Vikan - 07.06.1984, Qupperneq 26

Spennusaga
Hillary Waugh
M ike Galton rannsóknarlög-
regluforingi, eða „karlinn” eins
og undirmenn hans titluðu hann,
stóð og horfði á konulíkið. Þaö var
í bláum náttkjól og flónelsslopp og
lá samanhniprað á eldhúsgólfinu.
Konan var þrjátíu og þriggja ára
og fremur þybbin, dökkhærð og
kannski tíu kílóum of þung. Það
vissi enginn hvort hún hefði verið
lagleg eða ekki því að höfuðkúpan
var í molum. Poki með nýlendu-
vörum lá á eldhúsborðinu og bak-
dyrnar voru opnar.
„Búið aö kalla á ljósmynd-
ara?” spurði karlinn William
Dennis, ungan rannsóknarlög-
reglumann.
„Já, sir, og réttarlækni líka.”
Karlinn sneri sér við og fór inn í
setustofuna þar sem Joseph Eld-
ridge, eiginmaður hinnar látnu,
sat með hendur milli hnjánna.
Lögreglumaöur var rétt hjá og
reyndi að láta lítið á sér bera.
„Kom þetta rör einhvers staðar
að innan?” spurði karlinn.
Joseph Eldridge leit á rann-
sóknarlögreglumanninn. Hann
var þreytulegur og fölur. „Nei,”
sagði hann og hristi höfuöiö. „Ég
hef aldrei séð það áöur. ”
„Viltu segja mér hvað kom fyr-
irídag?”
„Ég fór að kaupa í matinn eins
og á laugardagsmorgnum...”
„Kaupir þú í matinn?”
„Konan mín kennir alla vikuna.
Ég vil — vildi að hún hvíldi sig um
helgar.”
„Vinnur þú eitthvaö, Eld-
ridge?”
„Ég?” Honum virtist brugðið.
„Já, ég er sölumaður.” Svo sagði
hann: „Ég tek aldrei peninga frá
henni. Við lifðum á mínu kaupi.”
„En hún var kennari? ”
Joseph Eldridge kinkaði kolli.
„Já, hún vildi kenna. Hún vildi
ekki hætta, þegar viö giftumst, og
ég vildi ekki neyöa hana til neins.”
Hann andvarpaði.
Mike Galton kinkaði kolli. „Og
þú kaupir í matinn á laugardags-
morgnum. Hvaö kom fyrir
núna?”
Eldridge leit niður fyrir sig.
Hann náöi varla andanum. „Það
er ekkert að segja. Ég fór í búðir.
Ég keypti í matinn. Ég ók heim,
kom inn og — fann hana svona. ”
„Veistu hver gerði það? ”
Hann hristi höfuðið. „Ég get
ekki ímyndað mér það. ”
Dennis spurði: „Fórstu inn í
svefnherbergi?”
Eldridge kinkaði kolli. „Ég
hringdi til ykkar. Síminn er þar.”
„Snertirðu eitthvað?”
„Nei.”
Dennis sagði við karlinn: „Það
leitaði einhver í svefnherbergis-
skápunum, foringi. Skúffunum
líka.”
„Var eitthvað verðmætt í hús-
inu, Eldridge? ” spurði Galton.
„Nei, kannski fáeinir dalir, og
May átti hringi sem hafa kostað —
svona hundrað dali.”
Ljósmyndarinn kom og Galton
og Dennis fóru með hann í eldhús-
ið. Svo kom læknirinn og honum
var líka vísað þangað inn.
Galton kom til eiginmannsins.
„Hvenær fórstu í búðina, Eld-
ridge, og hvenær komstu heim?”
„Um níuleytið, tíu mínútur til
eða frá, ég tók ekki tímann.”
„Milli 8.50 og9.10?”
„Getur verið.”
„Og hvenær komstu heim?”
„Ég veit það ekki. Ég kom inn,
sá hana og hætti að hugsa. ”
„Geturðu sagt mér svona á að
giska hvenær þaö var? ”
Eldridge reyndi aö hugsa.
