Vikan - 16.08.1984, Blaðsíða 46

m Framhaldssaga
það. Þetta er allt eins og
spennandi leikur fyrir þig, þessi
nýi heimur.
Þaö er allt í lagi fyrir inn-
flytjendur. En heimurinn minn
endaði þarna — í kirkjugarðinum í
St. Joseph.”
„Nancy, elskan mín,” bað
Catherine. „Robert vildi nýtt líf
fyrir ykkur Emmeline í Kali-
forníu. Emmeline er enn aö vaxa
úr grasi. Hún kemst ekki af án
þín!”
Catherine teygði sig eftir
píanóinu sem var fest á vagn-
hliðina.
„Emmeline glataði nærri því
öllum sínum draumum. En núna
er hún að flytja þá meö sér til
Kaliforníu — á rólegan stað,
lausan við erfiðleika, staö þar sem
grasiðer grænt.”
Orð Roberts Eastlake berg-
máluðu um vagninn og það varð
löng þögn meðan regnið baröi
strigann.
„Kannski ...” stamaði Nancy.
„Kannski hefurðu á réttu að
standa, Cathy.”
„Þú veist að ég hef á réttu að
standa. Dóttir þín er falleg, við-
kvæm ung kona sem á skilið nýja
framtíð. Það er engin framtíð
fyrir hana án þín.”
Nancy kinkaði kolli og hélt fast
í hönd Catherine. Svo dró hún
djúpt að sér andann og knúði fram
bros.
„Ætli ég hafi ekki bara verið að
vorkenna sjálfri mér. Ég hef ekki
lagt mitt af mörkum, er það? ”
„Kannski liði þér betur ef
Emmeline sæti hjá þér,” lagði
Catherine til.
„Nei, láttu hana vera hjá þér,
Cathy. Ég má ekki íþyngja
telpunni. Hún veit að ég er héma ef
hún þarfnast mín. Ég — mér þykir
bara fyrir því að hafa gert mig að
svona miklu fífli. Og það sem ég
sagði við þig!”
„Þetta var alveg rétt hjá þér.
Eg er ekki flækt í þetta. Það er allt
auðveldara fyrir mig.”
Fljótlega eftir þetta fór hún
aftur í vagninn sinn og Milton
sneri aftur til móðursinnar.
Nancy hafði fengið útrás fyrir
svolítiö af kvöl sinni í tárum og
tali og yrði ánægðari næsta
morgun, gæti horfst í augu við
nýjan dag. En Catherine hafði
engan að tala við.
I fyrsta sinn frá því hún fór frá
New York skrifaði hún ekkert í
dagbókina sína. Sársaukafullur
áreksturinn við Buchanan,
blygöunin í kjölfar hans, var enn
of nýtt og viðkvæmt til að hægt
væri aö festa það á blað.
Hún lá og beið eftir að sofna en
gat það ekki og í hvert sinn sem
hún lokaði augunum sá hún fyrir
sér andlit. Gamli pawnee-indíán-
inn sem vildi deyja: mágur
hennar þegar hann féll aftur yfir
sig og hæddist enn að henni:
Buchanan, augu hans blind þegar
hann teygði sig eftir henni...
Það leiö á löngu áður en hún
sofnaði.
NÆSTA DAG var versta veður
sem þau höföu hreppt frá því að
þau fóru frá St. Joseph. Meðan
vagnalestin mjakaðist upp
hæðirnar breytti látlaus rigningin
jörðinni í mýri. Vagnarnir voru
alltaf að festast, hjólin sukku upp
að öxlum í eöjuna.
Allir ýttu, tóku á og lyftu meö
foruga fætur í beljandi rigningu til
að mjaka lestinni áfram. Þeim
miöaði svo sem ekkert. Þrír vagn-
arnir misstu hjól, sem tók marga
klukkutíma að skipta um. Það var
ómögulegt að halda sér þurrum.
Eftir því sem varö brattara
fataðist múldýrunum oftar, þau
runnu til og misstu fótfestuna.
Buchanan stjórnaði ferðinni
þennan dag með eiturhvassri
tungu. Hann pískaði múldýrin
áfram, bölvaði ökumönnunum og
formælti rigningunni og enginn
andmælti. Þau klöngruðust keng-
bogin upp í móti með erfiðis-
munum, andardrátturinn sparað-
ur fyrir kvalræðisverkið að pína
vagnana í gegnum mjó skörð.
Catherine og Emmeline ýttu á
forustuvagninn meðan Charity
hélt í taumana. Þær fengu meira
en sinn skammt af ókvæðisorðum
frá Buchanan vegna þess að þær
voru fremstar og fóru fyrir lest-
inni.
Um kvöldið var Catherine of
uppgefin til að gera uppsteyt. Þau
höfðu ekki komist nema þrjár míl-
ur og ennþá rigndi.
Buchanan lét opinberlega í ljós
óánægju sína þetta kvöld. Vagn-
arnir voru klemmdir saman í
skjóli við bratta skriðu, í vari en
enn ekki lausir úr eðjunni.
Hann borðaði kvöldverðinn á
hlaupum og skvampaði svo á milli
vagna, áminnti, ráðskaðist, knúði
fram sérlegt átak næsta dag.
Þá stundina hataöi Catherine
hann. Hún vissi aö það var ekki
honum að kenna að hún þurfti að
sofa óhrein og blaut; hún hafði
kosið að fara vestur, hún hafði
fengið þennan þrælapískara til
starfa, hún haföi ekki skeytt um
ráðleggingar hans að vera kyrr á
austurströndinni. En hún hataði
hann samt.
