Vikan - 07.06.1984, Page 19

og dáiö þarna. Fólkiö haföi yrkt
harðan jaröveginn svo lengi aö
það hafði orðið dálítiö hörkulegt
sjálft. Anthea var síöasti ættlið-
urinn, ógift og hörkulegust af
þeim öllum. Sjálfsnægtarbúskap-
ur Pearyanna birtist hjá henni í
undarlegustu mynd. Sagt var aö
hún fleygði aldrei nokkrum sköp-
uðum hlut. Bæjarbúar sögöu í
gríni að hún geymdi jafnvel
notaðan klósettpappír. Allir
gömlu bílarnir sem hún og faðir
hennar höfðu átt voru í hlöðunni,
gjörsamlega ónothæfir. Þeir voru
þó þvegnir og bónaðir á nokkurra
mánaða fresti eins og hún vænti
þess aö eitthvert kraftaverk gæfi
þeim lífsandann á ný. I þrjátíu ár
hafði hún haft sömu ráðskonuna,
Söru Cardwell, í þjónustu sinni þó
hún gerði annars flest húsverkin
sjálf. Hún hafði aldrei treyst
þeirri konu almennilega.
Sara Cardwell kom til dyra. Hún
sagði Faith og Meredith að gömlu
konunni hefði ekki liðiö sem best í
seinni tíð. Eitthvað alvarlegt?
spurðu þær. Bara þetta venjulega,
sagði Sara. Gigt, meltingartrufl-
anir, höfuðverkur og sjónin.
„Jæja, við veröum að tala við
hana,” sagði Meredith. „Það er
varðandi kirkjuna.”
„Fyrst svo er. . .” Og þeim var
fylgt eftú- gangi, sem lyktaði á sinn
sérstaka hátt, að hluta af hús-
gagnabóni, að hluta af rósailmi,
upp stigana og inn í svefnherbergi
Antheu, þar sem þær fundu gömlu
konuna sitjandi við gluggann við
að klippa á sér neglurnar. Hún var
enn í náttkjól og með nátthúfu.
Hvítt hárið valt undan húfunni
eins og það væri um það bil að
hefja skipulagða fjöldaflutninga
af höfðinu. Hún sneri sér við til
þess aðheilsa.
„Gloria, er þaö ekki? Gloria
Hastings. Þaö er sannarlega ár og
dagur...”
„Nei, Anthea. Meredith
Neddick. Þekkið þér mig ekki? Eg
er hérna með Faith Chase. ”
„Það er nefnilega það! Ég er að
verða blind. Ég hef verið að velta
því fyrir mér vikum saman en nú
veitég það.”
„Blind?”
„Já. Það er alveg furöulegt.
Suma daga sé ég greinilega turn-
inn uppi á brúninni á Mount Aggie.
í gær sá ég meira að segja kóli-
brífugla á flögri þar. En oftast er
heimurinn í algjörri móðu líkt og
ég horfi í gegnum grisju.” Hún
leit á þær meö óskaplegum
angistarsvip.
„Mér þykir það leitt,” sagði
Meredith. „Þér hafið víst nóg á
yðar könnu svo við séum ekki að
íþyngja yður. En ég er hrædd um
að þetta mál þoli enga bið. Munið,
presturinn sem þér réðuð? Ég veit
ekki hvort þér tókuð eftir því en
hann er svartur eins og spaöa-
ásinn?”
„Ég heyri ekki almennilega
hvað þú segir. Hvað sagðirðu? Um
spaðaásinn?”
„Ég sagði: Þér réðuð svartan
mann í prestsembættið. Það er
ekki yður líkt.”
„Það hefur enginn svertingi
komið hingað síðan Mack Cren-
shaw fann einn á kafi í öskutunn-
unni. Og hann var hrakinn aftur til
Portland. Við viljum enga ræfla
hingaö.”
