Vikan - 18.04.1985, Blaðsíða 19

hann farinn. Nú var hann kominn
þarna aftur. Hann hélt hliðinu
opnu fyrir okkur. „Þakka þér
fyrir,” sagöi ég. Hann svaraði
ekki en hraðaði sér á undan okkur.
Þegar Jess fór í ruggubátinn elti
hann hana en var alltaf nokkrum
skrefum á eftir.
Hann var horaðasta bam sem
ég hafði nokkru sinni séö. Hann
var svo flatur og kantaður að hann
leit út eins og dúkkulísa. 1 stutt-
um, snjáðum buxunum voru fót-
leggirnir ekkert nema beinin og
hnúðóttir hnjákollamir. lllnliðir
og ökklar voru ekki sverari en á
Jessicu þó hann væri töluvert
eldri.
Andlitið var eitt þessara fallegu
hversdagslegu andlita sem eru á
bömum — þegar eitt í andlitinu
virðist hafa vaxið á undan öðru.
Nefið var lítið, augun svört og allt
of stór. Dökkt hárið var líflaust og
mjög þunnt. Það minnti á hár ný-
fædds barns og það flaksaðist um
ennið á honum þegar hann hljóp
um án þess að líta nokkum tíma af
Jess.
Jess geymdi sér alltaf rólumar
þar til síðast. Áður en hún fór að
róla fengum við okkur oftast eitt-
hvað í gogginn. Bamið kom í
humáttina á eftir okkur. Ég bauð
honum kex. Hann hikaði fyrst en
hristi loks höfuðið og hljóp í burtu.
„Hver er hann?” spurði Jess.
„Égveitþaöekki.”
„Kannski er hann vinur minn.
Hann er eins og dúkkustrákur.”
Um kvöldið sagði Jess föður
sínum frá vini sínum og daginn
eftir var ljóst að hún bjóst við að
sjá hann aftur.
„Hann verður ef til vill ekki þar
í dag,” sagði ég og reyndi að vara
hana við á leiðinni í garðinn.
„Hann verður þar. Ég veit það.
Ég finn það í beinunum í mér,”
sagði hún til þess að koma mér til
aðhlæja.
Hann beið eftir okkur við fram-
hliðið. Hann hlýtur að hafa séð
okkur ganga þar út daginn áöur.
Hann virtist ekki eins óttasleginn.
Þegar Jess bauð góðan daginn
brosti hann. Hann svipti upp hliö-
inu þegar við fórum í gegn. Við
hinkruðum eftir honum og eftir
litla stund kom hann til okkar.
„Hvað heitir þú?” spurði ég.
Svar hans var svo lágt að ég
varð að beygja mig niður til þess
að heyra það. „Hún heitir Jess, þú
ert mamman og ég heiti Patrick.”
Patrick hélt sig með Jess þenn-
an dag. Þegar ég ýtti Jess í ról-
unni stóð hann nógu langt í burtu
til þess aö verða ekki fyrir og
gretti sig og geiflaði til þess að
skemmta henni. Hún veltist um af
hlátri.
Þegar við vorum að tygja
okkur heim sló hann létt á hand-
legginn á mér og benti mér á mjög
háa rennibraut. Neðst við stigann
stóð skilti: aðeins fyrir tíu ára og
eldri. Patrick gekk hægt upp stig-
ann og veifaöi til Jessicu þegar
hann var kominn upp. Síöan
renndi hann sér niður eins og ekk-
ert væri. Við klöppuðum.
Hann gekk með okkur að hlið-
inu. „Ég varð tíu ára í mars,”
sagöi hann til skýringar. Þegar
við litum til baka var hann að
sveifla sér á hliðgrindinni eins og
hann hefði ekkert annað að gera.
