Vikan - 07.06.1984, Qupperneq 46

1S Framhaldssaga
bræða snjó i dollu á litlu spritt-
tæki.
„Kaffi eftir tíu mínútur, herra,”
sagði Burckhardt glaölega.
„Mér fannst best að við holuð-
um okkur niður og biöum, of-
ursti,” útskýröi Smith. „Við
vorum með Johnson og Trevinski
þar sem þú áttir að lenda. Þeir
fóru ekki fyrr en við heyrðum allir
sendinguna frá þér.” Þaö heyrðist
tvímælalaus fordæming í nef-
mæltri Nýja-Englands-röddinni,
eins og og vildi hann segja: „Allur
andskotans heimurinn hlýtur að
hafa heyrt til þín”.
„Fyrirmæli mín voru fundur á
Gulum, skipper.” Til þess aö hafa
hemil á bræði sinni notaði Peter-
son gamla fótgönguliðaslangið
fyrir kaftein. „Við þessar
aðstæður gátu viðmiðanir á
lendingarstaö aldrei veriö ná-
kvæmar. Engin oröalagsbreyting
barst til Bodö. Hver ber ábyrgö á
því?”
„Við sendum skilaboð, herra.”
Burckhardt leit upp frá eldunar-
tækinu. „Ég fékk þaö sem ég hélt
aö væri svar, en það var ákaflega
ógreinilegt. Ég hugsa að þaö sé
veðrið, herra. Andskoti miklar
truflanir á þessari breiddargráðu.
Ég er aftur á móti búinn aö koma
upp skolli góðu loftneti. Ef það
gengur ekki gengur ekkert.”
„Eruð þið búnir að tilkynna
þennan viömiðunarstað?”
Smith svaraði, svipur hans laus
viö iðrun. „Við gerum það fyrst þú
ertkominn.”
„Einmitt. Eftir þaö ættum við
aö hypja okkur. Við verðum að
finna leiö framhjá fjallinu og
skriðjöklinum. Því meiri fjarlægð
sem við komum á milli okkar og
LZ því betra. Svo getum við tekiö
upp birgðirnar og skipulagt.”
Peterson sneri sér aö Mydland.
„Hefurðu einhverja skoöun á leið-
inni sem viö ráðgeröum, kaf-
teinn?”
Mydland breiddi úr kortinu sínu
eins vel og hægt var í þrengslun-
um. Samhliða vesturströndinni
var hár fjallshryggur. Hæðar-
línurnar sýndu hvað hann var
brattur. Hinum megin var þriggja
kílómetra breiður skriðjökull sem
lá niður í litla vík við Van Mijen-
fjörð. Þegar framhjá víkinni kom
þar sem hún var mjóst var greið-
fært í Hreindýradal.
„Þessi vík gæti enn verið ísi
lögð,” sagöi hann. „Ef hún er það
getum við sparaö okkur mikinn
tíma. Ef hún er það ekki verðum
viö að brjóta okkur leið upp þar til
við getum komist yfir skriðjökul-
inn.”
„Ég myndi stefna strax aö
fjallaleiöinni, halda mig inni í
landi og úr augsýn,” sagöi Smith.
„Það var mín ráðagerö.” Hann
hafði þrætt við Mydland um leið-
ina. „Gott og vel, hún gæti orðið
erfiö en hún er örugg í þessu
veðri.” Og ef þú heföir ekki komið
æðandi, var hann að hugsa, heföi
allt veriö í lagi og viö grætt nokkra
klukkutíma.
Peterson skoðaöi kortiö eins og
báðir möguleikar væru ekki þegar
fastprentaöir í huga hans. „Þetta
er spurning um hraöa gegn
áhættu. Minnsta hæö sem við
getum fariö í yfir fjöllin er þúsund
fet.”
„Viö getum komist að víkinni á
tveimur stundum,” lagði Mydland
til málanna. „Skaröið gæti tekið
dag. Og við verðum að finna það í
svartaþoku.”
„Við förum auðveldari leiöina
og höldum okkur eins hátt uppi í
hlíðinni og við getum.” Peterson
tók ákvörðun. Hann haföi trú á að
hlusta á skoðanir undirmanna
sinna en ekki að hafa það eins og í
spurningaleik í sjónvarpi. Hann
leit á loftskeytamanninn. „Þaö er
best aö þú sendir merkiö, Burck-
hardt. Við erum víst allir færir um
aðhita kaffihérna.”
Burckhardt mjakaði sér út og
Peterson einbeitti sér að skipu-
lagningu göngunnar. Fyrsti hluti
hennar yrði auðveldur, bæöi í
kortalestri og á slóð. Hann vildi
geyma Norömanninn þar til síðar,
þegar erfitt yrði að rata og snjór-
inn djúpur.
„Þú veröur fyrsti maöur á þess-
um spretti, er það ekki, Smith?
Við pökkum saman um leið og við
erum búnir að fá kaffi og Burck-
hardt er búinn. Drottinn minn,
klukkan er næstum orðin ellefu.”
Peterson tók að róta í bakpokan-
um eftir matarskammtinum sín-
um. Máltíðin sem hann hafði
fengið í DC—9 vélinni virtist hluti
af gleymdu lífi.
Tuttugu mínútum síðar kom
loftskeytamaðurinn, misfarir
auösæjar í svip hans. „Næ ekki
sambandi við bá, herra,” sagöi
hann eymdarlega. „Það eru
truflanir eins og í áhorfendahópi á
boltaleik. Viltu að ég haldi áfram
aöreyna?”
Peterson rumdi, saup á kaffinu
sínu, hugsaði um hvaö hefði for-
gang. Þeir þurftu að tilkynna tvo
staöi enn, þann seinni strax fyrir
árásina. Þaö var ótrúlegt að King
aðmíráll hefði einhverja orðalags-
breytingar á þessu stigi málsins.