„Ég er ekki að segja að séra
James sé að róta í öskutunnunum
en þér hefðuð átt að sjá hann við
messuna í gær. Að heyra „vor guð
er borg á bjargi traust”af þessum
vörum...”
„Svo sannarlega,” sagði Faith.
„Ég réð ungan mann frá
Nýfundnalandi. Hann sagðist vera
þaðan. Hann minntist ekkert á að
hann væri svartur.”
„En það er nú einmitt það sem
hann er. Þér réðuð negraprest.
Þér hefðuð átt aö taka betur
eftir.”
„Taka betur eftir,” hreytti
gamla konan út úr sér. „Hvernig á
ég að taka betur eftii'? Ég er átta-
tíu og eins árs og augun eru aum
og sjónin að daprast. Það er allt í
móðu. Ég verö örugglega orðin
blind eins og leðurblaka áöur en
líður á löngu og þið eruð að segja
mér að taka betur eftir. Hann
sagði mér að hann væri frá
Nýfundnalandi. Það er allt og
sumt sem ég veit um málið.”
„Ég þori að veðja að það eru til
svartir á Nýfundnalandi,” sagði
Faith.
„Hann talaði ekkert um það við
mig hvernig hann væri á litinn.
Við töluðum aðallega um fjöl-
skyldu mína. Hann vildi fá að vita
hvort ég væri nokkuð tengd Peary
sem fór á pólinn. Eg sagði honum
að það Pearyfólk væri frá eyju í
Cascoflóa. Ég sagði honum að við
værum ekkert tengd. Þetta var
það eina sem okkur fór á milli.”
„Hvað um það, ég vil fá að vita
hvað þér ætlið að gera núna,”
sagði Meredith. „Maðurinn virðist
svo sem geta flutt sæmilega ræðu.
Hann tónar ekki illa heldur. En
auðvitað... auövitað.. ”
Gamli hvassi tónninn var nú
aftur kominn í rödd Antheu þegar
hún barði í gluggakistuna: „Nóg
um þaö. Komið með manninn til
mín!”
Séra James var að höggva við
bak við sunnudagaskólaálmuna.
Hann var með uppbrettar ermar
og Meredith sá að handleggirnir
og úlnliðirnir voru sverir og hend-
urnar gríðarstórar. Hún gekk
varlega til hans. Hún hafði heyrt
sögur, skelfilegar sögur um
svarta karlmenn og ljóshærðar
konur, og þó hárið á henni væri
ekki eðlilega ljóst gæti það samt
verið nógu eðlilegt fyrir þennan
mann.
„Góðan daginn, séra James.”
Hún hélt sig í öruggri fjarlægö,
upp við sunnudagaskólahúsið.
„Daginn, frú. Það er blessuð
blíðanídag.”
„Ætliö þér að fara að kveikja
upp, séra James?”
„Nei, nei.” Hann sá aö hún vildi
spjalla viö hann og lagði því frá
sér exina og gekk til hennar. Hún
hörfaði undan.
„Ég er að höggva þetta fyrir
veturinn,” sagöi hann. „Á mínum
heimaslóöum þykir aldrei of
snemmt að höggva kubba. Þeir
kalla eldiviðinn það á Nýfundna-
landi, kubba. Gömlu mennirnir
hjuggu venjulega og hlóðu upp
fyrir tvö ár fram í tímann. Þannig
þornar viðurinn betur. Það vantar
ekki heimskautakuldana fyrir
noröan, frú mín góð.”
„Hann er nú heldur ekki sérlega
skemmtilegur, veturinn í Maine.”
Það er þó ekki líklegt að þú verðir
hér í vetur, hugsaði hún með sér.
Hún sagði: „Anthea Peary vill
hitta yður aftur. Hún vill hitta
yður núna.”
„Anthea Peary. Er hún nokkuð
veik? Henni virtist ekki líða sér-
lega vel þegar ég var hjá henni.