Á hverjum degi fundum við
Patrick þar sem við höfðum skiliö
við hann. Dagamir urðu hlýrri og
letilegri og við fórum að hring-
tjöminni til þess að gefa öndun-
um. Við fórum aö taka með okkur
hádegismatinn. I fyrstu kom ég
með samlokur handa Patrick en
eftir tvo daga kom hann sjálfur
með bréfpoka. Áður en hann borð-
aði sýndi hann mér samloku með
þykkri ostsneið og appelsínu.
„Mamma veit að mér þykja svo
góðar appelsínur,” sagði hann
feimnislega.
Við vissum ekkert um fjöl-
skyldu hans annað en það að þar
var mamma, pabbi og nokkuð
mörg böm. Ef við Jess spurðum
hvað systkini hans hétu mddi
hann út úr sér sinni rununni í
hvert sinn. Þegar ég spurði hann
hvar hann ætti heima sneri hann
sér við og benti í áttina að Bays-
water Road en nefndi ekkert götu-
nafn.
Veðrið var alltaf jafndásam-
legt. Stundum vorum við í garðin-
um eftir hádegi. Ef Jess syfjaði
sofnaði hún á teppi meðan ég las.
Patrick fór þá í gönguferð og kom
alltaf aftur um leið og Jess vakn-
aði. Þá fóru þau í boltaleiki inn á
milli trjánna eða léku sér að
marmarakúlum á sléttu grasinu.
Patrick var góður í leikjum. Ég
geymdi fyrir hann marmara-
kúlumar á hverjum morgni þegar
hann var á leikvellinum. Þegar
hann rétti mér þær hafði ég það á
tilfinningunni að hann væri að fela
líf sitt í hendur mér.
Stundum sátu bömin tvö undir
tré og töluðu hljóðlega saman.
Þau voru býsna ásjáleg, drengur-
inn grannur og einlægur á svipinn
og litla stúlkan með dökka,
hrokkna hárið sem drakk í sig
hvert orð af vörum hans.
Þó ég tæki alltaf eftir fastagest-
unum í garðinum skipti það ekki
lengur eins miklu máli að þeir
virtu okkur ekki viðlits. Jessica
átti vin og ég var farin að slaka á.
Þetta voru góðir dagar.
Patrick hafði látbragðshæfi-
leika. Honum þótti óskaplega
gaman að herma eftir æstri móður
lítils drengs sem var kallaður
Andrew og var alltaf týndur eða
gamla karlinum sem kom til okk-
ar um hádegisbilið, borðaði nestið
sitt hjá okkur, breiddi The Times
síðan yfir andlitið á sér og hraut í
tvo klukkutíma. Þegar Patrick
var að herma eftir einhverjum
hvarf af honum varfæmin sem
annars einkenndi alla hegðun
hans.
„Þú verður leikari, Patrick,”
sagði ég einu sinni við hann. Hann
roðnaöi.
Dag einn veitti ég því eftirtekt
að Patrick var elsta bamið í garð-
inum á morgnana. Ég spurði hann
af hverju hann væri ekki í skóla.
„Ég hef verið veikur og ég fer
aftur í skólann í haust,” sagði
hann, „eftir sumarfríið.” Þarna
virtist komin skýringin á því hve
hann var grannur og ég féllst á
hana.
Síðdegis dag nokkum spuröi
Jess hvort við gætum ekki farið öll
saman í sælgætisverslun. Ég tók
eftir því að Patrick gekk hægt og
treglega. Við vorum þreytt. Þetta
hafði verið heitur dagur.
Fyrir framan sölutuminn leiddi
ég bæði bömin. Þetta var í fyrsta
skipti sem Patrick tók í höndina á
mér og það gladdi mig.
Skyndilega heyrði ég hörkulega
rödd.
„Svona, út með þig. Þú hefur
ekkert aö gera hér!” Ég skipti
mér ekkert af þessu þar til ég fann
að einhver sló á öxlina á mér.
Maður með hvíta, skítuga svuntu
stóð við hliðina á okkur.
„Átt þú þennan?” sagði hann og
yppti síðan öxlum. „Nei, þú átt
hannekki.”