„Kannski hálftími. Ég hringdi í
lögregluna og svo...” Hann leit
upp. „Ég man það núna. Búðar-
maðurinn sagöi að klukkuna vant-
aði tuttugu mínútur í ellefu þegar
ég fór. Fimm mínútur að setja í
bílinn og fimm mínútur að komast
heim — ég fann hana kannski tíu
mínútur fyrir ellefu.”
„Hvað höfðuð þiö verið gift
lengi, Eldridge?”
„Tíu ár í júní.”
„Enginbörn?”
„Nei.”
„Vitið þér til þess að hún hafi
átt óvini?”
„Auövitað ekki. Það unnu henni
allir.”
„Ættingjar?”
„Móðir hennar, tveir bræður og
systir. En þau búa á vesturströnd-
inni.”
Karlinn fór inn í eldhús. Lækn-
irinn sagði að konan hefði verið
barin í hel. Ljósmyndarinn sagðist
hafa tekiö myndir, en hvað um
fingraför?
„Kannski eitthvað á rörinu,”
sagði karlinn. „Og skúffunum
inni. Mér skilst að það hafi verið
leitaðíþeim.”
„Trúirðu á innbrotssöguna?”
spurði Dennis.
Karlinn yppti öxlum.
„Kannski. Þaö getur líka verið að
Eldridge hafi myrt hana og látiö
líta út sem um innbrot væri að
ræða. „Hann sagði við lækninn:
„Var hún lamin af einhverjum
sem hataði hana — meira en eðli-
legt hefði verið við innbrot? ”
Læknirinn sagðist enga hug-
mynd hafa um það. Hann sat og
skrifaði skýrslu við eldhúsborðið.
„Vittu hvort þú finnur ekki eitt-
hvað til aö breiða yfir hana,”
sagði Galton við Dennis.
Jenny Galton lögreglukona
kom út úr setustofunni. Hún var
lagleg og rauðhærð, en reynd því
að hún var dóttir Mike Galtons.
„Hæ, pabbi,” sagði hún. „Ég á
að leita á líki.” Hún sá látnu kon-
una. „Morð eða hvað?” spuröi
hún., ,Ekki er þetta fallegt. ’ ’
„Morð og það ljótt,” svaraði
Galton.
Jenny leitaði á líkinu en Galton
leit í kringum sig. Þetta var lítið
hús eins og önnur hús við götuna.
Bílskúr fyrir einn bíl var bak viö
húsið og rétt rúm tii að aka inn.
Joseph Eldridge hafði skilið skut-
vagninn eftir fyrir framan bíl-
skúrinn og í honum voru tveir pok-
ar með nýlenduvörum eins og
hann hafði sett í eldhúsið.
Dennis kom til hans. „Það eru
engin fingraför á rörinu,” sagði
hann, „og víst engin á skúffuhand-
föngunum heldur.” Hann brosti
kuldalega. „Það er víst ekki á
neinu að byggja hér.”
„Enda engin vitni.” Galton
andvarpaði og gekk að tröppun-
um. „Næst er aö tala viö nágrann-
ana og vita hvort hér hafa sést ein-
hverjir ókunnugir — sölumenn,
flakkarar og svoleiðis — og vita
hvað fólk hefur um Eldridgeshjón-
in að segja. Mig langar að vita
hvort sorgin er jafneinlæg og virö-
ist.”
Jenny sagöi þeim að trúlofun-
ar- og giftingarhringur konunnar
hefðu verið teknir af henni. Annað
hafði hún ekki að segja.
„Fékkstu einhverja hugmynd
þegar þú skoðaðir líkið, gæskan?”
„Ég veit ekki hvort Eldridge er
að segja satt, ef þú ert að spyrja
um það,” svaraði hún. „Þetta gæti
veriðsatt.”
Foringinn fór inn í svefnher-
bergiö en ljósmyndarinn hristi að-
eins höfuðiö. „Það er eitt fingra-
far á kommóðunni,” sagði hann,
„en mér virðist það eftir konu.”
Karlinn og Dennis fóru með
Eldridge inn í svefnherbergið til
aö leita. Hann skoðaði í skúffurnar
og veski konu sinnar. Þar voru
2b Vikan 23. tbl.