Hún er lasburða, gamla konan. En
hún fylgist eins vel með og hægt
er.”
„Ég held að það sé nú ekki
vegna heilsunnar sem hún vill sjá
yður.”
„Hún bað mig afsökunar á því
að hún gæti ekki komið til kirkju.
Ég sagði henni að það skipti ekki
máli. Hver sem orðinn væri
áttræður gæti rétt eins þjónað
Drottni heima hjá sér eins og í
kirkjunni.”
„Ég held að það sé vegna . . .
vegna...” Meredith gat ekki sagt
það, „launanna yðar. Já, vegna
þeirra. Ég held að hún vilji fá að
vita hvort þér séuð fáanlegur til að
samþykkja smákauplækkun.
Baraumtíma auðvitað.”
Brosið hvarf af andliti prestsins.
„Við verðum nú að sjá til meö
það,” sagði hann. „Ég hef fyrir
stórri fjölskyldu að sjá. Ungfrú
Peary hlýtur að vita það. ”
„Ég er viss um það, séra
James. Þó hún sé orðin gömul
fylgist hún eins vel með og þér og
ég.”
„Hún er að borða hádegismat-
inn,” sagði Sara Cardwell.
Gestunum var fylgt inn í eldhúsið
þar sem Anthea sat álút yfir skál
með kjötseyöi. Það var eins og hún
væri að vernda skálina fyrir ósýni-
legum óvinum. Gamla konan leit
strax á prestinn en það var aug-
ljóst að hún gerði sér ekkert
frekar grein fyrir litarhætti hans
en áður. Loks ýtti hún frá sér skál-
inni og reyndi að festa augun á
honum.
„Sjónrn er ekki eins góð og áður,
séra James. Ég fékk yður hingað
til þess að komast að því hvort þér
hefðuö notfært yður það. Ef svo er
verður yöur ekki sýnd nein mis-
kunn hér, alls engin. Þér hljótið aö
vita að það er mjög ókristilegt að
notfæra sér ástand gamallar
konu. Það er nokkuð sem búast
mætti viö af heiðingja eöa gyðingi
en miklu síður af baptistapresti.”
„Notfæra mér yður? Ég skil
ekki alveg, ungfrú Peary. Þér
nefnduð kaupið og ég gat vel sætt
mig við það. Ef þér hafið nú skipt
um skoðun væruð þér frekar að
notfæra yður mig, held ég.”
„Kaup, kaup,” sagði Anthea og
bandaði út hendinni.
„Dóttir mín þarf að fá spengur.
Okkur vantar bíl. Ég hélt aö það
væru aðeins kaþólikkar sem héldu
á lofti „fegurð fátæktar hemp-
unnar”. Þér viljið fá kaþólskan
prest í stólinn, er ekki svo, ungfrú
Peary?”
„Auðvitað ekki. En málið snýst
ekki um kaupið, séra James.”
„Hvaöerþaðþá?”
„Það er hvort þér hafið rang-
fært, uhm, skilyröin til þess að fá
þetta embætti.”
„Ég uppfylli öll skilyrði. Eins og
ég hef áður sagt yður var ég vígð-
ur frá guðfræðistofnun baptista í
Nova Scotia. Þér getiö skrifað
þangað...”
„Ég vil ekki skrifa þangað. Ég
vil...”
„Ungfrú Peary vill vita hvort
þér hafið reynt að slá ryki í augun
á henni,” bætti Meredith við.
„Slá ryki í augun? Ég skil
ekki.”
„Það sem ég ætlaði að segja,
séra James, er þetta: Luguð þér
að mér eða ekki um arfleifö
yðar?”
„Þaö er kaupið, er þaö ekki?
Þér áttuö enga peninga, var það
ekki? Og þér fenguð mig hingað og
nú ætlist þér til að ég vinni kaup-
laust. Er þaö ekki rétt?”
„Nei! mótmælti gamla konan.
23. tbl. Vikan 19