
frétt af atvinnu sem hentaöi
manninum mínum mjög vel og ég
fékk líka mjög vel launaöa vinnu
þarna.
Viö erum barnlaus og sættum
okkur vel við það þegar ljóst varö
að svo yrði. Við erum ákaflega
samrýnd. Þetta gaf okkur svig-
rúm til aö koma okkur mjög vel
fyrir og viö bjuggum glæsilega og
höfðum þaö mjög þægilegt, vorum
talsvert út á viö og þaö verður að
segjast eins og er aö viö
flutninginn til þessarar borgar
urðu algjör umskipti á okkar lífi.
Viö eignuöumst fullt af vinum
(eöa þaö héldum viö) og vorum
alltaf í skemmtilegum félagsskap,
héldum boð og hittum vinina á
veitingahúsum. Þaö var mjög
skemmtilegt að geta veriö virkur í
skemmtanalífi eftir fábreytnina
heima og svo er loftslagið þarna
allt annað en heima og í alla staði
einhvern veginn miklu léttara að
lifa.
Vinnudagurinn var stuttur á
íslenskan mælikvarða, þarna var
hægt aö fá mjög vel launaða vinnu
og við vorum svo heppin aö geta
gengið í svoleiöis vinnu. Við
uröum ágætlega kynnt í vinnu,
enda held ég aö Islendingar séu
miklu vinnusamari en margir
Evrópubúar, að minnsta kosti í
þessu landi. Okkur virtist allt
ganga okkur í haginn. Við bjugg-
um þarna í 3 ár og okkur fannst
lífiö alveg dásamlegt. Ég held ég
geti sagt að það ber ekkert á and-
úö í garö útlendinga þarna, þrátt
fyrir þaö sem við seinna reyndum,
ég verö aö taka það skýrt fram.
Eg sagöi áöan aö við hefðum
eignast mikið af vinum. Við
vorum alveg blinduö af
vinsældunum og ég held að við
höfum látið það koma fram í þeim
fáu bréfum sem við skrifuðum
heim. Ég býst viö aö ég hafi ekki
staðist að bera saman hvaö góöir
vinirnir okkar þarna úti væru
miðaö viö þá sem heima voru. Ég
var ennþá leið vegna þess hvernig
okkur var tekiö þegar viö giftum
okkur.
Svo einn daginn urðu mikil um-
skipti í okkar lífi. Viö höfðum tals-
vert verið að reyna að hugsa um
tilveruna og vinina okkar og hvaö
fólkiö sem viö umgengumst væri
innilegt, kannski eina fjölskyldan
sem viö hefðum eignast um ævina.
Ég veit ekki hvaö hljóp í okkur en
viö ákváðum aö láta spyrjast aö
viö hefðum tapaö öllum okkar
eigum og værum stórskuldug eftir
eitthvert meiri háttar brask (það
voru allir í braski þarna hvort eð
var). Það var mjög auðvelt aö láta
svona sögur fara af staö. Við
ætluðum bara að athuga hvernig
fólki yröi viö. Þaö sem viö upp-
götvuðum varö þyngsta áfall sem
ég hef nokkurn tíma orðiö fyrir.
„Vinirnir” hurfu eins og dögg
fyrir sólu. Enginn hafði samband
viö okkur aö fyrra bragði, á
barnum okkar vorum við
hreinlega sniðgengin. Ég hefði
aldrei trúað því aö fólk gæti verið
svona ómerkilegt — og þaö út af
peningamálum. Hvort sem þaö
komst nú á hreint seinna, að við
hefðum verið aö gabba, eöa ekki
er víst um þaö aö við fólkið þarna
38 Víkan l.tbl.