, ,Hann er vinur okkar. ’ ’
„Hann er ávaxtaþjófur.” Hann
beygði sig niður eins og til aö slá
Patrick á eyrað. Drengurinn
beygði sig undan og karlinn kjag-
aði inn til grænmetissalans við
hliðina.
„Ég var snögg að borga fyrir
sælgætið sem Patrick og Jess
höfðu valið sér. Þegar við vorum
komin nokkuð áleiðis að garðinum
sneri ég mér aö Patrick. „Tókst
þú ávextina hans?”
„Nei,” sagði hann. „Einu sinni
átti ég smápening og ætlaði að
kaupa mér appelsínu en þá hélt
hann að ég hefði tekið eina.”
Bamið var ekki að skrökva.
Eftir þetta héldum við okkur í
garðinum. Bráðlega fylltist leik-
völlurinn og allur garðurinn. Það
var komið sumarfrí í skólunum.
Ég hélt áfram þeim leik mínum að
brosa til þeirra ensku kvenna sem
mér leist á og stundum fékk ég
bros á móti og stöku sinnum orð og
orð. Ein kona sagði: „Hvemig er
súper Ameríka?” Ég vildi að við
skiptumst á nöfnum og heimilis-
föngum, en það kom ekkert út úr
því.
Þegar sumarfríinu var um það
bil að ljúka átti að vera brúðuleik-
sýning á leikvellinum. Þann dag
kom Patrick spariklæddur á leik-
völlinn. Hann og við Jess fengum
sæti á fremsta bekk. Kona og son-
ur hennar settust við hliðina á okk-
ur.
Hún brosti. „Stór dagur,”
sagði hún.
„Já,” sagði ég og sneri mér að
bömunum, „finnst ykkur þaö
ekki?”
„Áttþúþau bæði?”
„Nei, bara Jessicu. Þetta er
Patrick.”
„Og hver er Patrick?”
„Vinur okkar. Við hittum hann
næstum því á hverjum degi hér í
garðinum.”
, ,Hvar á hann heima ? ’ ’
„Ég veit það ekki,” sagði ég.
Eins og til að hjálpa mér beygði
hún sig fram og spurði Patrick: „I
hvaðaskóla ertu?”
Hann svaraði ekki.
„Hann hefur ekkert verið í skóla
um tíma,” sagði ég. „Hann hefur
veriðveikur.”
„Sagði hann þaö? Utsmoginn
krakki. Hann lítur ekki út fyrir að
vera neitt veikur.”
„Hann er mjög magur og ef
hann segist hafa verið veikur þá
er ég viss um að það er svo.”
Hún leit tortryggin á mig.
„Systir mín sagði mér að
Bandaríkjamenn væru einkenni-
legir. Hún fór þangað í fyrra. Svo
auðtrúa, sagði hún.” Hún tók í
höndina á krakkanum sínum og
færði sig frá okkur. Fljótlega sett-
ist einhver annar hjá okkur og
sýningin byrjaði. Þetta var frábær
uppfærsla á Öskubusku og Patrick
og Jess voru hrifin.
Þegar við vorum á leiðinni út
sagði ég helst til glaðlega: „Pat-
rick, hvar áttu heima?” En um
leið og ég hafði sleppt orðinu vissi
ég að það var ekki til neins.
„I íbúð,” sagði hann yfirmáta
kurteislega og þau Jess skelltu
upp úr. Það var ekkert að hafa úr
þessari áttinni.
Skólinn byrjaði og Patrick hélt
áfram að koma á leikvöllinn. Þeg-
ar ég innti hann eftir því sagði
hann: „Skólinn minn byrjar
seinna.”
Þegar hér var komið vissi ég að
það var eitthvað athugavert við
Patrick. Hann minnti mig á klippt
tré sem enginn hafði skipt sér af
og var byrjaö að skjóta út grein-
16. tbl. Vikan 19