Vikan - 18.04.1985, Blaðsíða 43

Seinna sneri Maxín sér að
Júdý í fatageymslunni og
spurði: , Jæja, ég býst við að nú
fáijim í Virginíu að róa?”
,,Af hverju?” spurði Júdý
steinhissa.
,,Ja, Nick er greinilega alveg
vitlaus í þig. Og það yrði ekki
slæmur ráðahagur, er það?”
spurði Maxín.
Júdý fór að hlæja. „Heyrðu
mig nú, ég er ekki einu sinni
orðin sextán ára. Ég ætla mér
ekki að giftast neinum núna,
hvað þá einhverjum gaur sem
ég er ekki hrifin af. Ég lofaði
mömmu að ég færi ekki einu
sinni út með strák á meðan ég
væri hér og það var bara þess
vegna sem hún leyfði mér að
fara. Ég held að þetta hafí verið
skynsamlegt loforð og ég ætla
að halda það. Ég veit að ykkur
ríku krökkunum finnst það
brjálæði en ég þarf að vinna
fyrir mér. Það er erfitt að fylgj-
ast með námsefninu í frönsku-
tímunum eins og í þýskutím-
unum og það gerir námið ekk-
ert auðveldara að vinna sem
þjónustustúlka. En þetta er
eina tækifærið sem ég fæ og ég
ætla mér að nota það. Það verð-
ur nóg af karlmönnum seinna í
lífínu. Þeir geta beðið.” Hún
hikaði en sagði svo: ,,Ef þú vilt
vita sannleikann þá er hann sá
að ég á engan kærasta heima.
Jim í Virginíu er ekki til. Hann
er bara blekking sem ég beiti
stráka sem fá áhuga á mér. Það
særir ekki eins hégómagirnd
þeirra. Karlmenn þola ekki að
þeim sé hafnað að ástæðu-
lausu.”
,,En ef þú giftist ríkum
manni þarftu ekki að vinna,”
sagði Maxín og botnaði ekkert í
þessu.
,,Viltu veðja?” spurðijúdý.

etta sama kvöld var
mikill kliður við kvöldverðar-
borðið í skólanum þegar stúlk-
urnar ræddu sín á milli í hverju
þær ætluðu að vera á ballinu.
Maxín átti bláa hlýralausa silki-
kjólinn og stuttjakkann með
púffermunum við. Kata ætlaði
að vera í leiðinlega ljósa
Debenhamkjólnum, úr
mynstruðu efni með linda í
mittið, hjartalaga hálsmáli sem
ekki var of flegið og saumað í
með blúnduefni. Maxín bauðst
strax til þess að gera hálsmálið
djarflega flegið og boði hennar
var tekið umsvifalaust. En það
leysti ekki vandann sem sneri
að því í hverju Heiðna ætti að
fara.
,,Þetta þýðir ekkert. Ég get
ekki farið. Ég á engan síðan
kjól,” sagði Heiðna niðurdreg-
in.
,,En þú átt vítt, svart taft-
pils,” sagði Maxín, ,,og hvítu
silkiblússuna af henni ömmu
þinni. Ef við keyptum nú
nokkra metra af æpandi bleiku
tafti og saumuðum rosa pífur á
ann voru stúlkurnar að máta
ballkjólana sína. Sumar stúlk-
urnar frá meginlandi Evrópu
voru í merkilegum flíkum sem
kallaðar voru ,,Káta ekkjan”
Þær þöktu stúlkurnar frá
handarkrika og niður á sokka-
bönd með svörtu satíni og
blúndu. I bakinu voru stálvír-
ar sem voru jafnóþægilegir og
hvalbeinsstífurnar sem konur á
Viktoríutímanum voru með,
en þetta var sexí.
Um allan skóla skrifuðu
stúlkurnar heim sem ein mann-
eskja — og báðu um peninga
fyrir aukafíðlutímum. . .
faldinn á pilsinu þannig að það
næði niður á ökkla og rykkt-
um afganginn af efninu um
mittið á þér í breiðan linda þá
gætum við hneppt efstu tölun-
um á blússunni frá þannig að
hún virkaði flegin.”