Það rigndi í tvo daga enn og
stundum breyttist regnið í haglél
sem buldi eins og steinvölur á
vögnunum. Við og við missti vagn
takið og rann aftur á bak og það
tafði fyrir lestinni.
Einu sinni þegar þetta gerðist
meiddist múldýr svo illa að
Buchanan skipaði að skjóta það.
Það tilheyrði ungu hollensku hjón-
unum og stúlkan grét þegar Pete
Cordell leysti dýrið frá vagninum
og lógaði því.
Þar sem þau vantaði eitt múl-
dýr þurfti að reka meira á eftir
ækinu þeirra til að þau gætu haldið
í viðhina.
Þetta kvöld kallaði Buchanan
saman fund. „Við komumst aldrei
í Klettafjöll með þessu móti, góðir
hálsar. Við höfum ekki farið nema
fimmtán mílur á þremur dögum.
Það er brattara framundan og þó
sé að stytta upp er jörðin forar-
svað. Eftir kvöldverð er best að
fólk í öllum vögnum geri upp hug
sinn um hvað það þarf ekki að
hafa. Vagnarnir eru of þungir.”
„Áttu við að við verðum að
fleygja dóti?” Þetta var hr. Noon-
an.
„Einmitt það sem ég á við,
herra minn. Ákveðiö sjálf án
hvers þið komist af.”
í mótmælakliðnum kom hann
aftur að Eastlake-varðeldinum og
skenkti sér kaffi. Hann saup á því
þungbúinn og horfði á hring von-
svikinna andlita.
„Er engin önnur leið, Buchan-
an?” spurði Noonan hátt. „Hugs-
aðu svolítið um konurnar. Þær
hafa fórnað næstum öllu til að
komast vestur. Ertu nú aö fara
fram á að þær fórni sál sinni?”
Uggvænleg þögn kom í kjölfar
bænar hans en Buchanan lét
hvergi undan.
„Það er bara ein leið vestur —
yfir Klettafjöll. Ef þið léttið ekki á
vögnunum komist þið ekki til Kali-
forníu.”
Öþægilegur kliður varð en
Buchanan þaggaði niður í fólkinu.
„Ég ætla að minna ykkur á
nokkuö. Ég varaði ykkur öll við í
St. Joseph að þið tækjuð of mikið
með ykkur. Það skiptir ekki meg-
inmáli á sléttunni, þar var hægt að
skrölta áfram eins og hjörð af
buffölum. En buffalar hafa ekki
enn reynt að komast yfir Kletta-
fjöll.”
Catherine hafði verið að hlusta á
hann með vaxandi þreytu og
skyndilega brást þolinmæði henn-
ar.
„Nákvæmlega hverju eigum við
að fleygja ? ” spurði hún hátt.
Hann sneri sér viö og horfði
kuldalega á hana.
„Við förum upp í svo sem tíu
þúsund feta hæð. Sums staðar eru
fjöllin svo há að maöur gæti svarið
að maður væri á himnum við að
sjá niður í gegnum skýin.
Eg hef tekið eftir ýmsu í vögnum
manna, eldavélum — rúmstæöum
— landbúnaðaráhöldum — ruggu-
stólum — jafnvel píanói. Haldiö
ykkur viö það alnauðsynlegasta,
góðir hálsar. Munað má kaupa í
Kaliforníu. En fyrst þurfum við að
komast þangað!”
Síðar stöövaði Catherine
Buchanan þegar hann kom úr
vagni hollensku hjónanna.
„Þú getur ekki raunverulega
meint þaö sem þú sagðir um píanó
Emmeline, er þaö, Buchanan?”
„Auðvitað meina ég það. Ég
varaöi hana viö, eins og þú
manst.”
„En...”
„Ekkert en. Þaö fær enginn sér-
staka meðferð í þessum leið-
angri.” Hann gekk burt án þess að
segja fleira.
Næsta dag var fólk í allri vagna-
lestinni dapurt. Það varð að skilja
eftir persónulega muni sína,
margar kvennanna börðust við
grátinn. Eastlake-fjölskyldan
hafði afráðið að losa sig viö þá ætt-
argripi sem minnst notagildi
höfðu eins og postulínsboröbúnað-
inn, en píanóið varð um kyrrt.
Fyrir ofan þau gnæfði víðáttu-
mikill fjallgarðurinn og tindarnir
hurfu í skýin. Þegar vagnarnir
lögðu af stað gerði Catherine sér
grein fyrir að tilfinningin sem hún
fann var lotning.
Á hádegi, í hálli, sólbjartri hlíð,
þegar vagnarnir sneru næstum
mót himni, byrjaði aftari East-
lake-vagninn að renna aftur á bak.
Buchanan hafði veriö að bíða
eftir þessu. Ásamt Cordell og
Donahue þaut hann af stað til að
stöðva vagninn þegar handbrems-
an brást.
„Komið hingað!” kallaði
Buchanan. „Þaö þarf fleiri axlir
hérna við þennan vagn! ”
Tylft manna gegndi kallinu og
vagninn stöðvaðist. En Catherine
vissi hvað var að gerast og sendi
Emmeline til að tala við móður
sína.
Nancy Eastlake hlustaði án þess
46 Vikan 33. tbl.