Vikan - 16.08.1984, Blaðsíða 44

Framhaldssaga
Eitthvað leiftraði djúpt í
augum hans, hlátur eða illkvittni.
En rödd hans var letileg eins og
venjulega.
„Ef ég hefði sagt það, ungfrú.”
Hann horfðist í augu við hana
meðan hún áttaði sig á því sem í
svarinu fólst. En áður en hún gat
látið í ljós kvíða sinn tók hann
aftur til máls.
„Þakka þér fyrir að þegja yfir
pókernum.”
Catherine kunni ekki við þetta.
Það hljómaði eins og Slattery
hefði skipað henni í sínar raðir.
„Ég áttaði mig ekki á því að hr.
Dulake væri að tapa miklu fé eða
aö fjárhættuspilið væri leynilegt
og fastur liöur.”
Hún reyndi að finna annaö um-
ræðuefni.
„Ég hef mína hentisemi í sam-
bandi viö tilboð þitt um að nota
hryssuna,” sagði hún, klappaði á
háls hestsins. „Ég vona að þú...”.
Hann brosti aftur. „Ég get ekki
hugsað mér neinn sem ég vildi
heldur láta liðka hana, ungfrú.
Hvað sem því líður varst það þú
sem réöir hann...” Hann kinkaði
kolli aö skjótta hestinum í fjarska.
„Það er eins gott að þú ert ekki
alltaf bundin í vagninum.
Þú verður að geta hreyft þig, haft
auga með honum.”
Hann snerti hattinn sinn. „Ég
skil við þig núna, ungfrú — fer og
fylgist meö þarna aftan til.”
Catherine þakkaði honum fyrir
en hún sá hann ekki ríða aftur með
vagnaröðinni. Hún horfði fram, sá
ekki skjótta hestinn fyrir sólinni
sem var að setjast, mundi allt í
einu eftir viskíflöskunni...
BUCHANAN birtist ekki nógu
snemma til að segja þeim að
stansa fyrir nóttina. Pete Cordell
geröi þaö fyrir hann. Þá var
Catherine komin aftur í vagninn,
taugauppnám hennar smátt og
smátt að sljákka.
Þegar Catherine aðstoðaði við
að kveikja upp eld tók hún eftir því
að Milton var óvenju stilltur. Frá
því aö hann eignaðist hvolpinn
Buck hafði hann lagt af flesta
fulloröinssiðina sem hann hafði
tileinkað sér til að skipa „sess
Roberts frænda”. En þetta kvöld
virtist allur heimsins þungi hvíla
á herðum hans.
, Hvað er að, Milton?” spurði
hún.
„Ekkert, Cathy!” Hann hélt
hvolpinum þétt að sér.
„Láttu ekki svona, Milton East-
lake. Ég veit hvenær eitthvað er
aðangra þig.”
„Ég botna ekki í Buchanan,”
trúði Milton henni fyrir. „Hann
leyfir mér að fá hvolpinn, svo
urrar hann á mig fyrir að leyfa
Buck að skokka um í kringum
vagninn.”
„Hvenær gerist þetta?” spurði
Catherine ringluð.
„Eftir að þið komuð úr indíána-
þorpinu. Ég var að leika við hina
krakkana, eins og mamma sagði
mér að gera, deila hvolpinum með
þeim, og þá æpti Buchanan á mig
að setja hundinn upp í vagn, sagði
að það væri nógu mikið af óðum
hundum hérna í kring þó Buck
yrði ekki bitinn líka. ”
Blóð Catherine kólnaði í æðum
hennar. „Hvaða óðum hundum?”
„Það veit ég ekki. Buchanan
sagði bara aö það hefði þurft að
skjóta einn indíánahundinn í
síðustu viku vegna þess að hann
heföi bitið einhvern. ’ ’
Catherine skimaði hrelld í
kringum sig eftir Buchanan í
vagnahringnum. Hún varð að ná í
hann, segja honum að hún vissi
sannleikann, segja honum hvað
hún hefði dæmt hann rangt...
„Hvar er Buchanan núna,
Milton?”
„Eg hef ekki séð hann lengi. ”
Catherine flýtti sér á milli
hinna fjölskyldnanna sem nú voru
aö útbúa kvöldverðinn. Það voru
engin merki um hann, jafnvel ekki
hjá varðeldi Noonan-fjöl-
skyldunnar.
„Hafðu ekki áhyggjur, ungfrú
Davenport,” sagði Sheenah
Noonan. „Hann kemur einhvern
tíma aftur. Þú getur ekki haft
hanníbeisli!”
„Ég vil hitta hann núna,” sagöi
Catherine annars hugar og fór að
leita að Pete Cordell. Hann var
með Slattery hjá matarvagninum.
„Hvar er Buchanan? Ég þarf
að tala viðhann.”
„Buchanan kærir sig ekki um
félagsskap þessa stundina,” urr-
aði Cordell.
„Þú hlýtur að vita hvar hann
er!”
„Auðvitað veit ég það. Hann
hefur í hyggju að vera einn.”
Cordell sneri við henni baki og
Catherine leitaöi til Slatterys.
Hann ýtti svörtum hatti sínum aft-
ur í hnakka og klóraði sér í höfð-
inu.
„Jæja, já, en mér finnst að það
sé best að láta hann í friöi ef hann
erí þessuskapi.”