Það sem mestu skipti var að
komast aö takmarkinu.
„Þú getur lokað tækinu, Burck-
hardt,” sagði hann. „Við röbbum
við þá á næsta viðmiðunarstað.
Þessa stundina vil ég koma okkur
af stað.”
Burckhardt fór aftur, hugsaði
með sér að ofurstinn breyttist
ekkert. „Tafarlausar aðgeröir”
höföu verið uppáhaldsorð hans
meöan á þjálfuninni stóð og voru
enn. Drottinn minn, af hverju gaf
ég mig fram í þessa aögerð? Ef
hópurinn yrði áfram sambands-
laus var ekki nema einn sem fengi
skellinn, nefnilega Joseph C.
Burckhardt liðþjálfi yngri frá
Merrill, Wisconsin. Andskotinn,
hann hafði lesið allt um radíóerfið-
leika á heimskautasvæðum. Hann
hefði átt að sjá þetta fyrir.
UNGI RÚSSNESKI eftirlits-
maðurinn, sem hafði virst æ
hrokafyllri með hverjum degi eft-
ir því sem vorið þiðnaði inn í
sumar, var aö horfa niður úr löng-
um gluggunum. Niðri á flugbraut-
inni var heiðursvörður landa-
mæralögreglu að skipa sér í þrjár
raöir undir stjórn yfirliðþjálfa.
„Jæja,” sagði Folvik, fullur af
gremju en svipbrigðalaus sem
fyrr, „ég fer þá núna. Þú losnar
loks viömig.”
„Hvílíkur skrípaleikur!” Rúss-
inn talaði að því er virtist við sjálf-
an sig, en nægilega hátt til að
Folvik heyrði og greindi fyrirlitn-
inguna í rödd hans. Hann sagði á
norsku: „Svo landstjórinn ykkar
missti kjarkinn.”
„Þvert á móti, það er verið að
kalla hann heim til skrafs og ráða-
geröa.”
„En þig? Vill kóngurinn líka fá
ráðhjá þér?”
Folvik kreppti neglurnar inn í
lófa sína. Jafnvel þó hann hefði
fyrir löngu áttaö sig á að það var
yfirveguð stefna sovéskra ráöa-
manna að tala eins og Norðmenn
væru ábyrgir gagnvart konungi
sínum fremur en kosinni ríkis-
stjórn reiddist hann enn þeirri
brellu.
„Ég var skipaður í nýja stöðu,”
sagði hann.
„Þú ert heppinn maður.”
Folvik starði á hann. Hvað vissi
hann mikið? Gat hann hafa getið
sér þess til að upplýsingar lækju
heim til Noregs? I sannleika sagt
vissi Folvik ekki af hverju honum
hafði verið skipað að fara. Ef
verið var að f jarlægja hann örygg-
is hans vegna, af hverju var Annie
þá skilin eftir?
„Þetta er ekki lengur góður
staöur fyrir Norömenn.”
„Heldur ekki Rússa.”
„Við hvað áttu?” Ungi eftirlits-
maöurinn var þegar á varðbergi.
„Ekkert.” Folvik reyndi að
breiða yfir þessa ógætni, hugsaði
taugaóstyrkur að hann yrði aldrei
raunverulegur njósnari. Frá því
aö Sven dó hafði spennan nálgast
suðumark. I gærkvöldi hafði
Annie fengið fyrirmæli um aö
hvetja fótboltaliðið til aö koma af
stað óeirðum ef þörf krefði. Hann
hafði leitað uppi Lars-Erik í
verslunarmessanum og rætt við
hann — með góöum árangri. Þaö
var vissulega eitthvað mikið á
seyði. Til að forðast augnaráð
Rússans sneri hann sér að löng-
um gluggunum.
Hinum megin við DC-9-vélina,
en með henni færi hann brátt héð-
an burtu að eilífu, teygðist svört
flugbrautin og handan hennar
voru dreifðir skaflar í hlíðum
Plata-fjalls sem gnæföi upp í ský-
in. Okunnugur maður myndi
naumast geta sér þess til að fjallið
væri þarna. Hann reyndi aö
ímynda sér ratsjána sem hann
hafði aldrei séð þar sem hún sner-
ist hægt þarna uppi í djúpum
snjónum, einmana tákn fyrir
rússneskan sigur, en það var erfitt
að gera sér hana í hugarlund, jafn-
vel þó aö ratsjá væri það sem hann
og aörir flugumsjónarmenn hefðu
helst óskað sér fyrir Longyearbæ
á betri stundum. Honum fannst
Plata-f jall enn vera sitt fjall.
Athygli hans beindist aö innan-
verðum flugturninum, langri röð
loftskeytatækja undir gluggunum,
glampandi krómi á Negretti- og
Zambra-loftvogunum, klukkunni
sem sýndi núna 0838 GMT. Hann
tók ástúðlega eftir smáatriðunum,
þessum áhöldum einkaheims
hans, og augu hans beindust að
skápnum aftast í herberginu þar
sem ketillinn og krúsirnar með
kaffinu stóðu enn. Hann hafði
alveg gleymt neskaffinu sínu. Af
hverju í andskotanum ætti þessi
hrokafulli ungi kommúnisti að fá
það, hann sem gumaði af
Komsomolum og svæðisstjórn í
Flokknum og gerði eitraðar
athugasemdir? Folvik gekk yfir
að skápnum og tók upp krúsina,
stakk henni í frakkavasa sinn og
stikaöi út. Honum létti heldur viö
þetta.
Framhald í næsta blaði.
46 Vlkan 23. tbl.