Vikan - 16.08.1984, Síða 23

svíkja gefin loforð vegna þess að
ég gleymdi þeim og ég fann að ég
var að glata traustinu hjá öðrum.
Það fór líka í taugarnar á mér
hvað ég afkastaði litlu. Ég gat
setið heilu tímana og látiö mig
dreyma um það sem ég ætlaöi og
langaði til aö gera og vissi að ég
gat ef ég vildi en ég gerði aldrei
neitt nema að blanda bara í næstu
pípu.
Ég var rekin úr góðri vinnu sem
ég hafði fengið fyrir tilviljun og
stuttu seinna var ég sett í gæslu-
varðhald í Síðumúlanum. Það var
gerð húsleit heima og eitthvað af
efni fannst þar og pípur, vigtir og
fleira. En ég var svo deyfð af
vímugjafanotkun að ég skildi ekk-
ert í þessum ofsóknum á hendur
mér og af hverju þeir gátu ekki
látiö mig í friöi þar sem ég lét þá í
friði. Ég gerði mér heldur enga
grein fyrir því að þetta væri
vandamál sem ég ætti við að
stríða. Ég ætla ekki að lýsa dvöl
minni þama innan grænna veggja
en mæli ekki með slíkum sálar-
eyðandi stöðum. Ég var í algjörri
einangrun í nokkrar vikur og var
mjög hatursfull út í yfirvöldin og
reið ung stúlka sem hafði engan
rétt til eins né neins. Ég fékk ein-
hver fráhvarfseinkenni þama inni,
rúmfötin voru rennandi á nóttunni
og draumamir mjög ruglaðir. Ég
vildi engin lyf og eyddi tímanum í
að lesa, leggja kapal og sofa.
Eftir að ég kom út í þjóðfélagið
á nýjan leik var ég algjör manna-
fæla og þoldi engan eöa fáa af mín-
um vinum og kunningjum en það
fyrsta sem ég gerði var að fá mér í
eina feita pípn. Ég var skítblönk,
fékk hvergi vinnu og lagðist í
þunglyndi. I þannig ástandi var ég
í smátíma en foreldrar mínir og
fjölskylda voru öll af vilja gerð að
hjálpa mér og styðja mig og komu
vel fram viö mig. Mamma hafði
tekið stelpuna meðan ég var inni
og það kom ekki styggðaryrði úr
þeirri átt sem ég hefði sjálfsagt
átt skilið. En ég ákvaö að fara í
pásu eða bindindi og dreif mig út á
land í fiskvinnu. Þar var ég í
nokkra mánuði og sukkaði lítið
sem ekkert. Það var ágætur tími
og ég náði mér aftur á strik. En ég
kom aftur í bæinn í sama félags-
skapinn og byrjaöi á ný að sukka á
fullu.
Það var reyndar ekki einsþVftrg-
var löngu hætt aö fara upp af
efninu en fór bara niður. Mér
leiddist og reyndi mörg misheppn-
uð bindindi en gat aldrei sagt nei
við pípunni. Ég gat haldið ástand-
inu leyndu fyrir fjölskyldunni og
út á við en mig langaði til að gera
margt og vissi að ég hafði hæfi-
leika til að gera margt annað en
að sitja heima hjá mér og stara út
í loftið. Ég byrjaði í skóla en gafst
upp á honum og hélt bara áfram
að selja efni og reykja.
Þannig gekk þetta í 2 ár í viðbót
þangað til að ég sá fram á að
svona gengi þetta ekki lengur og
ég yrði að gera eitthvað róttækt í
málunum. Stelpan mín var líka
orðin það gömul að hún gerði sér
fullkomlega grein fyrir ástandinu
og ýtti oft óþyrmilega við mér.
Ég réð mig í sveit með hana
með mér og ákvað nú að hætta
alveg. Ég skammaðist mín fyrir
að láta mér líða illa og var of stolt
til aö biðja um hjálp á mínu
vandamáli svo ég tók út fráhvarf-
ið og niðurbrotið ein í sveitasæl-
unni. En það var ekki auðvelt og
ég var alveg gífurlega viðkvæm,
grét út af engu og þurfti óhemju-
mikinn svefn. Mér fannst mig líka
vanta einhvern grundvöll til að
byggja edrúmennskuna á, ég
kunni ekki að takast á við daglegt
líf vímugjafalaus. Eftir eins árs
baráttu tók ég þá ákvörðun að
fara í meðferð og það var eins og
þungu fargi af mér létt við þá
ákvörðun. Ég var líka að verða
33. tbl. Vikan 23