Heiðna tók gleði sína aftur.
Maxín var merkilega lík frú
Hocken í þorpinu heima og
Heiðnu fannst ekkert skemmti-
legra en að breyta flík í eitthvað
allt annað en hún hafði upp-
haflega verið.
u
m kvöldið teiknaði
Maxín með krít djarflega flegið
hálsmál á ljósa kjólinn hennar
Kötu og Kata lokaði augunum
og kreppti hnefana þegar skær-
in klipptu í efnið. Því næst
skreið Maxín á hnjánum kring-
um Heiðnu og festi dagblaða-
pappír við faldinn á pilsinu
hennar til þess að búa til snið
fyrir pífurnar. Um allan skól-
Imperialhótelið, með ævin-
týralegum turnum sínum og
spírum, er ein fallegasta hótel-
bygging í heimi. Um leið og
óupphitaði græni skólabíllinn
ók upp að ljósglitrandi gler-
byggðu anddyrinu fóru nem-
arnir úr hallærislegum yfir-
höfnum sínum (aðeins fáar
áttu kvöldkápur eða sjöl) því
það var betra að drepast úr
kulda en líta lummulega út.
Tvær sínöldrandi kennslukonur
fylgdu fylkingunni yfír rautt
gólfteppið undir kristalljósa-
krónunum inn í danssalinn,
þar sem fólk sat þegar við lítil
hvít borð við kertaljós. Stúlk-
urnar settust á raðir af dökk-
rauðum bekkjum sem höfðu
verið teknir frá fyrir þær og
pöntuðu sér freyðandi gin-
blöndur. Stúlkurnar urðu sjálf-
ar að borga drykkina sína
og freyðandi ginblöndur áttu
víst að endast lengst. Nick,
kurteis og formlegur, tók pant-
anir þeirra.
llar voru
stúlkurnar taugaóstyrkar.
Þær kviðu því að verða
boðið upp, þær kviðu því
að verða ekki boðið upp, þær
óttuðust að dansa illa eða stíga
á tærnar á dansfélaganum. Þær
þóttust ekki taka eftir karlpen-
ingnum sem var farinn að raða
sér upp í hinum enda salarins
um leið og þær undirbjuggu
það sem þær áttu hugsanlega I
vændum — fyrstu meiriháttar
opinberu auðmýkingu sína.
Heiðna var fegin því að hún sat
svo strákarnir sáu ekki hvað
hún var há. Hún var of há fyrir
helminginn af karlmönnunum
I salnum þó hún botnaði ekkert
I hvers vegna það fór svona I
taugarnar á þeim — henni var
alveg sama þótt þeir væru litlir.
,,Ég held ég bregði mér á
snyrtinguna,” sagði Kata
kæruleysislega.
,,Nei, það gerir þú ekki,”
sagði Heiðna. ,,Eitt er víst, það
býður enginn þér upp meðan
þú ert á snyrtingunni. Ekki
vera svona mikil skræfa.
Horfðu á mig! Það ætti að leiða
hugann frá þessari skelfingu.
Ég er dauðhrædd um að stíga á
þessar fjandans blómapífur og
rífa allt draslið af. ”
Hljómsveitin fór að leika
,,La Vie en Rose”, það mynd-
aðist skyndilega þvaga og borð-
ið þeirra varð umkringt strák-
um sem allir vildu dansa
við. . .Kötu! Kata varð agn-
dofa og tók boði þess sem stóð
næst. Hann leiddi hana með
sér í vangadans og hún þakkaði
guði fyrir kennsluna sem Maxín
hafði veitt henni. Brátt voru
þær allar þrjár komnar út á
gólfið og þar með bjargað frá
þeim skelfilegu örlögum að
verma bekkina.
Þegar dansinum var lokið
fylgdu herrarnir þeim aftur að
borðinu, hneigðu sig og fóru.
Svo fór hljómsveitin að leika
samba og þá varð sama kapp-
hlaupið um að bjóða Kötu
upp. Hún hélt sig vera að
dreyma þegar hún sveif yfir
dansgólfíð með myndarlegum,
dansliprum náunga sem hét
16. tbl. Vikan 43