Hún fór gröm aftur að varðeldi
Eastlake-fjölskyldunnar. Þar var
Fancy Donahue að hjálpa
Emmeline að blása lífi í trega loga
með því að veifa gula hattinum
sínum.
„Hr. Donahue, ég þarf að finna
Buchanan. Núna strax.”
„Hvaðer að?”
„Það er ekkert að. En þetta er
áríðandi.”
Hann trúði henni, það leyndi sér
ekki. Hann reis á fætur og gekk til
hennar. „Þaö er best að þú sækir
hryssuna. Hann verður uppi í hæð-
unumínótt.”
„Ertu viss um að þú verðir að
hitta hann?” spurði Fancy þegar
þau riðu burt frá varðeldunum inn
í myrkrið sem var að skella á.
Catherine gaf honum horn-
auga. „Sjáöu til, Patrick.”
Övenjuleg notkun hennar á skírn-
arnafni hans — sem Emmeline
notaði ævinlega núorðið — náði at-
hygli hans betur en nokkuð annaö
hefði getað. „Ég veit að hann hef-
ur verið í félagi við viskíflösku í
allan dag. Þess vegna vil ég tala
við hann.
Fancy andvarpaði. „Skyldi
Pete Cordell ekki vilja brjóta á
mér báða fæturna fyrir að fara
hingað með þig. Ertu viss um að
þú viljir ekki láta þetta bíða til
morguns.”
„Þakka þér fyrir,” sagði Cath-
erine stutt í spuna. „Vísaðu mér
bara til hans, svo geturðu flengrið-
ið aftur til Emmeline.”
Fimmtán mínútum síðar greip
Fancy ítaumana.
„Þarna uppi!” Hann kinkaði
kolli. „Um gilið. Farðu nú var-
lega. Hann verður í brjáluðu
skapi.” Hann þagnaði, bætti svo
vandræðalega við: „Kannski —
viltu gera nokkuð fyrir mig, ung-
frú?”
Hún leit undrandi á hann.
„Ef þú kannski vildir leggja inn
fyrir mig gott orð hjá frú East-
lake,” tautaði hann, horfði niður á
beislið. „Hún horfir ennþá á mig
eins og ég sé höggormur...”
„Auðvitað tala ég við móður
Emmeline,” sagði hún blíðlega,
snortin af hlýjunni í brosinu sem
hann sendi henni. Svo horfði hún á
hann ríða burt, milli kletta og
runna, og hvatti hryssuna áfram
upp í gilið, kom róti á steina og
pírði augun í sólsetrinu.
HINUM MEGIN viö gilið fann hún
Buchanan. Hann sat með bakið
upp við renglulegt tré, lét hend-
urnar hanga máttlausar fyrir
framan sig. Hálftóm viskíflaskan
lá á jörðinni við hlið hans. Skjótti
hesturinn, sem bundinn var
skammt frá, fnæsti þegar Cather-
ine nálgaðist en Buchanan leit
ekki upp.
Hún fór af baki, sleppti hryssuni
á beit skammt frá og hafði eins
hátt og hún gat á leiðinni til hans.
Hún nam staðar fyrir framan
hann, skyggði á sólina og beið.
Hann ýtti hattinum sínum silalega
aftur og leit á hana með erfiðis-
munum.
„Þú ert langa leið að heiman,
ungfrú Davenport. Ættirðu að
vera úti án siögæðisvarðar?”
Hún skeytti ekki um hæönina.
Sársaukinn var þarna enn, innst í
augum hans; viskíiö hafði deyft
hann, ekki fjarlægt hann.
„Eg verð að tala við þig,” sagði
hún.
„Hvað höfum við að tala um? ”
Hann talaði hægt og gætilega en
drafaði ekki. Hún horfði á borðið í
viskíflöskunni og undraðist þetta.
„Ég verö að segja þér — ég
dæmdi þig rangt. Ég gerði mér
ekki grein fyrir því hvaða veiki
gamli maðurinn þjáðist af.”
Hann hnyklaði brýnnar, leit
undan og drap nokkrum sinnum
tittlinga. Svo reis hann á fætur,
studdi sig með annarri hendi við
trjábolinn.
„Og nú gerirðu þér grein fyrir
því?”
Hik hennar gerði hann óþolin-
móðan.
„Oðra hunda veiki!” sagði
hann yfirvegað. „Það kallaöi
gamli indíáninn það. Hann vissi
það. Og hann vildi ekki lifa fáein-
um dögum lengur þangað til hann
yrði slefandi og brjálaður eins og
óður úlfur.” Hann rak andlitiö al-
veg upp að henni. Viskístybban
kom henni til að gretta sig en hún
hörfaði ekki.
„Mér þykir fyrir þessu, það vil
ég að þú vitir, ákaflega mikið. Ég
var rétt áðan að átta mig á af
hverju þú þurftir að...”
„Binda enda á kvalir hans? Fá-
einir dagar enn og hann hefði
gengið af vitinu, rifið sundur leð-
urólarnar, ráðist á alla sem hann
sá — og kannski dreift hundaæði
um allan ættbálkinn. Það lítur
ekki fallega út, er það?”
„Ég veit það. Mér þykir þetta
leitt,” endurtók hún. „Ég veit
núna af hverju þér var svona mik-
ið í mun að vagnalestin héldi
áfram. Ég... hefði átt að vita bet-
ur.”
„Auðvitað hefðir þú átt aö vita
44 Vikan 33- tbl.